1 komentarz

• 

  Pamiętam jak w listopadzie ubiegłego roku kupiłem sobie jednego dnia dwie płyty - pierwszą był mający już kilka miesięcy debiut warszawskiego Root, Personality Disorder, a drugą - jeszcze ciepła Hipertrofia Comy. Przesłuchałem obydwie jednego dnia (cóż, miało się nieco więcej wolnego czasu niż dziś), obydwie mi się spodobały i... z miejsca zacząłem żałować Root. Grali fachowego, mocno podlanego grunge'em rocka. Byli sprawnymi instrumentalistami, ciekawymi kompozytorami, ale Comy w kategorii mocnego łojenia nie mogli przeskoczyć i bałem się, że będzie to jeszcze jeden zespół, który nie będzie miał szczęścia mimo niewątpliwego talentu. Zwłaszcza, że tuż po nagraniu Persnality Disorder grupę opuścił wokalista. Kanał już na starcie, można powiedzieć. I faktycznie, Root wkrótce zawiesił działalność. Jego członkowie nie rozeszli się jednak, ale kontynuowali muzyczną krucjatę pod nowym szyldem. Na dodatek kompletnie odmienili oblicze i dziś już nie muszą nikogo przeskakiwać, bo stworzyli własną niszę. Aura, debiut zespołu Tides From Nebula zbiera świetne recenzje, panowie dzielą scenę z Pure Reason Revolution czy Minsk, wygrywają prestiżowe nagrody. To się nazywa sztuka - w krótkim czasie z dołka wspiąć się na szczyty! Chwała Tides From Nebula!
  
  Ale co oni właściwie grają? Nie odpowiem, przynajmniej nie do końca. Zespół zrezygnował calkowicie z wokalnych popisów, pozostając instrumentalnym kwartetem. Dwie gitary, bas, perkusja - to wystarczy, żeby na trzy kwadranse wprowadzić słuchacza w swoisty trans. Tides wyzyskują zdobycze postrocka i jego młodszego, cięższego brata - postmetalu. Siłą rzeczy skojarzenia biegną ku wiodącemu prym w instrumentalnym postmetalu Pelican. Ale też zdarzają się fragmenty delikatniejsze, podobne do muzyki ś.p. Slowdive i w ogóle spuścizny shoegaze'u. Na plus zaliczyłbym Tides From Nebula to, że o ile postmetalowa awangarda na świecie (Neurosis, wspomniany Minsk) i w Polsce (Blindead) zaczyna z rejonów psychodelicznych przechodzić na wręcz psychopatyczne, w muzyce warszawiaków dają się odczuć pozytywne emocje, dobra energia - nawet, kiedy ich wyrażeniu służą mocniejsze riffy. Zaduma zamiast żałoby, zachwyt zamiast morderczego zapamiętania.
  
  Nie zamierzam wynosić żadnej kompozycji ponad inne, bo cała Aura to monolit, w którym poszczególne utwory dość płynnie w siebie przechodzą. Zespół odnalazł swój puls, swoją motorykę i paletę brzmień (zapewne ze sporą pomocą gitarowych efektów) - i 'maluje'. Ciekawe motywy pojawiają się, ciągną niczym magma, przekształcają stopniowo w kolejnych akordach, a ja oczyma wyobraźni przenoszę się nad morze albo w góry, w jakieś miejsce, gdzie nic nie ogranicza zasięgu wzroku - bo Aura przenosi mnie poza horyzont marzeń. Tides Frm Nebula to już teraz poważna siła impresjonistycznego post rocka w skali światowej. I chyba są tego świadomi, bo płyta jest światowo wydana, w grubej, rozładanej tekturze z baśniowymi grafikami. I tym razem wcale mi nie przeszkadza, że żadnego z tych kawałków nie da się zagwizdać. 4/5.
  
  P.S. Po namyśle wyróżnię jednak jeden fragment Aury - Tragedy Of Joseph Merrick. Ale tylko z sentymentu do filmu Lyncha Człowiek Słoń.

  Paweł Tryba czwartek, 02, lipiec 2009 20:24 Link do komentarza