1 komentarz

• 

  Lepszej pory na otrzymanie takiej płyty nie mógłbym wymarzyć! Lato po nieciekawym lipcu w miarę się ustabilizowało, nad wodę niedaleko... Jeszcze tylko jakaś letnia muzyka by się przydała. Mówisz i masz! Z redakcyjnego rozdzielnika dostałem dwie płyty pana, o którym w życiu wcześniej nie słyszałem, a na którego twórczosć będę teraz 'nawracał' wszystkich wkoło. Welcome Home, jego pierwsze dzieło, doczekało się właśnie porządnej reedycji nakładem Voiceprint Music.
  
  Tiedye (jak, do licha, wymawia się to imię?) Keith to postać ponoć nieźle znana na scenie klubowej w San Francisco. Skojarzenia automatycznie biegną w kierunku muzyki hippisowskiej, której centrum Frisco niegdyś stanowiło. I rzeczywiście, liternictwo, nasycenie kolorów na okładce, potężna pacyfa na odwrocie - wszystko tę tezę potwierdza. Idziemy krok dalej - muzyka Dzieci-Kwiatów kojarzy się z dwoma terminami: psychodelia (tej tu nie uświadczysz) i jam (przebija się w wielu miejscach). Najważniejsza dla Tiedye wydaje się być możliwość łączenia różnych muzycznych tradycji: przede wszystkim soulu i funku, ale też rytmów afrokubańskich, bluesa, odrobiny korzennego rock'n rolla. Keith wszystkie te style-matki wrzucił do kotła, zamieszał i wyłowił garść fantastycznych piosenek - melodyjnych, optymistycznych i świetnie zagranych przez mistrza ceremonii i liczną rzeszę jego kompanów.
  
  Big World to funky z fachowo bujającą sekcją dętą, za którą w całości odpowiada pan o swojskim nazwisku Norbert Stachel. W Lining Of Gold soulowy śpiew skontrastowany jest countryrockowymi gitarami. W Jack dochodzi do głosu saksofon sopranowy, ale nawet gdyby doń nie doszedł, to i tak byłaby to cudowna piosenka, z ekspresyjnym śpiewem Tiedye i fajnymi damskimi chórkami. Reciprocate to świetna pościelówa, nawet Marvin Gaye by się jej nie powstydził. Keith frazuje z wielkim znawstwem tematu, spośród białych wykonawców chyba tylko John Hiatt równie dobrze czuje się w soulowej konwencji. Delikatne Pledge ubarwia pląsający w tle flet. W Butterfly wokalne obowiązki przejmuje pani Regina Espinoza i raczy nas spokojnym, ale chwytliwym kawałkiem, który bazuje tyleż na country, co na muzyce latynoskiej. Nawet gitara trochę trąci późnym Santaną. Pamiętacie piosenkę The Game Of Love, którą Carlos nagrał w duecie z Michele Branch? To teraz wyobraźcie sobie, że Keith stworzył jej lepszą i nie aż tak nachalnie komercyjną wersję. Street With No Name zawiera w warstwie gitarowej elementy bluesa, ma sympatyczny, chóralnie odśpiewany refren. I wreszcie najwspanialszy utwór płyty - Freely. Momentami kojarzy mi się ten kawałek z Green, Green Grass Of Home, wielkim przebojem Toma Jonesa, ma jednak w sobie więcej luzu, a delikatnie nucący Tiedye to zaprzeczenie obdarzonego potężnym wokalem Walijczyka. Po prostu trzeba posłuchać! Słusznie jest to ostatnia piosenka albumu, ale nie ostatni utwór - bo dalej mamy jeszcze Tribe 39, próbkę bębnienia w latynoskim rytmie.
  
  Welcome Home, choć jak już wcześniej pisałem, idealne na lato, na pewno sprawdzi się w każdej innej porze roku. Polecam tę płytę wszystkim, a zwłaszcza gotom i emo - ten album bardzo skutecznie leczy z czarnowidztwa. 4,5/5.

  Paweł Tryba wtorek, 11, sierpień 2009 00:04 Link do komentarza