1 komentarz

• 

  Szanse, że Adam Płotnicki będzie wciąż kojarzony jako wokalista Crystal Lake są niewielkie. Po pierwsze, artysta rozstał się z zespołem w 2009 roku, po drugie jego solowy projekt ma bogatszą dyskografię niż jego macierzysta grupa. W tym roku Płotnicki powrócił po sześciu latach fonograficznej przerwy i udowadnia, że wciąż ma wiele do powiedzenia.
  Już otwierający album „Your life is the glory” pokazuje z czym będziemy mieć do czynienia. Wyrazisty rytm, dużo elektronicznych smaczków, charakterystyczny, wybijający się na pierwszy plan wokal, pojedyncze, ale doskonale wpasowane partie gitary i wyluzowany klimat, bez industrialnego spięcia pośladków. „Friends” to jeszcze więcej „chrupiącej” elektroniki, świetny, melodyjny refren i chóralne zaśpiewy. Nośny „Chatbot” chciałbym usłyszeć w radiu, ponieważ ten chwytliwy kawałek świetnie by się odnalazł, np. na jakiejś rockowej liście przebojów. W „Have a nice day” pobrzmiewają echa modnych obecnie lat 80., akurat w twórczości Płotnickiego obecne od dawna - po wyciszonym początku uderza mocna elektroniczna perkusja i feeria klawiszowych barw, których nie powstydziłby się niejeden zespół neoprogresywny. Skojarzenie to jest jak najbardziej słuszne, ponieważ solo na moogu gra tu sam lider zespołu Millenium, Ryszard Kramarski. Instrumentalny „Mike first piano – Etude H. Gnesina” to wyjątkowy utwór, ponieważ na pianinie, jak sama nazwa wskazuje, gra w nim syn Adama, Michał. „Drugs and lies” wyróżnia się wykorzystaniem brzmienia gitary akustycznej oraz kontrastem pomiędzy lekkim nastrojem utworu a poruszającym tekstem o uzależnieniu od narkotyków. Kolejny instrumentalny kawałek, „Sweden project” jest może mniej spektakularny, bo nie grają w nim zdolne dzieci, ale za to zdolni dorośli zapewniają moc doznań i sentymentalny powrót do klubowych lat 90. oraz zaskakującą w tej aranżacji solówkę gitarową. Najlepsze zostaje jednak prawie na koniec - już od pierwszych dźwięków „Keep the heart” słychać, że będzie dobrze. Przejmująca melodia, złowieszczo zmysłowy śpiew Adama i rosnące napięcie sprawiają, że to jeden z najciekawszych utworów w tym zestawie. Zamykający album, długi i rozbudowany „No one can prove” dość długo się rozwija, ale urozmaicają go melodie oraz partie klawiszy i skrzypiec. Jako bonus otrzymujemy koncertową wersję „Fire room” z poprzedniej płyty, ale niczego nie wnosi, więc równie dobrze mogłoby go tu nie być.
  Pamiętam, że kilka lat temu o projekcie Plotnicky mówiło się, że to takie polskie Depeche Mode. Szczerze winszuję, ponieważ wielu artystów marzy o takim porównaniu, jednak wyraźnie słychać, że Adam Płotnicki ma o wiele większe ambicje. Powala przede wszystkim charyzmą, pewnością siebie i dojrzałością, które biją od jego muzyki. Adam sprawia wrażenie człowieka, który nie musi nikomu niczego udowadniać i robi swoje tak jak chce, bez względu na to czy komuś się to podoba czy nie. Myślę, że przy dostatecznej promocji i dobrej woli odpowiednich ludzi, Plotnicky mógłby zaistnieć medialnie. To muzyka, która spodobałaby się wielu ludziom, zwłaszcza tym, którzy jeszcze nie wiedzą, że chętnie nuciliby te kawałki pod prysznicem. Niestety tak już jest z muzyką niezależną. Ja na pewno będę nucił i Was też do tego zachęcam.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński środa, 29, sierpień 2018 18:20 Link do komentarza