1 komentarz

• 

  Zdaje się, że karnawał trwa w najlepsze, choć takie ponuraki jak ja nie zawsze odnotowują takie fakty. Pora więc na szampańską zabawę, na pohybel wszelkim złym duchom, które krążą między nami. Wbrew pozorom, należę do ludzi, którzy nie wyobrażają sobie udanej potańcówki bez Modern Talking i Boney M, ale jednak nie ma to jak dobra impreza na rockowo. Czemu piszę o tym wszystkim? Ponieważ dostałem do recenzji fajną płytę, przy której można się dobrze bawić. Właśnie na rockowo.
  White Highway to młoda ekipa z Warszawy. Nie, to nie oznacza, że od razu mi się spodobają, ale rzeczywiście stolica ma w ofercie sporo ciekawych kapel z okolic hard rocka, by wymienić chociażby Corruption, Leash Eye czy Weedpecker. Na swojej debiutanckiej płycie „Hittin’ The Road”, White Highway wypada przy nich lekko i łagodnie, ale to wciąż mocny hard rock z heavy metalowymi naleciałościami. Podstawą twórczości Warszawiaków są mocna sekcja rytmiczna, zwarte gitarowe riffy, świetnie współpracujące z nimi partie dobrze wyeksponowanych klawiszy oraz mocny, zadziorny głos wokalistki. Kasia Bieńkowska sprawia, że serce bije zdecydowanie szybciej. Nawet nie przeszkadza, że śpiewa trochę niewyraźnie, ponieważ w tym przypadku teksty są tylko dodatkiem do muzyki. A ta brzmi bardzo świeżo i przyjemnie dla ucha, mimo że zespół wykorzystuje sprawdzone patenty i kroczy ścieżkami wydeptanymi przez Mötley Crüe, Guns N’ Roses, Van Halen czy Whitesnake. Zatem refreny muszą być nieprzyzwoicie melodyjne, a każdy utwór okraszony solówką, choćby najkrótszą. I dobrze, taką konwencję muzycy wybrali i konsekwentnie się jej trzymają.
  Ale White Highway to nie tylko wierne odwzorowanie pewnej stylistyki. Muzycy mają też własne ciekawe pomysły. „Hit The Road Again” i „Lighthouse” to potencjalne rockowe przeboje, nie tylko ze względu na zapadające w pamięć refreny. Dużo do zaoferowania ma zwłaszcza ten drugi, którego początek brzmi jak Therapy? z organami, a solówka w przyspieszeniu ma w sobie coś z Monster Magnet. Purpurowo robi się w ostrym „Monkey – Spirit”, za sprawą organów i ekwilibrystycznej solówki. Wytchnienie daje „Free Fallin’”, urocz ballada, z akustyczną gitarą i pianinem. W latach 80-tych każda porządna hard rockowa kapela miała taki kawałek w zanadrzu. Na albumie wyróżnia się również utwór „Here I Am”, najdłuższy i najbardziej rozbudowany. Zmiany nastroju i pauzy nadają mu progresywnego sznytu, podobnie jak smyczkowe zakończenie, a gościnnie na skrzypcach zagrał tu sam Michał Jelonek.
  Jeśli ktoś ma ochotę zacząć ten rok z przytupem, warto sięgnąć po „Hittin’ The Road”, choć album ukazał się pod koniec zeszłego roku. Propozycja White Highway to muzyka idealna do słuchania podczas jazdy samochodem czy na rockowej imprezie. Obawiam się, że w innych okolicznościach twórczość warszawskiego kwintetu nie sprawdzi się już tak dobrze, ale chętnie zobaczyłbym zespół na scenie, ponieważ podejrzewam, że to może być ich prawdziwy żywioł.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 27, styczeń 2019 15:03 Link do komentarza