1 komentarz

• 

  Anekdoten jest obecnie obok słabego ostatnio Paatos jedyną kapelą podtrzymującą styl określany mianem szwedzkiego rocka progresywnego. Nie ma już Landberka, Morte Macabre było zapewne jednorazowym projektem, a Anglagard ostatnio po reaktywacji jeszcze nic nowego nie wydał.
  
  Osobiście nigdy nie kładłem płyt Anekdoten na półkach z ulubionymi albumami. Była to po prostu przeciętna kopia King Crimson. Te połamane rytmy, żywcem wzięte od Karmazynowego Króla, mała ilość wokalu (zresztą nie najmocniejszego punktu Anekdoten) nie przypadły mi do gustu. Jednak rok 2007 przyniósł duże zmiany.
  
  Zaczyna się niepozornie. Brudna gitara wygrywająca Crimsonowski riff - znak rozpoznawalny dotychczasowej muzyki tej grupy. Jednak po niecałej minucie pierwsze zdziwienie - dostajemy porcję melodyjnego wokalu. Choć nie jest on najwyższych lotów, może się podobać. A w szczególności podoba się flet, który wniósł do muzyki Szwedów klimat lat 70. Dalej mamy ciepły mellotron w znacznie większej ilości niż na poprzednich wydawnictwach i melodyjną gitarę.
  Wszystko okraszone jest wpadającą w ucho końcówką z dość przebojowym, jeżeli to słowo jest tutaj trafne, refrenem. Po pierwszych 6 minutach i 22 sekundach ogarnia nas duże zaskoczenie. A przecież jest to dopiero początek.
  
  30 Pieces zaczyna się rytmem na 3. Nabijająca perkusja z wydeklamowanym wokalem przeradza się w fajny mellotronomy refren. Całość jest bardzo spójna, czego brakowało wcześniejszemu Anekdoten. Dalej mamy wspaniałe solo fletu, które może kojarzyć się z Jethro Tull, lecz które co najważniejsze - nie kopiuje.
  Końcówka należy do fortepianu, jak do tej pory dość obcego instrumentu na płytach Barkera i spółki. Minęło 13 minut i 35 sekund. Jesteśmy jeszcze bardziej zdziwieni - a przecież to jeszcze nie koniec. King Oblivion snuje się jak powolna lokomotywa. Przygotowuje nas do najlepszego momentu płyty.
  A jest nim utwór podzielony na płycie na dwie pozycję: A Sky About To Rain i Every Step I Take. Balladowa gitara i rozkręcający się wokal. Słyszymy:
  
  [center][i]
  Don't act so surprised
  when you knew it all along
  Each and every lie
  burns a hole into my soul
  [/center][/i]
  
  Dalej mamy wspaniały mellotron i piękną linię melodyczną wokalu. Cóż może być w muzyce piękniejszego!
  Utwór ciągle mknie coraz szybciej do przodu, aż do patetycznego zakończenia. Every Step I Take jest swoistym wyciszeniem, utrzymującym klimat i podniosłą atmosferę poprzedniej części.
  Stardust And Sand uspokaja nas. Mamy tu dużo gitary akustycznej i powtarzającą się melodię syntezatora.
  In For A Ride stawia nas na nogi. Charakterystyczny dla Anekdoten potężny bas i piękne początkowe solo na... moogu! Tak, tak lata 70 powracają. Utwór nastraja pozytywnie, chcemy jeszcze więcej takiej muzyki. Jednak Prince Of The Ocean definitywnie kończy album. Usypiający, kołyszący rytm z coraz to lepszym wokalem. Dostajemy jeszcze przepiękną wiolonczelę i... koniec.
  
  Wreszcie Anekdoten wydeptało własną ścieżkę. A Time Of Day ożywiło wymierający w XXI wieku szwedzki rock progresywny. Moim skromnym zdaniem płyta rocku 2007. Cudo!
  5/5

  Adam Nowakowski środa, 27, luty 2008 18:15 Link do komentarza