1 komentarz

• 

  Rożne opinię krążą o tej płycie. Wielu uważa, że to jedna z najlepszych płyt koncertowych pierwszej połowy lat 70. w hard rocku, inni, że Uriah Heep miało lepsze płyty, więc ta jest w łańcuszku, ale nie na początku. I jedni i drudzy mają rację. Zależy to tylko od miejsca patrzenia :)
  
  Poza 'Salisbury' dla mnie to najlepszy album Uriah Heep. Zespół wyjechał do Japonii i wzorem np. Deep Purple próbował podbić tamtejszą publiczność. Czy im się to udało - słychać na bootlegach. W tym przypadku wiemy, że utwory na tym albumie były mocno wyedytowane i pocięte. A szkoda. 'Gypsy' - główny i najbardziej powalający utwór z płyty miał na koncertach ponad 20 minut, ponieważ główną jego częścią byłą długa i niesamowita solówka na klawiszach. Dopełniała ją zawsze wspaniała solówka na perkusji i przez to każdy show miał swój kulminacyjny moment. 'July Morning' i 'Circle Of Hands' dopełniały rockową tradycję. Zresztą zespół był wtedy u szczytu popularności, więc wszystko co zrobił było przyjmowane jako rzeczy znakomite, a publiczność spijała z ust wokalisty każde słowo. Nawet ta japońska - jak mówią zespoły - najbardziej żywiołowa na świecie.
  Dla mnie osobiście to znakomita płyta. Może dzisiaj troszkę drażni wiązanka rock'n'rolli, ale tak się wtedy grało i na bis dobrego koncertu można było zagrać cokolwiek, a publika i tak by to kupiła. Po latach, broni się to mniej, ale wszystkie inne utwory to prawdziwy rockowy majstersztyk i polecam tę płytę wszystkim zakochanym w hard-rocku lat siedemdziesiątych.

  Konrad Niemiec czwartek, 22, marzec 2012 22:37 Link do komentarza