1 komentarz

• 

  Jako fan zespołu Animate, cały czas bardzo czekam na debiutancką płytę grupy i dalej mocno wierzę, że album w końcu się ukaże. Oczekiwanie to może trochę umilić „Emergent”, wydany w tym roku debiutancki album Sliver, w którym udziela się mózg Animate – Przemek Skrzypiec. Muzycznie, to trochę inna bajka niż macierzysta formacja Przemka, ale poziom wykonawczy jest równie wysoki.
  Sliver wykonuje nowocześnie brzmiący metal, w którym duży nacisk położono na groove. Zazwyczaj, staram się nie używać angielskich wtrąceń, ale to jedno z tych określeń, które właściwie nie ma polskiego odpowiednika. Jeśli ktoś ma dobry pomysł, proszę o kontakt, stawiam piwo. A tak poważnie, to napędzane motoryczną perkusją, pulsującym basem i nawałnicami miażdżących riffów utwory przepięknie bujają i doskonale sprawdzą się, zarówno w samochodzie (co standardowo wielokrotnie sprawdziłem), jak i na koncertach, gdy tylko te powrócą. Całość ozdabia bardzo dobry głos wokalistki, Patrycji Mrowiec. Patrycja ma mocny, czysty głos, z doskonale pasującą do takiej muzyki barwą oraz potrafi ostrzej krzyknąć, gdy tylko jest taka potrzeba. Emocjonalna interpretacja tekstów, których wokalistka jest autorką, również robi wrażenie. Dodatkowym smaczkiem wokalnym jest rasowy growling Skrzypca, który dobrze komponuje się z czystym głosem Patrycji. Niekończąca się plątanina riffów byłaby oczywiście mało pociągająca, gdyby muzycy nie mieli ciekawych patentów w zakresie aranżacji i melodii. Zakres środków wyrazu jest może nieco ograniczony, ale nadmierny eklektyzm też niekoniecznie jest wskazany w takiej muzyce. Ma być ciężko i chwytliwie, nikt nie potrzebuje tu nagłej solówki na trąbce (choć kto wie, może i byłoby to ciekawe doświadczenie). Melodii nie brakuje, zwłaszcza w refrenach niektórych utworów („Not Enough Time”, „Spark”, „With Unnecessary Words”, „Tuff” czy świetnie zaśpiewany po polsku, bonusowy „921”). Jak na raczej homogeniczny styl, muzykom udało się zachować pewną różnorodność brzmienia. „Dive Again” i „The Trail” budzą skojarzenia ze szwedzką szkołą melodyjnego death metalu, tudzież czerpiącą z niej garściami współczesną sceną metal core’ową, ze względu na chwytliwe riffy gitarowe połączone z graną unisono melodią czy charakterystyczne przycinanie riffów przed refrenem w tym drugim. Nieco inne oblicze zespołu prezentuje utrzymana w wolniejszym tempie „Anorexia”, gdzie masywne, walcowate riffy elegancko rozjeżdżają słuchacza. A jeśli ktoś ma ochotę na chwilę wytchnienia, znajdzie ją w spokojnych, balladowych zwrotkach „Snatch Of The Day”. Zostały one skontrastowane mocniejszym refrenem i taką samą końcówką ze świetną, melodyjną solówką gitarową.
  Mimo, że Sliver gra ciężko, nie jest to typowy metal dla twardzieli, nie tylko ze względu na damski wokal. Zespół włożył mnóstwo uczucia w powstanie muzyki i zadbał o to, by słuchanie pozornie trudnego materiału było możliwie przyjemne. I jak najbardziej takie właśnie jest. Jak się okazuje, solidne rzemiosło instrumentalistów, zadziorny głos wokalistki, ogrom energii i kilka dobrych pomysłów w zupełności wystarczą, by powstał wartościowy album, do którego miło się wraca. Czego wszystkim życzę, bardzo polecając „Emergent”!
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński poniedziałek, 21, grudzień 2020 21:57 Link do komentarza