1 komentarz

• 

  To już 25 lat minęło od wydania tej płyty? Niemożliwe... A jednak. Czas płynie nieubłaganie.
  
  Album '1987' powstawał w okresie burz i naporu. Poprzedni album Whitesnake, 'Slide In It', okazał się komercyjną i artystyczną klapą. Skład grupy się posypał, na placu boju pozostał w zasadzie jedynie osamotniony David Coverdale. Nic dziwnego, że wytwórnia pomału traciła wiarę w zespół. Po naradach z przedstawicielami wytwórni postanowiono jednak spróbować raz jeszcze. Do wzięcia był akurat John Sykes, który wcześniej zastąpił w Thin Lizzy nie byle kogo, bo Snowy'ego White'a. Do składu dokooptowano też Neila Murray'a i Aynsley'a Dunbara i rozpoczęto nagrania. Proces twórczy przeciągnął się jednak znacznie, bo w międzyczasie frontman białego węża musiał przejść operację strun głosowych, a po jej przeprowadzeniu ponownie przystosować się do śpiewania. W tym celu musiał nawet pobierać nauki śpiewu... Koszty sesji nagraniowej rosły niebotycznie. Jakby tego było mało, już po zakończeniu nagrań, a jeszcze przed wydaniem albumu David Coverdale podziękował pozostałym muzykom za współpracę, nie mogąc z nimi znaleźć wspólnego języka, i już singlową wersję 'Here I Go Again' nagrywał zupełnie inny skład. Stało się jasne, że płyta, zatytułowana ostatecznie '1987' będzie stanowić o być albo nie być zespołu. Jej kiepski odbiór oznaczałby zapewne definitywne zakończenie działalności Whitesnake.
  
  Tak się na szczęście nie stało. Album stał się kopalnią hitów, a pięć wykrojonych z niego singli zawojowało listy przebojów. Spodobały się w szczególności nowa wersja 'Here I Go Again' (oryginalnie utwór pomieszczono na płytcie 'Saint & Sinners' z 1982 roku) oraz ballada 'Is This Love', którą David Coverdale napisał dla... Tiny Turner. Oba te nagrania wkrótce stały się najpopularniejszymi piosenkami z całego repertuaru grupy. I wprawdzie po wydaniu '1987' zespół stracił część starych fanów, nie mogących pogodzić się ze zmianą stylistyki, to pozyskał bardzo liczne grono nowych. A David Coverdale dodatkowo zyskał też na krótki czas małżonkę, którą stała się Tawny Kittaen, turlająca się po samochodach i owiewana mgłami w wideoklipach kręconych do singli z '1987'
  
  A jak '1987' wypada po upływie ćwierćwiecza? No cóż, jak to zwykle bywa, biegnący czas uwypuklił słabe i mocne strony albumu. Do słabości na pewno należy zaliczyć produkcję. Płyta brzmi bardzo płasko i mało przestrzennie. Niewątpliwie sporo uroku piosenkom Whitesnake odbiera wygładzenie muzyki zawartej na '1987' i jej sformatowanie zgodnie z gustami ówczesnego przeciętnego amerykańskiego słuchacza. Czyli: miało być rytmicznie ale nie za ostro, za to z dużą domieszką syntezatorów. Żadnych tam nawiązań do bluesa, z czego Whitesnake do tej pory byli znani. Gramy metal, czy może nawet glam metal, i już. Dobrym tego przykładem jest nowa wersja 'Here I Go Again', w której królują syntezatory. No i jeszcze kwestia tekstów. Wprawdzie warstwa słowna nigdy nie była w twórczości Whitesnake najważniejsza, ale na '1987' w tej materii nie dzieje się kompletnie nic interesującego. Zresztą wystarczy rzucić okiem na tytuły: nieprzypadkowo dominują w nich 'love' 'heart' i 'night'. A wszystko to w zalewie sztampy i banału, że aż zęby bolą. Lepiej nie wsłuchiwać się zbyt uważnie w wynurzenia pana Davida, który kocha, cierpi, tęskni, szuka miłości, serce mu pęka bądź też wije się on orgiastycznych spazmach. Brrr.
  
  A plusy? Są i takie. Przede wszystkim, mimo wyraźnego skierowania Whitesnake na pudel metalowe tory, zespół nie dał się tak do końca okiełznać wytwórni. John Sykes wycina riffy, które i dziś tną jak żyleta, wystarczy choćby posłuchać 'Bad Boys' czy 'Children Of The Night', a i solówki wychodzą mu pierwszorzędnie ('Looking For Love', 'Crying In The Rain'). Nie chcę być pochopny w sądach, ale na '1987' pan Sykes osiągnął chyba szczyt swoich możliwości twórczych. Perkusja łomocze i dudni, przywodząc na myśl sposób gry Johna Bonhama (początek 'Children Of The Night'!). Aynsley Dynbar ze szczególną ochotą rozpędza się w końcówkach nagrań, przydając im nieco patosu ('Still Of The Night', 'Don't Turn Away'). No jest jeszcze największy bohater płyty, czyli David Coverdale. Nie jest ważne, co śpiewa, ważne jak: w takiej formie mógłby wyśpiewać książkę telefoniczną, i też wywołałoby to ciarki na plecach. Po prostu re-we-lac-ja. Wystarczy choćby posłuchać utworu otwierającego płytę, zeppelinowego i najbardziej chyba muzycznie ambitnego w całym zestawie. To, z jaką łatwością David Coverdale pokonuje tam wszystkie wokalne zakręty, przechodzi od krzyku do zbolałego szeptu, nikogo nie pozostawi obojętnym. Wybitny wokalista. Prawdziwy 'wokalny akrobata', jak to kiedyś ponoć powiedział o nim sam Jimmy Page.
  
  Szczegółowe omawianie utworów zawartych na '1987' nie ma sensu, każdy zresztą chyba większość z nich zna. To jest po prostu rock'n'roll. Klasyczny album, na którym rasowe rockery przeplatane są równie rasowymi pościelowymi balladami. Każdy miłośnik hardrocka i łagodniejszych form metalu ma go z pewnością na półce. A czy to najlepszy album Whitesnake? A, to już zupełnie inna sprawa...

  Michał Jurek czwartek, 20, grudzień 2012 18:28 Link do komentarza