1 komentarz

• 

  Gravenhurst to Nick Talbot. A Nick Talbot to geniusz, a zarazem skromny artysta wyrastający nam powoli na nową ikonę. Człowiek wrażliwy, szalenie inteligenty, piszący świetne, przemyślane teksty i piękną muzykę. Zespołowi przyglądam się już od jakiegoś czasu. Z albumu na album muzyka Anglika przybiera rumieńców i stawia poprzeczkę coraz to wyżej. Trudno jest przeskoczyć doskonałą Fires In Distant Buildings. A jednak.
  
  Rok 2007 przynosi nową studyjną płytę Wyspiarzy. The Western Lands jest piękniejsza, skłania jeszcze bardziej do przemyśleń niż swoja poprzedniczka. Pierwszą różnica, którą da się wysłyszeć to mniejsza ilość post-rockowej elektroniki. Mamy tu jeszcze więcej gitary i pięknego, tajemniczego szept - wokalu Talbota, który to w największej mierze odpowiedzialny jest za klimat albumu. Schowane klawisze, głównie w postaci syntezatorowych organów i elektronicznego pianina powiększają przygnębiający, a zarazem mistyczny klimat. Gitara Talbota nie wiem czemu, ale przypomina mi późne dokonania Talk Talk.
  
  Na szczgólną uwagę zasłuchuje She Dances. W instrumentalnej pierwszej połowie tego dość krótkiego kawałka, choć pozbiawionej wokalu, wyczuwamy jakiś psycho klimat. W pewnym momencie słyszymy przygnębiający głos Talbota,
  

  
  Then she dances
  Skirt swaying in the half-light
  She dances
  White blossom in the black sky
  
  który przyprawia o gęsią skórkę. Bez znaczenia, czy słuchamy kawałka po raz pierwszy, czy tysięczny.
  
  W utworach Hollow Men i Trust, Gravenhust pokazuje, że można grać melancholijnie, a zarazem przebojowo.
  Song Among The Pine i kawałek tytułowy to najlepsze momenty albumu. W tym pierwszym gitara Talbota przypomina wczesne dokonania Neila Younga. Powtarzająca się w refrenie fraza
  
  Cold ash smother the fire
  Cold ash smother the fire
  
  uspokaja nas. Wspomniane wyżej Trust pogłębia ten błogi nastrój. Jednak w tytułowym The Western Lands powraca mistyka z początku albumu. Na pewno trudno było uzyskać taki klimat bez udziału głosu Talbota. Jednak sie udało. Piękne gitarowe flażolety, razem z wspaniałą melodią tego instrumentu w późniejszej fazie utworu, przenoszą nas gdzieś daleko w północną Szkocję. Deszczowa, mglista pogoda, poranna rosa na zielonej, wysokiej trawie i owce gdzieś w oddali.
  Farewell, Farewell jest post-rockową przeróbką znanego angielskiego utworu folkowego.
  Ostatnie trzy pozycje wyciszają , pozostawiając przy tym znak zapytania. Co dalej?
  
  Nie ma na tym albumie słabych momentów. Wszystkie utwory, dzięki swojemu pięknemu, a zarazem mistycznemu i choremu klimatowi są genialne. Jeżeli Gravenhurst będzie rozwijał się w takim tempie, może być swoistym The Beatles dla bardziej wrażliwych słuchaczy.
  
  Cudowny album! 5/5

  Adam Nowakowski sobota, 08, marzec 2008 21:04 Link do komentarza