1 komentarz

• 

  Jeszcze nie przebrzmiały w pełni echa debiutanckiego krążka Love De Vice, a już milowymi krokami zbliża się premiera drugiego kompaktu tego zespołu. Po dobrze przyjętym Dreamland nadchodzi pora na Numaterial.
  
  Jak na dzisiejsze standardy i możliwości techniczne Numaterial jest stosunkowo krótką płytą - trwa ona zaledwie 46 minut i 46 sekund. Można pośrednio z tego wnosić, że najnowsza pozycja w dyskografii grupy została dokładnie przemyślana, że wszystkie fragmenty składają się na jednolitą i harmonijną całość, że nie znajdziemy tu utworów niepotrzebnych, żargonowo nazywanych wypełniaczami. To przypuszczenie w przypadku Numaterial sprawdza się w stu procentach - nie ma tu nagrań zbędnych i odstających swoim poziomem od pozostałych.
  
  Poprzez dodanie nowych instrumentów (o których niżej) brzmienie zespołu na najnowszej płycie nieco się zmieniło, jednak nie na tyle, aby pomylić Love De Vice z inną ekipą. W bardzo krótkim czasie grupie udało się wypracować swój własny, oryginalny i niepowtarzalny dźwięk, który tworzą przede wszystkim lekko przesterowane gitary, głos wokalisty i ton instrumentów klawiszowych. Gitarzystów, wokalistę i sekcję rytmiczną chwaliłem już przy okazji w recenzji Dreamland. Narzekałem wtedy na chwilami za bardzo metaliczną barwę klawiatur tworzących tło dla popisów pozostałych instrumentalistów. Na szczęście na Numaterial już tego nie słychać. Klawisze brzmią cieplej i przyjaźniej dla ucha. Przeważają hammondopodobne pasaże, efektowne syntezatorowe sola, od czasu do czasu pojawiają się fortepianowe desenie. Popisowo wypada hammondowskie tło w Letter In 'A' Minor, solo na syntetazorze tamże i w Cold Sun Goodbye .
  
  W porównaniu z płytowym debiutem Numaterial okazuje się być albumem bardziej zróżnicowanym pod względem stylistycznym. Obok niedługich, klasycznie hardrockowych utworów Cold Sun Goodbye, Hermit i Heavy Cross znalazł się tutaj, również niedługi, prawie popowy With You Now - jakby wyjęty wprost z Aka Flyrock RSC (nie jest to przytyk pod adresem zespołu). Wykorzystanie w Love Or Illusion sitaru (Tomasz Osiecki) i koreańskich ludowych bębnów (Izabela Piotrowska i Magdalena Guzda) przywołuje ducha inspirowanej hinduskim folklorem psychodelii lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, albo jest ukłonem w kierunku tak modnej od kilkunastu lat muzyki świata.
  
  Love De Vice bardzo dobrze wypada w kompozycjach o charakterze balladowym i nie inaczej jest na omawianej płycie. Taką balladą, napisaną na wzór i podobieństwo pamiętnej Sleepless Nihgts z Dreamland, jest Megiddo - spokojny i wolny początek, a po nim nagłe przyspieszenie z ostra grą obu gitarzystów. Muzycy spróbowali swoich sił również w dłuższej formie muzycznej i z próby tej wyszli obronną ręką. Letter In 'A' Minor, bo o tym utworze mowa, jest prawdziwym zwieńczeniem tej płyty, jej wizytówką i ozdobą. To o nim będzie się mówić najwięcej i najgłośniej, to do niego będzie się odnosić pozostałe kompozycje z tego albumu. Każdy wielki zespół, zwłaszcza z kręgu rocka progresywnego, ma coś takiego w swoim repertuarze. Od teraz ma też i Love De Vice. Letter In 'A' Minor jest jak opadły na ziemię płatek śniegu, który po chwili łączy się z innym sobie podobnymi, tworząc śniegową kulkę, a później kulę, zsuwającą się po zboczu, mocniej i mocniej, by zmiażdżyć wszystko to, co napotka na swej drodze. I już nic więcej na ten temat nie napiszę, tego trzeba po prostu posłuchać.
  
  Na tej płycie występuje gościnnie jeszcze jeden muzyk, jest nim skrzypek Michał Jelonek. Określenie jego udziału w omawianych nagraniach słowem 'gościnnie' brzmi nazbyt skromnie. Zdecydowanie zasłużył sobie on na więcej, bo swą grą świetnie wpisał się w muzykę Love De Vice i wybornie wkomponował w zespół. Można odnieść wrażenie, że jest on integralnym członkiem grupy, obecnym w niej od zawsze. Trudno przecenić wkład Michała Jelonka w powstanie Numaterial. Z dużą przyjemnością słucha się jego oszczędnych, delikatnych i nastrojowych partii, zwłaszcza w Letter In 'A' Minor.
  
  Muzycy Love De Vice niewątpliwie mają talent do komponowania świetnych melodii, pokazali to już na swojej pierwszej płycie. I tak samo jest na Numaterial - jest ich tu bez liku. Muzyka z Numaterial składa się z kilku warstw, warto wsłuchać się w jej głębsze pokłady (koniecznie przy pomocy słuchawek), bo całkiem sporo tam się dzieje - jakieś echa, pogłosy, przeróżne efekty głosowe i gitarowo-klawiszowe...
  
  Do dzisiaj wysłuchałem tej płyty kilkanaście razy. Pierwsze odsłuchy nie były obiecujące, trochę kręciłem nosem z niezadowolenia i czułem lekkie rozczarowanie. Urok tej muzyki dotarły do mnie dopiero po kilku następnych przesłuchaniach. Ta właściwość znamionuje tylko solidne płyty. Nie mam żadnego pomysłu na skrytykowanie tego wydawnictwa.
  Numaterial na pewno jest sukcesem artystycznym Love De Vice, a to czy okaże się sukcesem komercyjnym zależy wyłącznie od miłośników tego rodzaju muzyki - rocka, którego korzenie tkwią głęboko w tradycji lat siedemdziesiątych minionego wieku.
  
  Bardzo dobra robota - 5/5

  Krzysztof Michalczewski czwartek, 30, wrzesień 2010 22:46 Link do komentarza