1 komentarz

• 

  Bydgoski zespół Alhena kojarzę z występu podczas zeszłorocznego Festiwalu Rocka Progresywnego w Toruniu. Można było wówczas dostrzec w twórczości grupy pewien potencjał, choć jeszcze głęboko ukryty. Było jednak słychać, że przed muzykami jeszcze sporo pracy. Od tamtej chwili minęło grubo ponad rok, a zespół właśnie wydał debiutancką płytę „Breaking the silence… …by scream” (pisownia osobliwa, ale oryginalna). Kilkanaście miesięcy to dużo czasu, by podciągnąć się. Czy Alhenie udało się to zrobić, dowiecie się z poniższego tekstu.
  Muzyka zespołu oscyluje pomiędzy metalem gotyckim a rockiem progresywnym. I choć takie połączenie może wydawać się karkołomne, muzykom udaje się całkiem zgrabnie zespolić ze sobą elementy pozornie niepasujące do siebie. Mocna sekcja rytmiczna i ciężkie gitarowe riffy, które są podstawą większości kompozycji na albumie, pochodzą ewidentnie ze świata metalu. Gotyckiego posmaku nadają klawisze oraz przede wszystkim sposób śpiewania Marty Bejmy. Wokalistka ma silne tendencje do operowania w wyższych rejestrach oraz chętnie stosuje teatralnie brzmiące zaśpiewy, choć na szczęście bez przesadnej pretensjonalności. Progresywne w twórczości Alheny jest głównie podejście do kompozycji, nieszablonowe, odchodzące od schematu „zwrotka-refren-zwrotka” oraz mocno „połamane” skłonności sekcji rytmicznej. W wielu utworach usłyszymy proste, ale ładne solówki gitarowe, choć niektóre dość miniaturowe. Na „Breaking the silence… …by scream” jest co najmniej kilka udanych „momentów”, które wyróżniają się na płycie. Melodyjny refren i wyciszenia z delikatnymi dźwiękami pianina w lżejszym i bardziej przystępnym „Breath”, skłaniające do machania głową galopady perkusyjno-gitarowe w „Every Time”, ciekawie brzmiące klawisze w tle dobrze oddającego styl zespołu utworu „Alhena” czy dynamiczny refren z przyspieszeniem w „Golden Lie”. Jak widać choćby z powyższej wyliczanki, środkowa część albumu jest zdecydowanie najmocniejsza.
  Mimo usilnych starań zespołu, by możliwie jak najbardziej urozmaicić swoją muzykę, trwający ponad godzinę materiał na dłuższą metę trochę męczy, a poszczególne kawałki zlewają się ze sobą. Kilka utworów, zwłaszcza ostatnich, można było usunąć z płyty lub zrobić z nich osobną epkę, która byłaby ciekawym dodatkiem dla kolekcjonerów, a trochę odciążyłaby napakowaną po brzegi płytę. Teoretycznie zespół ma na swoim koncie wcześniejszy mini album, z którego powtarza się kilka utworów na debiucie, ale to były dawne czasy z inną wokalistką.
  Mimo tego co napisałem w poprzednim akapicie, „Breaking the silence… …by scream” to udany debiut, który pokazuje Alhenę jako zespół rozwijający się, wciąż pracujący nad sobą. Grupa brzmi obecnie zdecydowanie lepiej niż na wspomnianym toruńskim koncercie, choć porównywanie występu z płytą nie jest może najtrafniejszym pomysłem. Alhena musi jeszcze popracować nad swoim brzmieniem, ale już słychać, że muzycy mają pomysł na siebie i wystarczającą ilość narzędzi, by wcielić go w życie. Resztę powinny uczynić czas i wysiłek, czego szczerze życzę zespołowi.
  Gabriel „Gonzo” Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 20, październik 2019 13:46 Link do komentarza