1 komentarz

• 

  W lipcu 2010 roku dzięki wydawnictwu Big Blue Records ukazał się debiutancki album suwalskiego zespołu Nook zatytułowany The Stand. Jest to album koncepcyjny, a więc rozmieszczenie utworów, a w szczególności same ich teksty, mają tu wielkie znaczenie. Jego idea dotyka spraw związanych z życiem od wczesnego stadium (The First Step), poprzez liczne jego etapy, aż do ostatecznego - The Stand. Pomysł trafny, a biorąc pod uwagę efekt końcowy, można powiedzieć, że projekt okazał się jak najbardziej udany. Niestety całej treści albumu nie zdradzę, gdyż odebrałbym tym samym największą przyjemność słuchaczom.
  
  Chłopaki grają hard rocka, choć wiele tu elementów wykraczających poza powszechnie obrany kanon gatunku. Opisując brzmienie wypada mi wspomnieć o jednej ważnej kwestii. W muzyce sporadycznie występują rapowane wersy. Jak dla mnie, są totalnie wyrwane z kontekstu i nie pasują stylistycznie do reszty, przez co płyta wiele traci. A szkoda, ponieważ kapela sama w sobie brzmi naprawdę intrygująco. Słychać tu bowiem ciekawy duet gitarowy Jana Czarneckiego i Marcina Skucza oraz głos Kuby Stąpóra z charakterystyczną hard rockową manierą. Kompozycje są perfekcyjnie dopracowane, słychać wyraźnie, że chłopaki grają nie od dzisiaj (zespół istnieje od około dwóch lat, ale jak sami muzycy podkreślają, ich drogi krzyżowały się już dużo wcześniej).
  
  Utwór Today jest dobrym przykładem stylistycznej drogi, jaką obrał zespół; słuchając go zwróćcie uwagę na sekcję rytmiczną, w skład której wchodzi basista Emil Zając oraz Paweł Smarkusz na perkusji. Ich wspólna gra bogata jest w slapy oraz załamania rytmu, pozostając przy tym prosta i czytelna. Żeby za dużo nie zdradzać, powiem, że idą jak burza! Bezapelacyjnie jest to najmocniejszy punkt zespołu. Zdecydowanie warta uwagi jest kompozycja Alien z bardzo wyrazistą perkusją, gdzie klasyczny podział rytmiczny (liczony do czterech) zagrany jest w bardziej skomplikowany sposób, co przy dźwiękach nietypowych akordów nabiera bardzo progresywnego tonu.
  
  Wypadałoby także wspomnieć o oprawie graficznej płyty. Jest za nią odpowiedzialny sztab fachowców, dzięki czemu naprawdę cieszy ona oko. Książeczka z tekstami uzupełniona jest o ciekawie zaaranżowane fotografie, których pomysłodawcą, oraz współautorem jest Kuba Stąpiór, pełniący w zespole funkcję wokalisty, oraz autora tekstów.
  
  Czy jest to dobra płyta? Wydaje mi się, że tak. Nagrania są dopracowane, zarejestrowane bardzo solidnie za sprawą Ryszarda Szmita z olsztyńskiego studia Art Pro. Podczas zaledwie 47 minut byłem w stanie wychwycić całe widmo brzmień, przypominających twórczość takich zespołów jak Dredg (The Stand), czy Orange The Juice (Mizugumo, będące zlepkiem niewykorzystanych wcześniej pomysłów). Uważam jednak, że miłośnik stricte progresywnego grania nie odnajdzie tu niczego nowatorskiego. Czegoś co wyróżniałoby NOOK z grona debiutujących zespołów rockowych, czegoś co pozwalałoby rozpoznać wykonawcę po zaledwie kilku dźwiękach, jak jest na przykład w przypadku zespołu Cinemon. Podsumówując:
  Na The Stand składają się 4 różne charaktery muzyków oraz masa specyficznych dźwięków odwzorowujących ich pogląd na muzykę.
  
  Moja ocena - w skali od jednego do pięciu - 3,5.
  
  Mikołaj Grażul

  Mikołaj Grażul poniedziałek, 18, październik 2010 18:04 Link do komentarza