1 komentarz

• 

  Kiedy dotarła do mnie nowa płyta projektu Yagull ucieszyłem się. Nie ma co ukrywać, w końcu to takie miłe granie jest... Łatkę muzyki kameralnej przełamanej post-rockiem (czy też post-folkiem) nie powinna nikogo zwieźć, bo równie dobrze te określenia można by przypiąć twórczość Krzysztofa Myszkowskiego. Marketing, marketingiem, a muzyka płynie sobie gdzieś z boku - cicho, spokojnie, rzewnie, nastrojowo, mrocznie... Gitara akustyczna i fortepian, choć bywają wspierane przez inne instrumenty, w większości przypadków w zupełności wystarczają do wypełnienia tych zgrabnych kompozycji. Recenzenci rozpływają się w zachwytach i wydawać by się mogło, że jest pięknie. No właśnie... Sęk w tym, że nie jest.
  
  Po przesłuchaniu tegorocznego albumu 'Kai' zapaliła mi się gdzieś pod kopułą ostrzegawcza kontrolka. Sięgnąłem, więc, i nie tylko pamięcią, do poprzedniej płyty Yagull, wydanej w 2013 roku a zatytułowanej 'films'. Przy okazji postanowiłem też sprawdzić jakie zdanie o Yagullu miałem dwa lata temu. Ze zdziwieniem stwierdziłem, że w zasadzie mógłbym przepisać w tym miejscu starą recenzję. Zmienić tytuły, kilka przecinków... - pasowałaby jak ulał.
  
  Co zatem łączy oba albumy? "Mamy do czynienia z uroczą, melodyjną i komunikatywną muzyką, momentami odrobinę quasi-folkową, chwilami zaś soft rockową". "Płyta jest niezwykle nastrojowa, ale i różnorodna. Markovic (- gitarzysta i współkompozytor większości materiału) nie serwuje nam godzinnego seansu z depresją (choć takie rzeczy nieźle się sprzedają). Bywa zatem mrocznie (...), ale i nie brakuje ciepła jesiennego słońca (...). W przypadku większości kawałków można odnieść wrażenie, że utwory te byłyby ładnymi piosenkami, że ich linie melodyczne aż proszą się o dopisanie tekstu.'
  
  Jeśli ktoś przez przypadek trafi na płytę 'Kai' jest w stanie się nią zachwycić. Dopuszczam taką możliwość. Ale ta sama płyta postawiona obok poprzedniczki ukazuje ograniczenia w warsztacie kompozytorskim twórców, a zwłaszcza Sashy Markovica. Choć może nie tyle w warsztacie, co w wyobraźni... Powtórne nagrywanie swoich wcześniejszych kompozycji, jak i wciskanie - trochę na siłę - coverów utwierdza mnie tylko w tym przekonaniu. Przy odrobinie złej woli mógłbym uznać 'Kai' za płytę złożoną z odrzutów z 'films'. Poza tym stare przysłowie mówi, że co za dużo, to niezdrowo. 'Kai' mnie zwyczajnie wynudziło. 'films' też mogło ‘zamulić’ słuchacza, ale było płytą zgrabną i spójną. O 'Kai', na którym skaczemy od nastrojowych ballad do skocznych melodyjek a'la szanty napisać tego nie sposób.
  
  Wspomniałem o coverach. Yagull na swe nieszczęście wpadł na średnio genialny pomysł nagrania 'Burn', klasyka Deep Purple, na swych zasadach. Bez energii, bez polotu, bez smaku (o szacunku dla oryginału nie wspominając). Może z humorem, ale niezwykle niskich lotów. Klasyk zamieniony w przyśpiewkę do ogniska. To taki mój prywatny grzech główny tego albumu.
  
  I jak tu podsumować, jak polecać i zachwalać nowe dzieło Yagull? Może nie pastwić się już nad tym ambitnym (w zamyśle) projektem i po prostu postawić kropkę? Tak chyba będzie najlepiej.

  jacek chudzik wtorek, 30, czerwiec 2015 18:56 Link do komentarza