1 komentarz

• 

  Jak narazie z tego co mi wiadomo, jest to ostatnia pozycja wydana przez Bigelf. Do końca 2010 roku zespół koncertował, a w 2011 coś o nich ucichło. Dużą część 2010 roku spędzili na morderczej trasie Prog Nation gdzie grali między innymi z Dream Theater i Zappa Plays Zappa. Jak widać towarzystwo doborowe, a sam Mike Portnoy miejscami śpiewał z nimi i czasami zasiadał w jednym utworze za zestawem perkusyjnym. Ale wróćmy do płyty. Pozycja jak wszystkie poprzednie - znakomita i chyba najdojrzalsza. Słychać tutaj, że zespół się rozwija i sięga po nowe klimaty. Melotrony, hammondy i inne stare brzmienia wzbogacili o brzmienie prawdziwej orkiestry smyczkowej. Partie gdzie pojawiają się filharmonicy są naprawdę znakomite i prawdziwie prog-rockowe. Surowy heavy-prog ustąpił tu miejsca bardziej złożonym metrycznie i aranżacyjnie klimatom. Kapela nic nie zatraciła ze swojej rockowej agresji, a nowe rozwiązania aranżacyjnie tylko wzbogaciły to co już znamy. Utwory, jak na poprzednich płytach znakomite. Ciekawe rozwiązania kompozycyjne i zaskakujące zmiany powodują, że to nie jest pozycja do jednokrotnego słuchania. W tą płytę trzeba wejść - stopniowo i coraz głębiej i głębiej. Podobnie jak poprzednie powinna się przyczepić na długie miesiące, czego wszystkim wam życzę. Szczególnie, że perełka znajduje się na końcu płyty - 11 minutowa uczta dla ucha i duszy. Naprawdę wielka płyta. Polecam ją wszystkim w oczekiwaniu na następną, wielką...

  Konrad Niemiec środa, 18, kwiecień 2012 22:31 Link do komentarza