1 komentarz

• 

  'The Number of the Beast' to trzeci studyjny album Iron Maiden, wydany dokładnie 29 marca 1982 roku. To jednocześnie pierwszy album zespołu nagrany z nowym wokalistą Brucem Dickinsonem, a zarazem ostatni, w którego tworzeniu brał udział perkusista Clive Burr. W porównaniu z dwoma poprzednimi albumami, czyli z 'Iron Maiden' i 'Killers', zmienił się styl grania Żelaznej Dziewicy. Stał się nieco mniej szalony i improwizowany, a bardziej dojrzały, mroczny i ostry. Niewątpliwie wielką zasługę w tym miała zmiana wokalisty. Jak już bowiem wspomniałem Paula Di'Anno zastąpił Bruce Dickinson, bez wątpienia lepszy wokalista i co tu dużo pisać, jeden z najlepszych heavymetalowych wokalistów na świecie. Wielka skala głosu oraz niesamowita siła w płucach, o której zresztą dobrze świadczy pseudonim 'Air Raid Siren' i oczywiście znakomite warunki do występu na żywo, czynią go jak już wspomniałem jednym z najlepszych wokalistów heavymetalowych w historii. Zanim przejdę do opisu i oceny utworów znajdujących się na płycie, jeszcze słowo o okładce albumu. Widać bowiem na niej diabła, który trzyma w dłoni sznurki, wyzwalając ruchy jakiegoś nieszczęsnego człowieka. Diabeł czuje swoją siłę i potęgę, ma szaleńczo zadowolony wyraz twarzy. Tyle, że Bestia nie zdaje sobie sprawy, że jej ruchy animuje znacznie silniejsza i o wiele groźniejsza postać. To, plus wypisany krwią tytuł 'The Number Of The Beast', wiele mówi o klimacie płyty. I dopiero teraz przyjrzymy się jej nieco uważniej.
  
  Otwierający płytę utwór 'Invaders' opowiada o najeździe Wikingów na Anglię. Całość rozpoczyna wyśmienity wstęp oparty na duecie basu i perkusji, po którym piosenka nabiera szaleńczego tempa; bardzo dynamiczny i szybki utwór znakomicie zaśpiewany przez Brucea Dickinsona, który od samego początku pokazuje jakie niesamowite możliwości w nim drzemią. Dalej mamy cudowny utwór 'Children Of The Damned'. W pierwszej części, rozpoczynającej się delikatną gitarą i perkusją, jest to wspaniała ballada ze świetnym tekstem z przejęciem wyśpiewana przez Brucea Dickinsona:
  
  On kroczy jak dziecko
  Lecz spójrz jego oczy wypalają cię
  Czarne dziury w jego złotym wzroku
  Bóg wie, że chce do domu
  Wyklęte dzieci
  
  On kroczy jak trup
  Gdyby był żywy to by nas zaklinał
  Teraz czyni ostatni krok
  Myśli 'zapomnienie' - to dotyczy nas wszystkich
  Wyklęte dzieci
  
  Teraz gdy płonie jego dłoń on zaczyna się śmiać
  Uśmiecha się jak płomień liże jego ciało
  Wykrzywiając twarz, krzycząc z bólu
  Wyłuskując skórę z jego oczu
  Patrz jak umiera zgodnie z planem
  Jest prochem na ziemi, czego się nauczyliśmy
  
  Jesteś wyklętym dzieckiem
  Jesteś plecami do ściany
  Zwracasz się ku światłu
  Jesteś wyklętym dzieckiem
  Jak świeczki - patrz jak umiera
  Płonąc w świetle
  Spłoniesz dzisiaj
  Jesteś wyklętym dzieckiem
  
  
  Po chwili jednak tempo rośnie, zmienia się też styl wokalu, słowa wypadają z głośników ze złością, a w tle słychać znakomite riffy gitarowe; do tego jeszcze wspaniałe solo. Całość jest wspaniałą i monumentalną kompozycją należącą do klasyków gatunku. Prawdziwe mistrzostwo.
  
  'The Prisoner' to kolejny utwór na płycie, nawiązujący do serialu z lat sześćdziesiątych, którego bohater zostaje uśpiony i trafia do miejsca zwanego 'The Village', w którym ludziom przyporządkowano numery, im niższy, tym wyższe miejsce w hierarchii społecznej. Rozpoczyna się on spokojnie ze świetnym riffem i basem Steve'a, po którym mamy szaleńcze tempo i wspaniały wokal Bruce'a, który ze złością wyrzuca z siebie kolejne wersy; genialny refren i powalająca na kolana część instrumentalna dopełnia obrazu tego wspaniałego utworu.
  
