1 komentarz

• 

  Czekałem na tę płytę. Wabikiem było nazwisko wokalisty, który kilka miesięcy temu pokazał się z jak najlepszej strony na debiucie projektu Inside Again. Od razu powiem, że jedynym punktem stycznym z mocnym, ale jednak piosenkowym stylem IA jest tu właśnie śpiew, innych podobieństw nie stwierdza się. Ale też muszę dodać, że Michał Deptuła jest dla mnie wokalnym odkryciem roku 2010 (wspólnie z Markiem Majewskim z Acute Mind, żeby była jasność). Kawał rockowego gardła, z trzeszczącym miedzy strunami głosowymi piachem, i to sprawdzający się w bardzo różnorodnym repertuarze.
  
  Psycho In Blanco nie stoi oczywiście tylko wokalem. Co gra Experience? Ooo, tu zaczyna się problem, bo powiedzieć: ciężki, pokombinowany rock to każdy potrafi. No to przystąpmy do analizy szczegółowej. Pierwszą rzeczą, jaka rzuca się w uszy, jest skomplikowana struktura utworów. Melodyjne piosenki? Nie powiedziałbym. Nie, żeby melodii w twórczości Experience brakowało. Jest ich całkiem sporo - tu zgrabne canto, tam zapadająca w pamięć solówka. Ale na radiowe single nie ma co liczyć. Zwłaszcza, że melodyjne, powiedzmy, postgrunge'owe granie sąsiaduje tu z przycinanymi riffami i skandowaniem na hardcore'ową modłę, a miejscami z lekkimi psychodelicznymi zwolnieniami. Gdzie tu progres - ktoś zapyta. Takiego czystego chemicznie nie ma, ale mnogość kompozycyjnych zakrętów w utworach pozwala mówić o progresywnym podejściu do sprawy.
  
  Jako tako określiwszy styl przyjrzyjmy się poszczególnym kawałkom. Już pierwszy, trwający grubo ponad osiem minut Everybody'll Be FreE można potraktować jako manifest programowy. Dzieje się tu tyle, że można go spokojnie nazwać mini suitą. Nie do końca rozumiem jaki sens ma mieszanie śpiewu po polsku i angielsku w Old NeW, ale innych zastrzeżeń nie zgłaszam - to wciągający posępną aurą, mocno trącący Alice In Chains numer. Podobną atmosferę udało się stworzyć zespołowi w SynestesiO, wzbogaconym delikatnym syntezatorowym tłem. W ogóle mam wrażenie, że Experience najlepiej wypadają właśnie w takiej klimatycznej odsłonie. Bardzo fajnie wypada żonglerka nastrojami w That DaY. Balladowe zwrotki, refren, który w latach swojej świetności mogliby zmajstrować panowie z Creed, a w międzyczasie lekko reggae'owa wstawka. Ale już utwór tytułowy to jak dla mnie zderzenie zbyt dużych kontrastów. Ładny, swingujący numer poszatkowany jest riffami ze zdecydowanie innej bajki, do tego końcowa wokaliza mocno pod Serja Tankiana. Trochę brak mi tu myśli przewodniej. Trochę czasu zajęło mi też oswojenie się z The BooN, ale teraz w tym połączeniu jazzowych podziałów rytmicznych i riffów słyszę myślenie pokrewne z późnym Tenebris. A ja akurat późny Tenebris bardzo lubię.
  
  Psycho In Blanco raczej nie wejdzie na listy bestsellerów, ale chyba nie o to jego twórcom chodziło. Chcieli stworzyć frapujący kawałek muzyki, który nie daje się poznać na pierwszy rzut ucha - i zrealizowali te wytyczne co do joty. Dlatego Psycho..., choć bazuje na zdobyczach muzyki popularnej, zawsze pozostanie albumem nieco hermetycznym. I bardzo dobrze - muzyka dla wszystkich z reguły jest dla nikogo. Ten krążek, choć debiutancki, nie jest wprawką - Experience działają już kilkanaście lat i zdążyli dopracować swój styl. A że postawili komercyjne powodzenie płyty na szali? To tylko dowodzi, że w swojej twórczości nie idą na kompromisy. Nie wszystkie elementy ich propozycji mi odpowiadają, rozpatrując jednak album jako całość muszę ocenić go zdecydowanie na plus. Daję 3,5/5.

  Paweł Tryba piątek, 25, luty 2011 23:18 Link do komentarza