1 komentarz

• 

  Doprawdy, trudno w to dziś uwierzyć, ale spora część polskiej sceny post rockowej wyrosła z punkowego pnia. Było pod koniec lat 90-tych kilka zespołów, które nie utożsamiały postawy punkowej z piciem jaboli i intelektualną abnegacją. Takie kapele, jak Tissura Ani, Something Like Elvis czy właśnie Piąta Strona Świata były zainteresowane graniem, a nie sztucznymi podziałami, i w toku swojej działalności zwracały się ku bardziej awangardowej formie wyrazu.
  
  Piąta Strona, choć na początku hołdowała punkowemu etosowi (o czym świadczą nieskomplikowane, hasłowe teksty o walce z systemem, rasizmem, konsumpcjonizmem i innymi 'izmami'), uprawiała nie tak częsty w Polsce styl - melodyjny hardcore. Taki w tradycji Fugazi powiedzmy. Muzyka to zdecydowanie nie z mojego ogródka, więc punktowej oceny nie podejmuję się wystawić. Chcę tylko zasygnalizować moje subiektywne uczucia. No i przybliżyć Czytelnikom pradzieje formacji, która sporo potem namieszała w rodzimym post rocku.
  
  Na plus liczę zespołowi przede wszystkim talent do gitarowych riffów, wykraczających poza przysłowiowe 'trzy akordy'. Zagrywki są ostre, gęste, tworzą charakterystyczny transowy nastrój (co potem się zespołowi przydało na stricte post rockowej płycie 'Last'). Pochwalić należy produkcję - płyta ma swoje lata, ale brzmienie nadal jest aktualne: mocne i selektywne. Niestety, te dziewięć utworów gdzieś tak w połowie kasety (na CD ten materiał ukazał się tylko jako split z Tissura Ani) zaczyna brzmieć podobnie, zlewa się w ciąg, którego słucha się fajnie, ale w głowie nie zostaje wiele. Problemem jest też wokal Małego, najzwyczajniej w świecie drażniący. Generalnie jednak - był to debiut obiecujący, choć niekoniecznie wieszczył stylistykę, którą ostatecznie zajęła się Piąta Strona Świata.

  Paweł Tryba wtorek, 27, październik 2009 15:46 Link do komentarza