1 komentarz

• 

  Odnoszę wrażenie, że solowy debiut, znanego z Love De Vice Tomasza Kudelskiego, zatytułowany "Call The Distant", cieszy się już tak dużą popularnością (częściowo, dzięki fanom i mediom społecznościowym), że dodatkowa promocja nie jest mu już potrzebna, ale nie odmówię sobie przyjemności recenzji. Muzycznie, to kompletnie nie moja bajka i właśnie dlatego lubię takie płyty, ponieważ stanowią dla mnie pewne wyzwanie.
  Na "Call The Distant" usłyszymy wiele dziwnych i wspaniałych dźwięków, aż chciałoby się powiedzieć, że wszystko, tylko nie rock progresywny. To dobrze, choć fani Love De Vice nie będą pocieszeni. Co więcej, tylko w jednym utworze słychać gitarę - "The Night Out Of The Shadows"! Swoją drogą, ta kompozycja ma piękne, wzniosłe, niemal symfoniczne zakończenie. Opisanie całej zawartości muzycznej solowego debiutu Kudelskiego jest niezwykle trudne, bo to muzyka zróżnicowana i nietuzinkowa, niełatwa do zaklasyfikowania. Początek jest jeszcze w miarę tradycyjny, bo trzy z czterech pierwszych utworów są wokalne, więc zawierają stały punkt odniesienia. W "Academy Of Fear" i "S.A.D" śpiewa, czy właściwie szepcze Jacek Szabrański, odpowiedzialny za produkcję i współpracę w zakresie aranżacji. Oba utwory są dość oszczędne, płyną powoli i delikatnie, choć ten drugi kończy się jazzowo, z uwagi na partie saksofonu i klarnetu. Instrumenty te usłyszymy również w "Black Keys", gdzie tworzą podobny klimat. "Nobody Wins" to mój ulubiony utwór na płycie, w którym najważniejszy jest emocjonalny i poruszający śpiew Sheeli Gathright. Szkoda, że wokalistka śpiewa tylko w tej jednej kompozycji. Pomiędzy utworami wokalnymi ukrywa się pozbawiona głosu "Santa Catalina", w której pojawiają się jedynie pianino i kwintet smyczkowy Bunyola Strings Ensamble. W tym miejscu warto wspomnieć, że album nagrywany był w międzynarodowym składzie w Polsce i na Majorce, co zdecydowanie wpłynęło na brzmienie całości. Druga połowa płyty jest całkowicie instrumentalna. Najbardziej egzotycznie brzmi, nomen omen, "Road To Orient", ozdobiony dźwiękami sitaru i dilruby, której chyba nigdy wcześniej świadomie nie słyszałem. Ciekawych instrumentów na "Call The Distant" jest więcej, chociażby czelesta, tabla i firmowe ukulele lidera projektu. Album zamyka piękna, fortepianowa repryza "Academy Of Fear", tworząc urzekającą klamrę.
  "Call The Distant" to album bardzo ciekawy i wciągający. Nie jest łatwy w odbiorze, trwa szczyptę ponad 50 minut i zabiera słuchacza w wielowymiarową podróż po różnych zakątkach świata i muzyki. Solowy debiut Tomasza Kudelskiego to znakomita propozycja dla wymagających melomanów, których zainteresowania wybiegają daleko poza brzmienia rockowe czy progresywne, bo tych tu w ogóle nie uświadczymy. Uważam, że to zaleta i osobiście bardzo cenię artystów, którzy solowo obierają zupełnie inną drogę niż ich macierzyste formacje. Tomasz Kudelski pokazał swoje całkiem odmienne, ale pasjonujące oblicze. Co ciekawe, spotkałem się z kilkoma opiniami, że "to nie moja bajka, ale ma coś w sobie, podoba mi się". Nawiązując do tego co napisałem na początku, podpisuję się zarówno pod pierwszą, jak i drugą częścią tej opinii.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 12, luty 2023 19:14 Link do komentarza