1 komentarz

• 

  W 1992 roku przypadała 20 rocznica wydania legendarnej koncertówki zespołu, Made in Japan. Okolicznościowe, zawierające 3 płyty CD, wydanie zatytułowane Live in Japan ukazało się rok później. Miało ono nie tylko wydrzeć dodatkowe pieniążki od fanów, teoretycznie chodziło nawet o coś więcej niż promocję odrodzonego składu Blackmore-Gillan-Glover-Lord-Paice, który w tym czasie próbował przekonać świat do siebie wydając album pod znamienitym tytułem The Battle Rages On. Według Simona Robinsona, autora wstępu do niniejszego albumu, przede wszystkim chodziło o znalezienie odpowiedzi na trzy pytania: 1) czy zespół dokonał właściwych wyborów kompilując Made in Japan? 2) z czego zespół wybierał? 3) czy Purple zagrali wówczas coś innego, co nie zmieściło się na wydanej dwie dekady wcześniej płycie?
  
  Można mówić o drobnych smaczkach, które tu usłyszymy. Da się wychwycić w tle rozmowę dwóch osób z widowni, można śmiać się razem z Gillanem z pomyłki Blackomre'a w riffie Smoke on the Water i śledzić, jak później Ritchie mści się na wokaliście. Tak naprawdę jednak przywoływane wyżej pytania od razu uświadamiają nam, że to trzypłytowe wydawnictwo jest wyłącznie dla fanatyków zespołu, dla maniaków szukających, przysłowiowej, dziury w całym. Odpowiedzi na nie mogą nas tylko utwierdzić w tym przekonaniu...
  
  Trzy japońskie koncerty z sierpnia 1972 roku (dwa z Osaki i jeden z Tokio) miały podobny przebieg, podobną moc i musiały zachwycać w podobny sposób. Różnią się niuansami. Purple wybierając materiał na Live in Japan skupili się właśnie na tych drobnostkach. Najwięcej, bo aż cztery utwory pochodzą z drugiego koncertu z Osaki (16 VIII). I co tu dużo mówić - wybrali kapitalnie. Ale czy wówczas w Japonii zespół zagrał coś ekstra? Tak - bisy. Na Made in Japan znajdziemy Black Night z pierwszego koncertu w Osace oraz Speed King w wersji z Tokio. Niestety utwory te zostały zamieszczone kosztem klasyków, które znalazły się na podstawowym, jednopłytowym wydawnictwie. Konsekwencją takiego posunięcia jest to, że dysponując trzema płytami musimy i tak posiłkować się czwartą, by móc usłyszeć pierwszy i trzeci koncert w całości. Co więcej, zabrakło tu miejsca dla innego bisu: Lucille. Pojawi się on dopiero (wraz z innymi wariantami pozostałych dwóch utworów granych na bis) na dwupłytowej reedycji Made in Japan z 1998r. Niezły mętlik, prawda?
  
  Trudno więc w pełni cieszyć się tym wydawnictwem. Oczywiście, materiał zebrany na Live in Japan jest rewelacyjny. Popularność tego klasycznego albumu nie wzięła się wszak znikąd. Jeśli jednak pojawi się w waszej głowie pytanie, którą wersję japońskich koncertów wybrać, to odpowiedź na nie jest banalnie prosta - tę krótszą.

  jacek chudzik czwartek, 05, styczeń 2012 12:18 Link do komentarza