1 komentarz

• 

  O mediach społecznościowych można powiedzieć wiele złych rzeczy, ale jednak skracają drogę komunikacji i ułatwiają nawiązywanie kontaktów. Drugą płytę krakowskiego .WAVS otrzymałem do recenzji w wyniku krótkiej konwersacji pod postem na profilu naszej redakcji na słynnym niebieskim portalu.
  Debiut .WAVS ukazał się w 2019 roku - niezatytułowana płyta z intrygującą okładką. Album ukazał grupę jako spadkobierców ery post-grunge'u i alternatywnego rocka drugiej połowy lat 90-tych. Z angielskimi tekstami brzmiało to świetnie, ale mało oryginalnie. Obecnie, można śmiało powiedzieć, że to już inny zespół. Teksty po polsku, bardzo dobre i ciekawe zresztą, znacznie powyżej rockowej średniej. Muzycy w dalszym ciągu czerpią ze swoich dawnych fascynacji, ale robią to w znacznie bardziej kreatywny i mniej oczywisty sposób. Nie powiem, w niektórych kawałkach pobrzmiewa klimat przełomu wieku w muzyce rockowej - rwany rytm, industrialno-nu metalowe brzmienie i częściowo krzyczący wokal w "Okrutnie", oparty na mocnej sekcji rytmicznej ciężki riff głównego motywu w "Pytaniach" czy zawierający chyba najsilniejsze echa dokonań Deftones "Jestem Psem". Ten ostatni został trochę przełamany post rockowymi środkami wyrazu, które słychać również w zamykającym album "Wspomnieniu", gdzie też jest nieco post grunge'u czy nu metalu, ale w wersji bardziej psychodelicznej.
  Na "Heavy Pop" nie brakuje też potencjalnych hitów, które mogłyby, a nawet powinny zawojować radiowe listy przebojów. Mam tu na myśli przede wszystkim "Od Zagłady" (dynamiczny, ale bez przesadnego ciężaru, z wybuchowym refrenem), "Diament" (połamana, niebanalna rytmika i dobrze stopniowane napięcie), "Ptaki" (po prostu dobry, przestrzenny rockowy numer) i "Bez Ciebie" (dużo fajnej pracy gitar i oryginalny tekst o rozstaniu). "ONS" również jest całkiem chwytliwy, ale mniej przebojowy, zespół postawił na większą ilość ciężkich gitar.
  Jednak, druga płyta .WAVS to nie tylko ambitny hołd dla lat 90-tych lub rockowe przeboje. Na "Heavy Pop" znajdziemy też oniryczne, delikatne "Ciary" z przejmującym refrenem i gościnnym udziałem Jakuba Żyteckiego, refleksyjne, melancholijne "Najsmutniejsze Rzeczy" z bolesnym, ale bardzo szczerym i prawdziwym tekstem czy nostalgiczne, utrzymane bardziej w klimacie indie rocka "Kiedyś Wszystko Było Okej" ze słodko-gorzkim tekstem (pamiętam wszystko o czym śpiewa wokalista i przychylam się do jego opinii o dzisiejszych czasach).
  Nie miałem pojęcia czego spodziewać się po "Heavy Pop", ponieważ był to mój pierwszy kontakt z zespołem i przyznaję, że jestem pod dużym wrażeniem talentu, wszechstronności i wrażliwości muzyków. Całość prowadzą do przodu w równym stopniu śpiewający z dużą ekspresją i bezpretensjonalną emocjonalnością Maciej Kowalski, jak i błyskotliwa gra gitar czy rytmy połamane bardziej niż przewiduje rockowy standard. Nie jest to może idealna propozycja dla fanów rocka progresywnego (chyba, że tych z bardziej otwartymi głowami), ale na pewno dobra dla każdego, kto poszukuje ciekawego rocka szanującego tradycję, ale starającego się wciąż kombinować.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński poniedziałek, 28, październik 2024 15:26 Link do komentarza