1 komentarz

• 

  Przestrzeń wokół nas wypełnia nie tylko prog. Tyleż oczywiste, co bolesne to stwierdzenie naprowadziło mnie na trop afery, która - miejmy nadzieję - już niebawem doczeka się powołania swojej komisji śledczej. Jak to jest, że w kolekcji każdego szanującego się progmaniaka znajdziemy płyty nie należące do tego - oczywiście jedynego i prawomyślnego - gatunku muzycznego? Kiedyś może nastąpią błogosławione czasy, kiedy za tak haniebne czyny karać się będzie publicznym batożeniem. Kiedyś... Póki co spróbujmy zastanowić się, dlaczego tak się dzieje? Dlaczego Prog-Kowalski ośmiela się na półeczce z płytami obok King Crimson postawić Krall Dianę, a obok Abel Ganz jakąś tam Amos Tori?
  
  Albo takie Elysian Fields... Właśnie ukazała się kolejna płyta tego nowojorskiego duetu - czarująca i nastrojowa The Afterlife. Wieczorne barwy, którymi Jennifer Charles i Oren Bloedow malują swoje kompozycje, pozostają na uboczu rockowych zjawisk. The Afetrlife stanowi zaproszenie do niedużej, zaciemnionej knajpki, gdzie wśród mgły z dymu papierosowego, rozbrzmiewa pianino i szepczący wokal Jennifer. Melodie zdają się tu powstawać od niechcenia, niespiesznie się rozwijają i niepostrzeżenie nikną, przechodząc w kolejną piosenkę. Czasem tylko jeszcze gitara, albo saksofon zdążą je wzbogacić. Ospałe dźwięki następujących po sobie utworów i ich melancholijny ton mogą sprawiać wrażenie pewnej monotonii. Tak, można powiedzieć, że niewiele się tu dzieje. The Afterlife jest muzycznym pejzażem przygnębiającego uczucia schyłkowości i jako taki nie oferuje nam wiele więcej. Oczywiście jest to pejzaż na miarę naszych czasów... Znaczy to, że Elysian Fields doskonale wpisuje się w szereg muzycznych zjawisk, jakie znamy z radia, czy telewizji muzycznych (w tym MTV).
  
  Możemy tu usłyszeć coś z Sheryl Crow, czy Carli Bruni. Słuchając Elysian Fields na myśl nasunie nam się także Katie Melua, a może nawet wspominana już Tori Amos. Awangardowy pop? Można i tak. Oniryczne The Afterlife ma prawo się podobać. Zmysłowy głos Jennifer może nas długo prześladować. Mnie, przyznam się, ta płyta w jakiś sposób urzekła. Włączając radio - chcąc uciec na chwilę od zgiełku miasta, chcąc sobie zrobić na moment przerwę od muzyki ambitniejszej i bardziej skomplikowanej - chciałbym słyszeć Elysian Fields, albo podobną, nastrojową i poniekąd przebojową, muzykę. Nie tandetny, plastikowy pop, ale dźwięki delikatne i subtelne, oparte - gdzieś w dalszym planie - o rocka.
  
  Nie samym progiem żyje człowiek... Czasem przydaje się skok w bok. Coś innego. Chwilowy zachwyt, muzyczne zauroczenie. Poszukującym takich przeżyć zdecydowanie polecam Elysian Fields.

  jacek chudzik niedziela, 31, maj 2009 20:08 Link do komentarza