1 komentarz

• 

  Dolores, kochana Dolores O'Riordan - jeden z ciekawszych głosów w show-biznesie, osoba nierozerwalnym węzłem złączona z nieodżałowanym zespołem The Cranberries. Ile to wspomnień, sięgających głębokiej podstawówki, przywołują u mnie piosenki tej irlandzkiej grupy? O'Riordan swoją solową karierę rozpoczęła w 2007 roku, nagrywając album Are You Listening?. Teraz, po dwóch latach, powraca do nas, z nową płytą - No Baggage.
  
  Cóż kryje się za tym enigmatycznym tytułem? A może raczej wypadałoby zapytać, co kryć się za takim tytułem powinno? Jego rozwinięcie od początku było dla mnie niemal oczywiste. Dolores 'bez bagażu', znaczy nieobciążona przeszłością. Dolores 'bez bagażu', to artystka zrzucająca jarzmo młodzieńczych dokonań, swobodna, stająca przed swym odbiorcą niczym nowonarodzona osoba. 'Bez bagażu', czyli mogąca dać upust swej inwencji, mogąca tworzyć bez skrępowania, bez kalkulowania. 'Bez bagażu' to przede wszystkim wolna od porównań. Czekając na nową płytę O'Riordan mnożyłem podobne wykładnie tajemniczego tytułu. Był dla mnie nadzieją, stanowił pewnego rodzaju obietnicę, ale, widać, nie darmo mówią, że nadzieja matką głupich...
  
  Z jedenastu zamieszczonych na No Baggage kompozycji jedna jest lepsza od drugiej. Wszystkie są zgrabne, melodyjne, o prawidłowej (znaczy się: radiowej) długości. Są urzekające, przyjemne, wciągające i chwytliwe. A do tego utrzymane są w quasi-rockowej konwencji. Są przebojowe. Są, po prostu, świetne! Mają też jeszcze jedną wspólną cechę - do złudzenia przypominają The Cranberries. Trudno mi nawet wymienić choć jeden wyróżniający się tytuł... Choć może warto jednak wspomnieć o Lunatic, upchniętej gdzieś pod koniec albumu, jakby ze wstydu, bardzo ładnej piosence, którą Dolores wykonuje wyłącznie z towarzyszeniem fortepianu. Jest w tym kawałku trochę z Tori Amos, ale też słychać w nim tradycję sięgającą Empty z No Need To Argue.
  
  Niestety, choć dla niektórych - na szczęście, O'Riordan nie próbuje słuchacza niczym więcej zaskoczyć. Nie poszukuje nowej tożsamości muzycznej, nie eksperymentuje. Można nawet odnieść wrażenie, iż uparcie zdaje się nie zauważać, że nawet taka muzyka, jak pop-rock się zmienia, że istnieją w jego obrębie jakieś trendy, że może mieć on przeróżne odcienie. O'Riordan nie wypływa nigdzie poza bezpieczną przystań estetyki The Cranberries. A szkoda. W Dolores tkwi potencjał. Ma świetny głos, ponadprzeciętny (co po raz kolejny na No Baggage udowodniła) talent kompozytorski i mogłaby stać na czele rockowej awangardy muzyki pop. A tymczasem słuchając nowych piosenek O'Riordan zastanawiam się, czy to nie są odrzuty z jej poprzedniej płyty, a może jeszcze jakieś wcześniejsze szkice?
  
  Jak to ujął jeden z bohaterów Pasikowskiego: Życie nie jest zepsute, życie ma tylko gorzko-słodki smak. Nowa płyta Dolores nie jest zła. Tytułowe 'no baggage', znaczy też, że wokalistka nigdzie się nie wybiera, że Dolores jaką tu usłyszymy, to Dolores taka, jaka jest, jaką pragnie być i jaką będzie. Cudowne dziecko The Cranberries pięć lat po rozpadzie zespołu dalej drepcze w miejscu. I - jak widać - dobrze jej z tym. Nowa płyta wokalistki jest afirmacją ducha The Cranberries, świętem dla fanów zespołu i samej O'Riordan. Ale czy czymś więcej...?

  jacek chudzik piątek, 21, sierpień 2009 19:31 Link do komentarza