1 komentarz

• 

  Wielce ciekawy to zespół, całe to Omni. Kiedy bowiem tryumfy na polskiej scenie muzycznej lat osiemdziesiątych święciły TSA, Turbo, Dżem, Lombard, Manaam, a ponadto cała plejada punkowych wyrzutków, kiedy rodziło się podziemie metalowe z Vaderem i Imperatorem na czele a w Jarocinie toczyły się bitwy pomiędzy punkami i metalowcami, pojawił się zespół, który z racji tworzonej przez siebie muzyki egzystował zupełnie poza wspomnianym wyżej biegiem rzeczywistości. Zespół, którego niekłamanym, choć mało kto o tym wie, „szlagierem” jest czołówka programu telewizyjnego o matematycznych dylematach dwójki gości z Matplanety. Omni jest uznawany za najlepiej brzmiący zespół w polskiej muzyce elektronicznej. W 1985 roku ukazała się ich debiutancka płyta „Omni”. I co by nie mówić stylistyka i schematy związane z tym stylem muzycznym są u nich, rzecz jasna fundamentem i rdzeniem, ale ostateczny kształt muzyki wybiega poza konwencję el-muzyki. Wszystko za sprawą ekspresji i rytmiki, które momentami bardzo dobitnie wiążą się z rozwiązaniami na tym polu w art rocku. I to się sprawdza. To stricto elektroniczna muzyka, która brzmi nad wyraz rockowo. Najlepszymi przykładami są tu „Omni Modo”, „Vulgivaga”, „Omni Homo Mendax” i „Omnia Vincit Agra”. Te utwory bardzo wyraźnie wykazują cechy artrocka szczególnie w charakterystycznym dla tego stylu klimacie ale również melodyjności. Wyraźnie słychać, że w wielu miejscach wiolonczela i syntezatory grają dźwięki, które zespoły rockowe uzyskują za pomocą przesterowanych gitar. Muzyka jest przesiąknięta zawiłymi, syntezatorowymi pasażami i tłami, które wprowadzają niepokojącą i mniej lub bardziej mroczną atmosferę. Jednak nie brakuje momentów jaśniejszych, bardziej ekspresyjnych i żywiołowych. Dla przykładu można podać tu przede wszystkim „Omni Vide Infra... Vide Supra Omni”, choć w istocie większość utworów opiera się na takich brzmieniach. Trzeba też zaznaczyć, że wspomniany wyżej utwór to 19 – minutowa suita, która zawiera całe spektrum ciekawych brzmień. Jest zatem mroczna i niepokojąca atmosfera we wstępie. Po nim następuje szybka galopada z wieloma różnymi, następującymi po sobie i dobrze ze sobą współgrającymi tematami, które są bardzo jasne i pogodne. Następnie perkusja przygasa i zaczyna się mroczny dialog syntezatora z wiolonczelą. Dalej wyłania się niesamowicie nostalgiczny, jesienny, rzewny można by rzec temat oparty na wiolonczeli i brzmieniach orkiestralnych. Na tym się kończy. To utwór naprawdę bogaty i wielowątkowy a przede wszystkim serwujący sporą kontrastowość pod względem atmosfery.

  Dariusz Maciuga poniedziałek, 24, lipiec 2023 17:32 Link do komentarza