1 komentarz

• 

  Słowo się rzekło, recenzja na stronie, parafrazując staropolskie (tak sądzę) powiedzenie. Kontynuujemy przygodę z dyskografią zespołu Mechanism. Grupa ma na swoim koncie raptem dwa albumy, więc nie jest to przesadnie trudne zadanie. Tym razem na tapetę bierzemy drugi, zeszłoroczny album „Entering The Invisible Light”.
  O ile na debiucie muzycy jeszcze wychodzili z dusznego i ciasnego pomieszczenia (patrz okładka), o tyle tym razem trafili już na świeże powietrze (patrz okładka) i cieszą się jego czystością (w Gdańsku nie ma takiego smogu jak w Krakowie czy Warszawie). A mówiąc zupełnie poważnie, w muzyce Mechanism nie zaszła specjalna rewolucja, ale panowie rozwinęli pomysły z „Between The Words” i nieco oszlifowali całość, która stała się bardziej subtelna, choć wciąż wyrazista. Materiał zawarty na „Entering The Invisible Light” brzmi bardziej przestrzennie, więc z tym świeżym powietrzem to nie do końca był żart. Nadal mamy do czynienia z ciężkim graniem naznaczonym progresywnym piętnem, ale wszystko zostało jeszcze bardziej dopracowane. Gdy panowie produkują mocne gitarowe riffy to one naprawdę schodzą w dół, brzmiąc przy tym wyjątkowo soczyście, jak w „Blindness” czy „Mon(k)ey Business”. W tym pierwszym, melodyjny wokal na tle ciężkich gitar przypomina trochę dokonania Mastodon, co jest żadnym zarzutem, wręcz przeciwnie. Jak wzorować się, to na najlepszych. Jednak najciekawsze rzeczy dzieją się w moim ulubionym i oczywiście najdłuższym na płycie „Authority As The Truth”. Utwór rozwija się powoli, ale nie dłuży się, ponieważ pomysły zmieniają się w nim jak w kalejdoskopie. Tu znajdują się też chyba najlepsze partie wokalne Rafała Stefanowskiego, na początku kompozycji, po introdukcji oraz pod koniec, tuż przed solówką gitarową. A gdzieś w środku wchodzi skandowana partia i rwane riffy, które zabierają nas 20 lat wstecz do świata muskułów, tatuaży, bandan i wysoko podciągniętych białych skarpet. Co najlepsze, brzmi to doskonale i w ogóle nie razi. „Chemicals” to przyjemny kawałek, choć szczerze mówiąc, nie wnosi zbyt wiele do całości. W przeciwieństwie do pierwszej części „The Grand Confusion” z urokliwym refrenem i partiami gitar wyciągniętymi wprost z muzyki alternatywnej, że o pięknej solówce pod koniec nie wspomnę. Druga część utworu zaczyna się nieco psychodelicznie, ale szybko staje się jedną z najbardziej dynamicznych kompozycji na płycie. Największym zaskoczeniem jest jednak zamykający album tytułowy kawałek, który okazuje się być…akustyczną balladą! Ha, tego się nie spodziewaliście. Ja też nie. Taki delikatny Mechanism brzmi równie atrakcyjnie i pokazuje, że ci twardziele mają jednak gołębie serca.
  Na swojej najnowszej płycie, muzycy wykorzystali wszystkie atuty znane z debiutu, ale nie bali się dołożyć szczyptę nowości, które nieco odświeżają formułę. Świadczy to o możliwościach zespołu i potencjale jego twórczości, z której, jak słychać, da się jeszcze wiele wycisnąć. Mechanism jest tworem bardzo ciekawym i zdecydowanie warto śledzić ich poczynania. Serdecznie polecam album „Entering The Invisible Light”, podobnie jak poprzedni „Between The Words” i zachęcam, by zobaczyć zespół w akcji na scenie, jeśli tylko będzie taka okazja.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński czwartek, 14, marzec 2019 22:24 Link do komentarza