1 komentarz

• 

  Płyta pomnikowa. Nie tylko ze względu na (zuchwały skądinąd) projekt okładki nawiązujący do popiersi wielkich amerykańskich prezydentów wyrytych w skale Rushmore. Chodzi tu raczej o chwalebny pomnik wielkich czasów muzyki rockowej, w których to powstawały takie właśnie dzieła jak 'In Rock' nadające kształt ciężkiemu graniu następnych dekad niczym dłuto we wprawnej ręce wizjonerskiego rzeźbiarza tworzącego coś absolutnie
  wielkiego.
  
  Anglicy postawili na bardzo ostre brzmienie zakorzenione w bluesie, niepozbawione rzecz jasna elementów progresywnych. To tutaj Purple sprecyzowali własny styl z charakterystycznym brzmieniem gitary Blackmore'a, mocarnymi klawiszami Lorda, potężną grą sekcji i niesamowitym, dzikim, nieokiełznanym śpiewem Gillana, który będzie potem wielkim inspiratorem dla rzesz wokalistów forsujących swe gardła przy akompaniamencie hardrockowego instrumentarium.
  
  Już pierwsze dźwięki zarejestrowane na tym albumie przyprawiają o dreszcze - 'Speed King' rozpoczyna się jazgotliwym wstępem gitarzysty katującego swój instrument z uporem maniaka i oczywiście nie lada wirtuozerią. Potem wyciszenie, delikatny klawisz wprowadzający psychodeliczny klimat i po chwili znów potęga brzmienia w wykonaniu czwórki instrumentalistów oraz obłędny i niepodrabialny głos Iana. W drugiej połowie kompozycji nie zabrakło oczywiście miejsca dla klawiszowo-gitarowego dialogu pomiędzy Lordem a Blackmorem - podobnego typu popisy będą nieodzowną i znamienną dla zespołu techniką służącą do rzucania fanów na kolana.
  
  Drugi utwór wydaje się być jeszcze lepszy - młodzieńcza energia i dzikość 'Bloodsuckera' absolutnie zachwycają, apogeum stanowią tutaj wspaniałe solówki pod koniec i manifestacja możliwości wokalnych gardłowego Głębokiej Purpury. Kolejna propozycja to 'Child in Time' - najdłuższy i najlepszy utwór na krążku. Jego treścią jest protest przeciw złu na świecie objawiającym się działaniami wojennymi wielkich tego świata. Mamy tutaj przede
  wszystkim ogromny ładunek emocji, porażający śpiew i porywającą solówkę gitarową kończącą się szaleńczym pościgiem z Lordowskimi klawiszami, są tutaj liczne zmiany tempa i nastroju oraz dramatyczny finał. Ileż to to razy człowiek zatracał się w tych dźwiękach nie sposób zliczyć.
  
  Dalej już jest weselej i bardzo dynamicznie przy okazji 'Flight of the Rat' - zachwyca zadziorny riff, jakby funkowe zagrywki Ritchiego w okolicach piątej minuty a także świetna końcówka w wykonaniu Paice'a. Tempo nie zwalnia przy okazji następnego 'Into the Fire'. Ba! To najcięższa rzecz na płycie, udowadniająca ogromną potęgę Deep Purple. Kwintet grając ten utwór wybucha z siłą muzycznego wulkanu!
  
  'Living Wreck' zaczyna się wyłaniającą się z ciszy perkusją by do samego końca trzymać nas za gardło dzięki pięknej melodii i po prostu kapitalnemu klimatowi oraz rzecz jasna kunsztownemu wykonaniu. Jak przystało na wielkich muzyków panowie na koniec zostawili nam coś naprawdę cudownego. 'Hard Lovin' Man' zaczyna się od hałaśliwego wstępu, z którego po chwili wyłania się taki riff, że szczęka opada. Ta wspaniała zagrywka niesie całą kompozycję w imponującym galopie wzbogaconym przez odjechane organy pojawiające się przemiennie z wokalem po każdej zwrotce coraz bardziej się rozkręcając (najwięcej miejsca zyskują w środku kompozycji). I tak nie mam jednak wątpliwości, że najbardziej okazale tutaj zaprezentował się Ritchie. Ten wieńczący dzieło ostatni jego rozdział zawiera obfitą dawkę testosteronu, która spokojnie może być lekiem na zbyt niskie libido u mających takie a nie inne problemy słuchaczy.
  
  Warto jeszcze wspomnieć o piosence, która promowała płytkę na singlu, a nie znalazła się na niej - 'Black Night' to konkretna jazda, którą śmiało można postawić obok 'Whole Lotta Love' czy 'Paranoida' w panteonie pędzących naprzód niczym Struś Pędziwiatr kultowych klasyków.
  
  Zatem taka właśnie jest czwarta w dorobku kapeli płytowa pozycja. To na niej, po zmianach w składzie, wprowadziła grupa nową jakość do uprawianej estetyki i okazała się wzorem do naśladowania dla epigonów (z Iron Maiden na czele). Pomysł na takie granie bowiem chwycił i spodobał się publiczności, która chciała więcej. Jest to w takim razie początek sukcesów formacji, które w następnych latach objawiały się niejednokrotnie w postaci udanych koncertów i kolejnych wydawnictw płytowych. Artystyczna furia zawarta na tym albumie i sposób w jaki została przekazana wciąż intryguje i zdumiewa w stopniu dalece zaawansowanym, niema tu miejsca na wpadki i nieporozumienia, wszystko to przyćmiewa radość i umiejętności wykonawców przekonanych do swojej muzyki nie pieniędzmi czy sławą lecz własnymi uczuciami. Band z Hertfordshire zapragnął stworzyć coś nowego i oryginalnego, poszedł dalej niż inni w muzycznych poszukiwaniach i dopiął swego grając jak nikt przedtem. Uzbroił swoją twórczość w ciężką artylerię i nie bał się progresywnych zagrań co dało piękny efekt.
  
  Tak właśnie powstają rzeczy wielkie. Tak właśnie powstał 'In Rock'...

  Sławomir Skrzypczak piątek, 21, styczeń 2011 04:22 Link do komentarza