1 komentarz

• 

  Jakiś czas temu spore zamieszanie na polskiej scenie zrobił zespół Lebowski ze swoją płytą "Cinematic". Z kolei nie tak dawno temu na łamach ProgRocka można było przeczytać recenzję płyty "No Movie Soundtrack" zespołu Fade Out. Recenzowana także ostatnimi czasy była płyta "Senna" kanadyjczyków z Mahogany Frog, których muzykę wydawca określa jako 'cinematic art-rock'. W tej chwili w moim odtwarzaczu kręci się album "films" formacji Yagull, a w głowie kołacze mi jedna myśl: ludzie, kochani, co wy macie z tymi soundtrackami? Czy to jakiś wyjątkowo nobilitujący gatunek? Czy podszywanie się pod ścieżkę dźwiękową ma w jakiś sposób dowartościować muzykę?
  
  O samym zespole możemy przeczytać, że jest to ‘acoustic power project’, a muzyka, którą nam serwuje, to ‘nowej generacji post-rockowa muzyka kameralna’. Wszystko pięknie, tylko... zupełnie nie wiem po co te mylące łatki. Gdybym się miał opierać na takiej kategoryzacji, to po twórczość Yagull prawdopodobnie w życiu bym nie sięgnął. A przecież wystarczy włożyć płytę do odtwarzacza, bo po chwili przekonać się, że mamy do czynienia z uroczą, melodyjną i komunikatywną muzyką, momentami odrobinę quasi-folkową, chwilami zaś soft rockową (zwłaszcza "Distance"). I znowu: post-rock, muzyka kameralna - to brzmi dumnie. Tylko, że jako odbiorca zaczynam się zastanawiać, czy ta cała terminologiczna zasłona nie wzięła się z lęku (czyjego?) o to, że muzyka nie obroni się sama?
  
  Z pewnością ogromnym zaskoczeniem jest fakt, że "films" - wydane przez enigmatyczne Zoze Music - dystrybuowane jest przez MoonJune Records. Nowojorska wytwórnia przyzwyczaiła nas do zgoła odmiennych dźwięków, progresywnych w sposób skrajny, eksplorujących - z różnym szczęściem - granice gatunków muzycznych (z dużym naciskiem na fusion i free jazz), a w każdym razie nie najłatwiejszych w odbiorze.
  
  Cały projekt Yagull kręci się wokół Saszy Markovic, a album "films" jest jego debiutem. To on napisał, zaaranżował i wyprodukował materiał zawarty na płycie (oczywiście, nie licząc coverów), w każdym kawałku usłyszymy także jak gra na gitarze. O tym, jak przedziwnym tworem jest Yagull niech świadczy, że prócz gitary akustycznej, usłyszymy tu flet (Lori Reddy), saksofony (Eylon Tushiner) i wiolonczelę (Sonia Choi). Są chętni aby wejść w ten akustyczny i ‘filmowy’ świat dźwięków?
  
  Zaznajomienie się z twórczością Yagull może być - zapewniam - ciekawym doświadczeniem. Lubiący gmerać w zawiłych strukturach utworów będą mieli czym zająć umysł. Osobiście wybieram ślizganie się po urokliwej powierzchni tych drobnych i cudnych utworów - w tym znajduję przyjemność i radość obcowania z twórczością Saszy Markovic. I chyba nie tylko ja, skoro udało mi się Yagullem zainteresować naszego redakcyjnego naczelnego neoprogowca...
  
  Płyta jest niezwykle nastrojowa, ale i różnorodna. Markovic nie serwuje nam godzinnego seansu z depresją (choć takie rzeczy nieźle się sprzedają). Bywa zatem mrocznie (świetne, dwuczęściowe "Dark"), ale i nie brakuje ciepła jesiennego słońca ("East"). Usłyszymy tu dwa covery "White Room" i "Sabbath Bloody Sabbath", ale traktuję je głównie jako ciekawostkę i mruganie okiem do rockowej publiczności. W przypadku większości kawałków można odnieść wrażenie, że utwory te byłyby ładnymi piosenkami, że ich linie melodyczne aż proszą się o dopisanie tekstu (zwłaszcza najbardziej 'rockowe' na płycie "Distance").
  
  Nie powiem, żeby mnie ta płyta porwała. Zaintrygowała, urzekła - tak, już bardziej. W całym, eksplorującym granice awangardy, katalogu MoonJune Records jawi się ona jako samotny klejnot. Tym cenniejszy, im głośniejszy i bardziej natrętny świat dookoła nas. Siłą grupy Yagull jest bowiem umiejętność gry ciszą i spokój, którym obdarza słuchacza. Polecam.

  jacek chudzik wtorek, 19, luty 2013 12:07 Link do komentarza