1 komentarz

• 

  Pamiętam jak w recenzji „It All Starts Here” napisałem: „(…) Jeżeli koniec świata miałby mieć jakieś muzyczne tło, to myślę, że panowie z Sounds Like The End Of The World nadawaliby się do tego idealnie (…)”. Po przesłuchaniu ich premierowego longplaya jestem zmuszony dodać, że nie chcę by nasz świat szybko się skończył…
  
  Na „Stages Of Delusion” znajdziemy dziewięć, niezbyt długich kompozycji, utrzymanych w różnych nastrojach. Już na początku, za pośrednictwem utworu „85”, panowie starają się wyzwolić w nas ducha nostalgii. Wychodząca na pierwszy plan sekcja rytmiczna (świetny Mateusz Gajda) doskonale łączy się z klawiszowym tłem, by potem zaskoczyć nas psychodelicznymi wariacjami . Mistrzowski numer. O ile singlowy „Free Fall” to klasyczna, postrockowa kompozycja, to już „Trafalgar Square” ucieka w bardziej metalowe zaułki – chwilami agresywne, ale nie stroniące od melodyjnej subtelności. Na płycie znalazły się też dwa numery, które mogliśmy wcześniej usłyszeć na debiutanckiej EPce. Chodzi rzecz jasna o „Watching Alex” i tytułowy „Stages Of Delusion”. Obydwa utwory w nowym brzmieniu prezentują się znakomicie (szczególnie finał „Etapów złudzenia” powoduje ciarki na plecach), znacznie zyskując na energii i emocjonalnej otoczce. W międzyczasie przewija się także jazzujący „Everything Is Odd” podany w stonowanym, balladowym nastroju. „What Are You Up To” rozwija się bardzo powoli, by potem zaskoczyć nas pędzącym refrenem oraz klawiszowym solo w wykonaniu Łukasza Pawluka. Fusionowy wstęp w „Lunar Tide” nie zapowiada tego co ma nadejść w refrenie… Wybuch gitarowych akordów hipnotyzuje i zniewala, nie dając nam chwili wytchnienia – coś rewelacyjnego. Ogromny ukłon w stronę duetu Michał Baszuro - Wojciech Kowal. Album kończy „Red Moon Valey”, w którym pierwsze skrzypce grają rytmiczne ewolucje. Delikatny bas na wstępie i dynamiczne, perkusyjne przejścia (popis Tomasza Hoffmana) doskonale wieńczą tę muzyczną podróż.
  
  Panowie z Sounds Like The End Of The World postawili ogromną poprzeczkę dla konkurencji, bowiem ich „Stages Of Delusion” to obecnie jedno z najlepszych, postrockowych dokonań na polskim rynku. Ich muzyka, choć w założeniach nieco apokaliptyczna, tętni życiem i wzbudza w nas skrajne emocje. Krążą wokół naszych lęków i stopniowo wyzwalają w nas radość, agresję, a nawet melancholię. To niesamowite, że w czasach artystycznej znieczulicy istnieją artyści, którzy potrafią tak bezpośrednio wpłynąć na naszą wyobraźnię. Poza tym, „Stages Of Delusion” nie jest klasycznym reprezentantem post rocka. W każdym z utworów można odnaleźć masę odniesień, zaczynając od jazzu, a kończąc na metalu progresywnym. Wszystkie te wpływy kreują osobliwy styl formacji – niebanalny i do bólu… szczery. Mogę z otwartym sercem powiedzieć, że Tides From Nebula zyskał właśnie zaufanego przyjaciela w kreowaniu postrockowego światka .
  
  Wierzę, że Sounds Like The End Of The World okaże się ostateczną symfonią przy końcu świata. Jednakże nie chcę, by nastał on zbyt szybko, bowiem zespół ma jeszcze dużo do powiedzenia, zarówno nam, jak i przyszłym pokoleniom. A może są naszym lekarstwem na koniec świata? Panaceum na nasze upadki i słabości? Myślę, że sami powinniście się o tym przekonać. Niech zatem trwa ich symfonia, do ostatniego dźwięku… i następnego albumu.
  
  5/5

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak wtorek, 06, maj 2014 12:10 Link do komentarza