1 komentarz

• 

  No to dziś przyjrzyjmy się nowemu dokonaniu klasyka. Bo Steve Lukather może się za takiego uważać po niemal czterdziestu latach na scenie, sprzedaży ponad trzydziestu milionów płyt i dzierżac tytuł jednego z najlepszych gitarzystów na planecie Ziemia. Po odejściu z Toto Lukather nie wziął sobie urlopu, mało tego - zintensyfikował działalność! Fajna, mocna płyta Ever Changing Times wyszła w 2008. roku, raptem dwa lata później wychodzi jej następczyni. Dość podobna do poprzedniego dziecka Luke'a, ale to nie zarzut.
  
  Leniwy radiowy DJ mógłby tą płytą opędzić pięćdziesiąt minut audycji. Mógłby ją puścić i wyjść na kawę, a i tak słuchacze nie mieliby pretensji. Lukather, choć jego horyzonty sięgają znacznie szerzej, kojarzony jest z melodyjnym, wpadającym w ucho graniem, które jacyś mądrale za oceanem nazwali AORem, czy po naszemu rockiem dla dorosłych. Dorośli lubią się zrelaksować po pracy, a All's Well That Ends Well jako nienachalny odstresowywacz sprawdzi się znakomicie.
  
  Otwierające stawkę Darkness In My World zaczyna się dość zwodniczo, od długiego elektronicznego wstępu, by przejść w balladę przetykaną solidnymi, mocnymi riffami. Jest dobrze! W kilku miejscach pojawiają się lekkie muśnięcia fusion, posłuchajcie zwrotek On My Way Home, Watching The World czy - przede wszystkim - instrumentalnego Tumescent. To przypomina, że Luke nie jest tylko specem od pościelów, ale przede wszystkim gitarowym fachowcem jakich mało. Bardzo podniosły klimat ma power ballada Don't Say It's Over, chyba od początku pomyślana jako wyciskacz łez. Ale i żywsze kompozycje się trafiają. W takim Can't Look Back, solidnym rockerze, słyszę punkty styczne z muzyką uwielbianego przeze mnie Jeffa Healey'a (a może to tylko moja obsesja, sam nie wiem). W funkującym Flash In The Pan Lukather daje czadu na całego i chyba jest tego świadom, bo na końcu bezczelnie pozostawiono jego pytanie do producenta: How was that?. Odpowiadam: Awesome! All's Well That Ends Well to płyta muzyka, który jadł chleb z niejednego pieca.
  
  Jest to także album człowieka po przejściach. W ostatnim czasie zmarła matka gitarzysty, rozpadło się jego małżeństwo. All's Well... stało się dla Luke'a swoistym katharsis. Rozlicza się w tekstach z niewesołą przeszłością (choćby w Darkness In My World czy Don't Say It's Over), ale też dostrzega nadzieję (On My Way Home). Może to dzięki osobistym lirykom śpiew Lukathera, za czasów Toto nieraz krytykowany, brzmi na All's Well... bardzo przekonująco. Inna sprawa, że obyło się bez szczególnie forsownych partii.
  
  Takie granie docenia się z wiekiem. Im człowiek starszy, tym bardziej lubi sympatyczne piosenki, które nie są po to, żeby zmienić świat, tylko żeby go uprzyjemnić. Może zaczynam się już powoli łapać do targetu AORu. I, kurcze, wcale mi to nie przeszkadza. Porządna płyta! Może nie przynosi przebojów na miarę klasyki Toto czy nawet tytułowego kawałka z Ever Changing Times, ale zawiera dziewięć utworów na równym, wysokim poziomie, bez żadnej massa tabulettae. Dla wielbiciel konwencji - materiał na mocną czwórkę. Dla reszty świata - 3,5. Posłuchać jak najbardziej warto, obejdzie się bez reklamacji.

  Paweł Tryba piątek, 31, grudzień 2010 00:43 Link do komentarza