1 komentarz

• 

  Mówi się, że różowe to były lata 70. Jakiego jednak koloru musiały być lata 80. skoro stały się domem dla plagi ludzkości powszechnie znanej pod pieszczotliwą nazwą: disco? Zdiszczeniu uległ rock, zdiszczona została moda, zdiszczone zostały umysły młodych ludzi - efekty tego kataklizmu do dziś widoczne są gołym okiem. Disco podbiło też jazz. Spora grupa muzyków i kompozytorów skusiła się na flirt z przesłodzonymi melodiami i nieskomplikowanymi a mdławymi solówkami, dostarczając tym samym nieskończonej liczby motywów dla ścieżek dźwiękowych. Disco-jazz rozplenił się po całej ówczesnej kinematografii, od romansów a la klub seniora począwszy, przez filmy obyczajowe rodem z uczty kinomana, a na klasykach kina akcji skończywszy (vide np. soundtrack Commando z gubernatorem Schwarzeneggerem).
  
  Wydana w roku 1987, a obecnie wznowiona płyta basisty Curtisa Ohlsona jest dzieckiem swej epoki. Dobitnie świadczy o tym już sama okładka płyty. Czy przeżyłem szok słuchając albumu So Fast? Nie, skądże... ale głównie dlatego, że na wewnętrznej stronie okładki znajduje się jeszcze bardziej egzotyczne zdjęcie Curtisa, dobitnie uzmysławiające z jakiego rodzaju balladami i romansami będziemy mieć tu do czynienia. Czterdzieści dwie minuty muzyki, rozbite na dziewięć w pewnym sensie sympatycznych nawet utworów, mogą słuchaczowi upłynąć błogo, bądź też być niekończącą się torturą. Pamiętać trzeba, że nawet jeśli album otwiera Half Nelson z repertuaru Milesa Davisa (a chwilami, np. w Village Chant, dopatrywać się można silnych inspiracji muzyką Davisa z tego okresu), zaś w sporej części utworów na saksofonie usłyszymy Branforda Marsalisa, to... muzyka dalej pozostaje łatwą, lekką i przyjemną. Wyrazisty, dobrze bujający bas Ohlsona, cukierkowe partie saksofonu, przeróżne karaibskie przeszkadzajki oraz programowane linie perkusji stanowić będą charakterystyczne elementy So Fast.
  
  Czy warto jednak było wznawiać to wydawnictwo? Ku własnemu przerażeniu odpowiedzieć muszę twierdząco. Jak na różne muzyczne szmiry z lat 80. płyta Curtisa Ohlsona trzyma się całkiem nieźle, a jeśli wyłączy się mózg, to nawet przyjemnie się jej słucha. Jako odskocznia, dzika ciekawostka, lub przedmiot skrytego pożądania (wszak słuchać disco to przecież wstyd i hańba) [i]So Fast[/i] może zainteresować niejednego słuchacza. Może nawet kilku...
  
  Aby jednak nie doszło do niepotrzebnych nieporozumień i żaden z czytelników nie ciągał mnie po sądach, zmuszony jestem zaznaczyć, że w kategorii progrockowej płytce niniejszej należy się solidne 0/5, w ogólnorozwojowej 2/5, zaś gdyby oceniać So Fast w kontekście epoki i stylu, który reprezentuje, to zaryzykowałbym ocenę 4/5.

  jacek chudzik czwartek, 22, październik 2009 23:10 Link do komentarza