1 komentarz

• 

  Now the party's over, I'm so tired
  Then I see you coming out of nowhere
  Much communication in a motion
  Without conversation or a notion
  'Avalon'
  
  Każdy chyba choć raz słyszał nagranie, zaczynające się tym fragmentem. A w swoim czasie słyszało je wystarczająco dużo ludzi, by płyta Roxy Music, na której je zawarto, znalazła się na pierwszym miejscu list przebojów w Wielkiej Brytanii.
  [i]'Avalon'[/i]. Płyta budząca skrajne emocje wśród ortodoksyjnych fanów Roxy Music, no bo komercja i skład odchudzony do tercetu Ferry-Mackay-Manzanera... No cóż, ja do radykałów się nie zaliczam i 'Avalon' lubię. Bardzo. Płyta ma bardzo fajny, oniryczny klimat. Niby jest sennie, ale ten sen jakimś jest niepokojem podszyty. Nawet [i]'Avalon'[/i], chyba najbardziej wyciszone nagranie na płycie, jest pełen smutku i poczucia, że coś się kończy. Ale zanim się skończy, zatańczmy raz jeszcze, śpiewa swoim zbolałym, z lekka zblazowanym głosem Bryan Ferry tak, jak to tylko on potrafi.
  No, ale przecież płyta to nie tylko tytułowy [i]'Avalon'[/i]. Mamy tu przebojowy, bujający [i]'More Than This'[/i], z rozmarzoną partią saksofonu. [i]'The Space Between Us'[/i] z ostrą partią saksofonu i wybitym na pierwszy plan basem. Przepiękne instrumentalne miniatury [i]'India'[/i] i [i]'Tara'[/i]. Świetne [i]'While My Heart is Still Beating'[/i], pulsujące podskórnie cierpieniami młodego Wertera. Funkujące [i]'The Main Thing'[/i] ze świetną partią gitary i saksofonu. Rytmiczne 'True To Life' z fajnymi, z lekka przetworzonymi przez jakiś vocoder chórkami. Pozostałe nagrania też poziomem nie odstają.
  Słuchając tej płyty, warto zwrócić uwagę na kilka rzeczy. Po pierwsze, bardzo oszczędna, ale trafiająca w punkt gra na gitarze. Nie każdy potrafi kilkoma dźwiękami zbudować klimat całego utworu. To duża sztuka. A pan Manzanera robi to tak od niechcenia, prawie nie dotykając strun. Nie ukrywam, że właśnie po 'Avalon' dostrzegłem, jaki to genialny gitarzysta. Dalej: produkcja. Znakomita. Niezwykle precyzyjna. Każdy dźwięk ma swoje miejsce w szeregu, a jednocześnie w tle podstawowych linii melodycznych naprawdę bardzo dużo się dzieje. I można to łatwo usłyszeć, nie trzeba nawet wkładać słuchawek. No i wreszcie okładka. Bardzo nietypowa jak na Roxy Music. Nie mamy na okładce żadnej mniej lub bardziej roznegliżowanej modelki*, ale sokolnika w zbroi, spoglądającego w zamgloną dal.
  Choć Roxy Music po nagraniu tej płyty się rozpadli, to klimat 'Avalonu' na szczęście nie odszedł w zapomnienie. Wystarczy posłuchać solowych płyt pana Ferry'ego: [i]'Chłopców i dziewcząt'[/i] czy też 'Czarnej owcy'. Szczęśliwie dla wszystkich słuchaczy, pan Bryan popadł w stan permanentnej melancholii ;-)
  5/5
  
  *choć nie tak do końca, bo postacią w zbroi była ówczesna dziewczyna, a późniejsza żona Bryana Ferry'ego.

  Michał Jurek niedziela, 29, sierpień 2010 21:04 Link do komentarza