2 komentarzy

• 

  Według koncepcji Turbo, piątym żywiołem jest po prostu człowiek. Ale jak to? Przecież wobec potężnych sił natury jesteśmy niczym. Wszystko się zmienia, gdy posłuchamy nowego albumu uznanej na przestrzeni lat poznańskiej grupy. Szybko przekonujemy się bowiem, że to nie warunki fizyczne decydują o potędze, lecz słowny przekaz.
  
  „Piąty Żywioł” to najnowsze wydawnictwo spod szyldu Turbo. Muzycy prezentują album, który śmiało można porównać do pierwszych i najlepszych długogrających dokonań grupy, takich jak „Smak Ciszy” czy „Kawaleria Szatana”. Potwierdzają to melodyjne utwory, opatrzone doskonałymi pasażami gitarowymi w duchu wczesnego Iron Maiden. Całość brzmi równocześnie mocno, naturalnie, aktualnie, ale też z poszanowaniem tradycji. Na płycie jest sama prawda, są żywe bębny, fantastycznie i prawdziwie brzmiące instrumenty, a dzięki genialnym umiejętnościom realizatorskim Przemka Wejmanna, który jest producentem płyty, cała ta prawda brzmi niezwykle soczyście i nie odstaje od współczesnych produkcji.
  
  O ile brzmienie instrumentów jest perfekcyjne i bez zarzutów. to jest jednak coś, o co można się przyczepić. Na płycie znalazły się o wiele za ciche partie wokalne. Jest to jednak ponoć zaplanowany i doskonale przemyślany krok. Wokalista, Tomasz Struszczyk podkreśla, że muzyka metalowa to nie poezja śpiewana, w której podkład muzyczny jest tylko tłem dla „solisty”. Musi być energia i rozmach, a to wszystko może być łatwo zaprzepaszczone przez zbyt silne wyeksponowanie wokalu. Zasada jest więc prosta, partie wokalne muszą być umiejscowione tak aby tekst był zrozumiały i czytelny. Także, Jeżeli to faktycznie było zamierzone to nie mam więcej wątpliwości.
  
  Nie pozostaje mi nic innego jak gorąco polecić Wam najnowszą płytę Turbo. Jest czego słuchać!

  Mateusz Dudziński wtorek, 17, grudzień 2013 19:37 Link do komentarza
• 

  Turbo w trakcie swojej zasłużonej kariery miało wiele twarzy. Byli rockowymi legendami („Dorosłe dzieci”), heavy/thrash metalowymi niszczycielami („Kawaleria szatana”, „Ostatni wojownik”), ale z chęcią sięgali też po nowoczesne brzmienia („Awatar”). Ogromny przełom w zespole nastąpił po odejściu Grzegorza Kupczyka, co spotkało się z ogromną dezaprobatą wśród fanów. Jak się potem okazało… bardzo niesłuszną. Wydany w 2009 roku „Strażnik Światła” okazał się pozytywnym zaskoczeniem. Nowy wokalista – Tomek Struszczyk wpasował się w zespołowe standardy, a sama muzyka powalała energiczną, heavy metalową prezencją. Po czterech latach panowie powracają z nowym materiałem –znacznie bardziej drapieżnym i… nieco dojrzalszym od swojego poprzednika.
  
  Po usłyszeniu riffu prowadzącego w „Myśl i Walcz” od razu pojawił mi się przysłowiowy „banan” na twarzy. Przypomniały mi się stare, dobre czasy „Kawalerii…”, a sam numer rzucił mnie na kolana (szczególnie melodyjny, hard rockowy refren). Dalej jest jeszcze lepiej… Zarówno „Cień wieczności”, jak i „Serce na stos” to klasyczne, heavy metalowe przeboje uraczone świetną melodyką oraz gitarowymi popisami Wojtka Hoffmanna. Tytułowy „Piąty żywioł” jest już znacznie bardziej poetycki (głównie pod kątem linii wokalnej), ale w późniejszych fragmentach zaczyna wydobywać się z niego maidenowska energia. Środek krążka to powrót do chwytliwych melodii. Od „Przebij mur” bije duch rock n’rolla, a „Garść piasku” porywa wpadającym w ucho refrenem. Na „Niezłomnym” możemy chwilę odetchnąć – to porządnie skomponowana ballada, z masą, porywających akordów. Pędzący „Amalgamat” to nie tylko instrumentalny hołd dla Iron Maiden, ale też dla klasyków rocka, co z ogromną klasą podkreśla Wojtek Hoffmann w swoim solo. Ducha lat 80tych poczujemy na „Rozpalić noc”, w którym górują klasyczne „patataje” w wykonaniu Mariusza Bobkowskiego. „This War Machine” to jedyny, anglojęzyczny numer na płycie i jest bardzo udaną wariacją, utrzymaną w duchu Judas Priest. Melancholijny wstęp w „Może tylko płynie czas” to wokalny popis Tomka Struszczyka – gwarantowany opad szczęki. Dalsze fragmenty utworu mają bardziej agresywny charakter, ale nie zbrakło też ciekawych, harmonicznych zagrywek. Orientalne melodie i wielogłosy świetnie podkreślają wyniosłość kawałka - to zdecydowanie najmocniejszy punkt płyty.
  
  „Piąty żywioł” to kwintesencja tego co najlepsze w Turbo. Na krążku górują szybkie, metalowe riffy, ale w utworach można też odczuć nutkę przebojowości i rockowego zacięcia. To bardzo uniwersalna płyta, która łączy w sobie tego klasycznego ducha zespołu, z nowoczesnym brzmieniem. Czym to skutkuje? Turbo okazuje się być ponadczasowym zespołem, który pomimo ciągle zmieniających się muzycznych trendów, dalej pozostaje w polskiej, metalowej czołówce. Swoją dojrzałość udowadniają nie tylko samą muzyką, ale też tekstami, które – pomimo prostego przesłania – dotykają typowo ludzkich problemów, nie popadając przy tym w ckliwe moralitety. W sposób bardzo bezpośredni (chwilami nawet poetycki) podpinają się pod życiowe przeciwności – bez społecznej krytyki, czy złośliwej satyry.
  
  Nowe wydawnictwo Turbo nie jest kolejnym, udanym krążkiem w ich dyskografii… To jedna z najlepszych płyt jakie wydali do tej pory i w moim rankingu przebija ją wyłącznie nieśmiertelna „Kawaleria szatana”. Muzyczna dojrzałość, profesjonalna realizacja i ogromny szacunek do swojego dziedzictwa – to chyba wystarczająca rekomendacja.
  
  5/5

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak piątek, 15, listopad 2013 19:52 Link do komentarza