1 komentarz

• 

  "Tańczący Popiół" brzmi równie tajemniczo, co metafizycznie. Wszyscy kiedyś zamienimy się w popiół, ale chyba nie o tym śpiewa wokalistka wodzisławskiego Gallileous. Tym razem, chodzi o żywioły, pięknie przedstawione na wybornie wydanej płycie (do albumu dołączono opatrzone tekstami karty, którymi można zagrać w żartobliwą niby grę). Czołowa polska ekipa stoner'owo-psychodeliczna wróciła niedawno z nową płytą studyjną, zatytułowaną, a jakże, "Dancing Ash".
  Nowy krążek, poza regularną w tej grupie, kolejną zmianą składu, przynosi też pewne odświeżenie stylistyki. Czasem wystarczy naprawdę niewiele, żeby zrobić dużą różnicę na plus. W przypadku Gallileous tym czynnikiem było dołożenie dużo większej niż dotąd ilości klawiszy wszelkiego rodzaju (dużo hammondów, trochę syntezatorów w starym stylu) wraz z pojawieniem się w szeregach grupy Marcina Zwierżdżyńskiego. Pociągnęło to zespół, może automatycznie, może celowo bardziej w strony progresywne i kosmiczne, choć nie brakuje sztandarowych elementów stonera i hard rocka.
  Bombowy riff "On The Ocean" nie zaskoczy żadnego fana zespołu, ale gęsty klawiszowy sos (dużo hammondów) jest już mniej oczywisty. Podobnie jak chyba jeszcze większa niż zazwyczaj ilość solówek gitarowych. Tomek Stoński ma na nowym krążku naprawdę dobry lot, którym ochoczo dzieli się ze słuchaczami, a już wisienką na torcie są przeplatające się ze sobą sola gitarowe z pasażami klawiszowymi - brzmi to niemal dosłownie pysznie! Zaskakują również zamykające pierwszy utwór wokalizy Ani Pawlus - z czasem coraz bardziej dramatyczne, wręcz agonalne. Podobny patent wokalistka zastosowała również w wolniejszym, bardziej dostojnym "A Blurred Melody" i brzmi to znakomicie! "The Buried Time" to w sumie power ballada z wyrazistym podziałem na spokojne zwrotki i wspomniane, gorące przeplatanki gitarowo-klawiszowe. Dobrą odskocznią od tych wzniosłych, dojrzałych dźwięków jest "Knotty End" - robi się szybciej, mocniej i bardziej melodyjnie, ale nie brakuje opisanych przeze mnie wcześniej patentów aranżacyjnych. Jednym z moich ulubionych utworów na płycie jest "Steel Thinking" - za grę słów w tytule, za przepięknie pulsującą, soulowo-funkową sekcję rytmiczną, za bajkowe tym razem wokalizy Ani i niemal metalowe przyśpieszenie pod koniec. Taki tygiel środków stylistycznych może sprawiać karkołomne wrażenie, ale nic bardziej mylnego, zespół doskonale spaja to wszystko w ekscytującą całość. Zamykający album utwór tytułowy to powrót do eleganckiego, psychodeliczno-kosmicznego grania, ale na solidnym riffie i w mieniącym się różnymi barwami klawiszowym płaszczu. Niespodzianką jest druga połowa kawałka, kiedy to zespół gra niemal prog metalowo (łamańce rytmiczne, przejścia, specyficzne brzmienie klawiszy i gitary)!
  "Dancing Ash" to kolejna, bardzo solidna pozycja w dyskografii Gallileous. Z różnych stron słychać, że być może najlepsza. Moim osobistym faworytem pozostaje "Moonsoon", ale to absolutnie nie umniejsza nowej płycie. Muzycy zastosowali bardzo ciekawy patent uproszczenia rytmiki (choć nie zawsze) na rzecz ubogacenia aranżacji, przede wszystkim poprzez dodanie wielowarstwowych faktur klawiszowych. Całość wyszła bardzo ciekawie, stylowo i oryginalnie. Nie brakuje posmaku chyba wciąż modnego vintage, ale zespół robi to po swojemu, nikogo nie kopiując, bo niby kogo miałby, skoro obecnie mało kapel brzmi jak Gallileous.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński czwartek, 31, październik 2024 19:55 Link do komentarza