1 komentarz

• 

  Rok 1984 większości ludzi kojarzy się z Orwellowską antyutopią, jednak dla fanów Purpli rok 1984 to początek nowej ery w historii grupy. 29 października tego roku do sklepów trafił nowy album Deep Purple i nic dziwnego, że ludzie rzucili się na niego (milion sprzedanych egzemplarzy w miesiąc), w końcu był to pierwszy longplay zespołu od dziewięciu lat i wielki - jak wszyscy mieli nadzieję - powrót legendy rocka w swym najsilniejszym składzie.
  
  Czy warto było wracać? Czy - pytając bardziej o kwestie artystyczne, niż finansowe - opłacało się? Knocking At Your Back Door, utwór rozpoczynający album, przynosi nadzieję na pozytywne rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości, jakie mogły nurtować fanów. Fenomenalny wstęp, świetny riff i genialna wręcz motoryka utworu sprawiają, że trudno nie wierzyć w sensowność powrotu Purpli na scenę. O ile jednak otwarcie jest wymarzone, to dalsza część płyty może pozostawiać pewien niedosyt. Już pierwszy utwór, mimo rewelacyjnego początku, wydaje się być trochę zbyt rozlazły, ciągnący się - bez większego pomysłu na jego urozmaicenie - aż siedem minut. Jako fan, pragnący i łaknący muzyki zespołu wybaczam to od razu i sam sobie tłumaczę: zespół chce się zaprezentować w pełnej krasie, przytrzymać chwilę słuchaczy, demonstrując swe możliwości, a że panowie Blackmore, Gillan, Glover, Lord i Paice są w pełni formy, to jest się czym delektować. Niestety następne trzy utwory jakie serwują nam Purple rozczarowują. Są miałkie, nudne, chwilami kiczowate i zanurzone zbyt mocno w estetyce rocka przełomu lat 70. i 80. Będzie to zresztą mój główny zarzut względem Perfect Strangers - Deep Purple nie wypracowali tu swojego własnego brzmienia, zbyt lekką ręką sięgając po to, co usłyszeć można było wszędzie dookoła (zwłaszcza w dokonaniach Rainbow). Po prostu za mało tu Purpli w Purplach...
  
  Symptomatyczny będzie przykład tytułowego utworu na płycie. Perfect Strangers to kapitalny kawałek, być może nawet jeden z najlepszych (najpopularniejszych) jakie zespół nagrał. Znowu mamy cudowny wstęp organowy, znowu cały utwór jest niezwykle klimatyczny, ciężki, wspaniale nam się rozwija... i nagle, w kluczowym momencie, gdy wszyscy są już na kolanach Purple serwują nam zrzynkę - delikatnie mówiąc - z Led Zeppelin. Można próbować twierdzić, że to dalekie pokrewieństwo i wyłącznie brzmieniowe - niemniej na tym poziomie, w tym zespole, nie powinno mieć miejsca.
  
  Płytę zamykają trzy dosyć dobre utwory. Wasted Sunsets to klasyczna rockowa balladka - przyjemna, trochę ckliwa i do bólu przewidywalna. A Gypsy's Kiss oraz Hungry Daze są z kolei dynamicznymi, chwilami nawet porywającymi kawałkami. Zwrócić uwagę należy zwłaszcza na drugi z tych utworów. Kończy on płytę a jednocześnie, w warstwie tekstowej, podsumowuje działalność Deep Purple i poniekąd stawia pytanie: co dalej? Może zespół nic więcej nie nagra? Może Perfect Strangers to tylko przypomnienie zespołu o sobie, prezent dla fanów i prawdziwe pożegnanie?
  
  We all came out to Montreux
  but that's another song
  You've heard it all before
  In hungry daze
  [...]
  The crew have lost again
  they are beaten men
  The winning team united
  living for the crowd
  These are the hungry daze
  
  Dziś wiemy, że historia Deep Purple na szczęście nie zakończyła się na Perfect Strangers, zaś historii samego albumu nie zamyka Hungry Daze. Są jeszcze bowiem dwa utwory, które choć pierwotnie były tylko dodatkami stały się integralną częścią płyty. Pierwszym z nich jest Not Responsible - nie wiem czy nie mój ulubiony kawałek na płycie. Muzycznie (i ideologicznie) bezkompromisowy hard rockowy hicior z Ianem Gillanem na pierwszym planie. Bohaterem drugiego dodatku jest z kolei Ritchie Blackmore, a sam utwór jest chyba najdziwniejszym w całej bogatej dyskografii zespołu. Son of Alerik to delikatny, nostalgiczny gitarowy jam z subtelnym podkładem rytmicznym i nieznacznymi wejściami klawiszy, to dziesięć minut absolutnie niezwykłej muzyki powstałej ponoć przez przypadek i również przez przypadek zarejestrowanej. Dla Son of Alerik warto sięgnąć po Perfect Strangers. Naturalne piękno tego utworu przyćmiewa zarówno gorsze, jak i lepsze (zawsze bowiem sztampowe) kompozycje zawarte na płycie. Perełka, mistrzostwo świata i rzecz obowiązkowa. Czasami sobie myślę, że Son of Alerik to także ostatni przejaw inwencji twórczej Blackmore'a...
  
  Jak łatwo wywnioskować z powyższego opisu, album dzieli się dla mnie na wstęp (w porywach świetny), utwory przed Perfect Stragers (słabsze), tytułowy utwór (niemal rewelacyjny) i kawałki zamieszczone po Perfect Stragers (lepsze). Uogólniając przyznać trzeba, że powrót Purpli tak naprawdę nie był wcale wielki. Zespół nagrał dobrą, solidną płytę, zawierającą niezwykłe momenty i, niestety, dosyć dużo przeciętnego materiału. Zadziwiające jest jednak jak ta płyta się trzyma... Biorąc poprawkę na muzyczną dewaluację wielu popularnych w latach 80. zjawisk sceny rockowej, trzeba przyznać, że Perfect Strangers ćwierć wieku później wciąż brzmi dobrze i wciąż jest w stanie dać słuchaczom wiele radości. Niewytłumaczalne, ale prawdziwe.
  
  Przypominajcie sobie zatem - co jakiś czas - ten album. Jest do czego wracać. A jeśli nie macie go jeszcze w swej kolekcji, to nie wahajcie się. W końcu to już klasyk... A nie dość, że zalega w niemal każdym sklepie, to kosztuje grosze.

  jacek chudzik wtorek, 13, kwiecień 2010 09:04 Link do komentarza