  Czwarty w kolejności utwór to '22 Acacia Avenue', klimatyczne i niesamowicie naładowane energią nagranie ze znakomita partią perkusji i wibrującym, przejmującym basem; do tego wszystkiego dochodzi po kilku minutach genialny, jątrzący riff, a w refrenie świetna perkusja; w pierwszej części solówki mamy uspokojenie, po którym znów atakuje nas wspaniały riff gitarowy, oprócz tego wszystko okraszone jest znakomitym basem Harisa. Reasumując mamy do czynienia z częstymi zmianami tempa i popisami instrumentalnymi poszczególnych muzyków, w skrócie - jest to jeden z najlepszych kawałków w historii zespołu i oczywiście muzyki heavymetalowej. W końcu doczekaliśmy się także na utwór tytułowy - 'The Number Of The Beast'. Utwór rozpoczyna się od biblijnego cytatu z Apokalipsy św. Jana, przytoczonego w prawdziwie diabelski sposób, znakomicie wprowadzający w klimat całej kompozycji:
  
  
  Biada wam na ziemi i morzu,
  Bo Diabeł wysłał gniewną bestię,
  Ponieważ on wie, że czas jest krótki...
  Bowiem kto to rozumie niech wyliczy liczbę bestii,
  Jest to ludzka liczba,
  A liczbą tą jest sześćset sześćdziesiąt sześć
  
  
  Świetne gitary na początek i coś na wzór melorecytacji Bruce'a Dickinsona, przechodzącej z czasem w przerażający krzyk, tak, że można niemal poczuć na plecach oddech sięgającego po duszę diabła; a to przecież dopiero początek znakomitego tekstu, któremu towarzyszy świetne solo gitarowe i znakomita sekcja rytmiczna. Absolutna klasyka.
  
  'Run To The Hills' to piosenka o starciach białych ludzi z Indianami. Pierwsza część utworu jest spojrzeniem na sytuację od strony Indian, a druga - białych; muzyka świetnie to ilustruje - w pierwszej części otrzymujemy przeciągłe, poruszające riffy gitary, a w drugiej oszałamiające tempo, opisujące galopującą kawalerię; pierwszy singiel z płyty i bez wątpienia dobra piosenka, ale na pewno nienależąca do najlepszych na płycie.
  
  'Gangland', kolejny utwór to świetny dialog perkusji i wokalu Bruce'a Dickinsona, do tego dołączyć trzeba także świetne solo gitarowe, schodzące na coraz to niższe dźwięki. Dobre dynamiczne nagranie, ale znów - nienajlepsze na albumie. Prawdziwą perełkę stanowi za to 'Hallowed By Thy Name'. Niesamowicie klimatyczny początek, gdy słyszymy odległe dzwony wybijające ostatnie minuty życia skazańca i jego przepełniony bólem, pogodzony z losem głos; niemal czuć jego samotność i cierpienie. Nie można nie wspomnieć o znakomitym tekście, jednocześnie przepełnionym bólem i nadzieją:
  
  
  Czekam w swej zimnej celi gdy dzwon zaczyna bić
  Rozważając swoją przeszłość i nie mając wiele czasu
  Gdyż o 5 zabiorą mnie na szubienicę
  Piaski czasu dla mnie wyczerpują się
  
  Kiedy ksiądz przychodzi odczytać mi ostatnie słowa
  Spoglądam przez kraty by zobaczyć ostatnie widoki
  Świata który odszedł dla mnie bardzo źle
  
  Czy to może być jakiś błąd
  Trudno zatrzymać przezwyciężający terror
  Czy to naprawdę koniec, nie jakiś zwariowany sen
  
  Niech ktoś mi proszę powie, że ja śnię
  To nie łatwe przestać krzyczeć
  Ale słowa uciekają gdy próbuję przemówić
  Łzy płyną ale dlaczego ja płaczę
  Tak naprawdę przecież nie boję się śmierci
  Czyż nie wierzę, że to nigdy nie jest koniec?
  
  Gdy straże wyprowadzają mnie na podwórze
  Ktoś woła z celi: Bóg z tobą
  Jeśli jest bóg to dlaczego pozwolił mi umrzeć?
  
  Gdy idę moje życie dryfuje przede mną,
  Mimo iż koniec jest blisko nie jest mi przykro,
  Złap mą duszę, gotowa jest odlecieć.
  
  Zwarz me słowa, uwierz ma dusza żyje nadal,
  Nie martw się gdy już mnie nie ma,
  Odszedłem na drugą stronę by zobaczyć prawdę.
  
  Gdy wiesz że twój czas właśnie dobiega końca
  Może wtedy zaczniesz rozumieć
  Życie tu na dole to tylko dziwna iluzja
  
  
  Do tego dochodzi rewelacyjna część instrumentalna, a na końcu przeszywający krzyk. Kolejny genialny utwór. Dodatkowo na reedycji płyty z 1998 roku umieszczony został utwór 'Total Eclipse'. Odbiór albumu nie uległ przez to zmianie, a sam utwór jest ciekawą kompozycją, jak zwykle w przypadku Iron Maiden dynamiczną i interesującą, z ciekawymi riffami, świetną współpracą basu i perkusji, przejmującym wokalem Dickinsona, zmianami tempa i świetną mini solówką gitarową. Po prostu bardzo dobry utwór.
  
  Podsumowując jest to naprawdę wielka płyta, która jest dopracowana od początku do końca, bez słabszych momentów. Dynamiką, energia bijącą z każdego nagrania, klasyka metalu, która nawet po upływie wielu lat od wydania ciągle jest świetna. Dla fanów zespołu i miłośników ciężkich dźwięków pozycja obowiązkowa, dla miłośników dobrej muzyki zresztą również.

  Mariusz Jaszczyk czwartek, 23, luty 2012 13:07 Link do komentarza