1 komentarz

• 

  Flying Colors w założeniach miał być projektem pop rockowym, nastawionym na melodyjność i przebojowość. Po części to prawda, ale nie wzięty pod uwagę został jeden drobiazg - zespół składa się głównie z muzyków grających na co dzień muzykę progresywną. Czy to źle? Wprost przeciwnie!
  
  Skład zespołu jest naprawdę imponujący: Mike Portnoy na perkusji (ex-Dream Theater), Neal Morse na klawiszach (Transatlantic), Steve Morse na gitarze elektrycznej (Deep Purple), Dave LaRue na basie (John Petrucci) oraz Casey McPherson na wokalu. Ten ostatni jest zdecydowanie najmniej znany z całego bandu. Gość został obdarzony nieziemskim wokalem, idealnie nadającym się do muzyki pop, dlatego też pojawiły się pewne obawy, iż nie będzie pasował do konwencji projektu.
  
  Charakterystyczną cechą muzyki Flying Colors jest jej różnorodność oraz otwartość. Na płycie usłyszymy elementy bluesa, popu, hard rocka oraz metalu, a wszystko zostało okraszone klimatem lat 80. Jako całość album brzmi trochę jak melodyjny prog rock z okresu Yes 90125 lub Rush Presto. Trzeba przyznać, że to mieszanka dosyć ryzykowna, ale muzykom udało się płynnie przechodzić między różnymi konwencjami. Nie da się odczuć chaotyczności, a płyta Flying Colors jako całość jest dziełem przemyślanym i bardzo dojrzałym pod względem muzycznym. Znajdziemy zatem przebojowe kompozycje, takie jak: Kayla, z fenomenalnym wokalem Caseya McPhersona, rozpoczynający album Blue Ocean, czy The Storm z wpadającym w ucho, hitowym refrenem. Nie zabrakło też balladowych kompozycji: Everything Changes, Better Than Walking, czy nagrany w bluesowej stylistyce - Fool In My Heart. Co do bardziej metalowych kompozycji, to wystarczy wspomnieć Shoulda Coulda Woulda z agresywnym, gitarowym riffem, czy All Falls Down z mocarną sekcją perkusyjną w wykonaniu Mike'a Portnoya. Z progresywnych numerów usłyszymy Forever in a Daze ze złożoną sekcją rytmiczną (wyróżniający się Dave LaRue) oraz ostatnią, dwunastominutową kompozycję - Infinite Fire. Ten ostatni utwór to arcydzieło pod każdym względem, momentami przypominające dokonania Transatlantic.
  
  Flying Colors to podróż w przeszłość. Podróż bardzo wyjątkowa, bo obdarzona nutką nowoczesności. Nasi progresywni wykonawcy to mistrzowie muzycznej magii, a może iluzji? Wciskają nam całkiem niezły kit, gdyż wydali płytę prog rockową obdarzoną ogromną dawką melodyjności i na pierwszy rzut oka (ucha?) można pomylić ją z płytą pop rockową. Instrumentalny przepych jest słyszalny w każdym utworze. Mamy zatem świetne solówki Steve'a Morse'a, Portnoyowe łamańce, zabawę akordami Neala Morse'a i złożoną grę Dave'a LaRue. A co z naszym wokalnym czarnym koniem? Casey McPherson to fenomenalny wokalista, który - na przekór wszystkim obawom - idealnie wpasował się w konwencję albumu nadając mu jeszcze większej otwartości i muzycznej przestrzeni.
  
  Zespół ruszył z kopyta i zaserwował nam na debiutanckim albumie pokaźną dawkę dojrzałej muzyki, charakteryzującej się oryginalnym, niespotykanym w dzisiejszych czasach stylem. Pełen profesjonalizm.
  
  5/5
  
  Łukasz 'Geralt' Jakubiak
  
  więcej recenzji na: http://www.nieze.pl

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak wtorek, 15, maj 2012 20:58 Link do komentarza