1 komentarz

• 

  W przypadku tej płyty zalecam jedno - nie zróbcie tego błędu, który popełniłem ja. Pod żadnym pozorem nie słuchajcie tej płyty po raz pierwszy w samochodzie...
  Ja popełniłem tą gafę i pokutowało to przez długi czas. A było to tak...
  Pewnego dnia mój przyjaciel wypalił mi kilka krążków ZESPOŁÓW KTÓRE POWINNY MI SIĘ PODOBAĆ. Znał mój gust i wiedział, że łatwo ze mną nie jest, bo słyszałem już prawie wszystko, więc zadowolić mnie bardzo ciężko. A jeśli jeszcze nie jest to Zappa...:):):)
  No i wśród płyt, które wziąłem do auta była i ta. Wiadomo, jak to w drodze - jednak bardziej myślisz o drodze niż o słuchaniu. I tak w sumie kilka razy ta płyta PRZECHODZIŁA OBOK. Nawet nie wiecie jak mi dzisiaj głupio...
  A potem - pewnego dnia po prostu wrzuciłem ją do stacjonarnego sprzętu. Otwarta i chłonna wiedzy głowa sama domagała się wrażeń, a ja oddałem się słuchaniu.
  No i już nie wstałem z podłogi. Tak mnie to powaliło, że długo nie mogłem dojść do siebie. A co było w tej płycie tak wyjątkowego??
  Magia, rock, hard, heavy, prog, pomysły, klimaty, energia i ciary!!! Tak ciary, bo długo nie mogłem zrozumieć jak mogłem to przeoczyć.
  To najgenialniejsza płyta Bigelf. To szczyt ich możliwości i płyta, którą zrobili największe zamieszanie na rynku.
  Zaczyna się jakbyśmy właśnie wpadli pod rozpędzony walec na przejściu dla pieszych. Energia i genialny riff. Madhatter - zwariowany kapelusznik, ale nie jak ten z Alicji W Krainie Czarów, tylko jak ten Damon Fox z okładki Money Machine. Utwór potęga.
  Jeszcze nie zdążyliśmy ochłonąć, a słyszymy Pink Floyd, jakby odrzut z Wish You Were Where. Tak rozpoczyna się drugi utwór. I to brzmienie - to klasyka Bigelf. Coraz ciężej i coraz słodsze Beatelsowkie refreniki. Jak to można pogodzić???
  Utwór czwarty - piękna ballada Disappear, to kwintesencja klasyki kompozytorskiej - tu jest wstęp, rozwinięcie, punkt kulminacyjny i zakończenie. Piękne, rockowe. Na długo się czepia i wraca. Będziecie go nucić choć nawet nie będziecie wiedzieć dlaczego...
  Rock & Roll Contract - to chyba najsłabsza pozycja na płycie. Najsłabsza muzycznie, lecz tekstowo bardzo mocna. To oskarżenie muzycznego establishmentu który rządzi w wytwórniach płytowych. Tu chłopaki dobrze wiedzieli o czym śpiewają.
  Najlepszym dla mnie utworem z całej płyty, to przejmujący Falling Bombs. Genialnie zagrana kompozycja. I genialnie skomponowana. Ostry riff, ciężkie gitary i niepowtarzalny klimat. A w środku kapitalna zmiana tempa i solo na moogu. Przypominają się najlepsze czasy hard rocka.
  I tak już do końca. Co utwór to perełka. Rockowa, ważąca tony perełka heavy geniuszu. Wszystkie najlepsze klimaty z lat '70 złączone w jedno spotkały się na tej płycie. Genialna rzecz.
  No i najważniejsze - to płyta z gatunku - zyskuje przy bliższym poznaniu. Im więcej jej słuchacie, tym bardziej wciąga i tym ciężej będzie się od niej oderwać. Czy może nastąpić przesyt? Genialne pozycje mają to do siebie, że pomimo swojej powierzchownej prostoty, mają w sobie drugie dno - drugie oblicze, które ukazuje się tylko najwytrwalszym i najwytrawniejszym poszukiwaczom. Ta płyta wynagrodzi Wam wszystko. Po prostu musicie ją mieć i słuchać i słuchać i słuchać i słuchać....
  A potem sami walniecie tutaj 5 punktów. Ta ocena jest taka uboga. Myślę, że tutaj i 10/5 to za mało. Oceńcie sami...

  Konrad Niemiec poniedziałek, 02, kwiecień 2012 22:51 Link do komentarza