1 komentarz

• 

  To niesamowite, jak wielu zdolnych muzyków jest w naszym kraju i jak wiele muszą zrobić, by dostać swoją szansę na zaistnienie. Adam Muszyński – wcześniej założyciel thrashmetalowego Divine Insanity, obecnie gitarzysta formacji Keep Rockin’ – mając na swoim koncie kilka wyróżnień (m.in. w konkursie "Wojen Gitarowych") oraz bogate doświadczenia muzyczne, postanowił samodzielnie nagrać swój debiutancki krążek. Zapał oraz wytrwałość doprowadziły Addy’ego do wydania, pod pieczą Lynx Music, albumu "Wonderful Delusion".
  
  Imponujące jest to, że prawie cały materiał został wyprodukowany przez Adama, jednakże przez ograniczenia studyjne nie brzmi on zbyt dobrze. Miks pozostawia wiele do życzenia (dudniąca stopa, niewiele naturalnej przestrzeni), a niekiedy instrumenty, szczególnie w agresywniejszych momentach, bardzo się zlewają. Nie podobała mi się też aranżacja sekcji perkusyjnych – chwilami jest zbyt gęsto i selektywnie.
  
  Pomijając kwestie realizacyjne, "Wonderful Delusion" broni się kompozycjami. Adam słyszalnie inspiruje się dokonaniami tytanów gitary (m.in. Steve’a Vaia czy Johna Petrucci’ego) i sprawnie lawiruje na granicy metalu, jazzu oraz rocka progresywnego. Akustyczny wstęp na "Addiction" szybko przeradza się w blues-rockowe szaleństwo z wyraźnie podkreślonymi partiami basu. W podobnym nastroju utrzymany jest Bridges "Left To Burn", gdzie Addy tworzy ciekawe kolaże gitary i syntezatorów. "Lost Control & Kneeling (Nocturnal Desires)" zaskakuje fusionowym zacięciem, w którym przeważają subtelniejsze melodie. Więcej pazura usłyszymy na "Abandoned" oraz "Apostatis" – tam niespieszne melodie zostają zastąpione połamańcami i solowymi popisami. W progresywne rewiry najbardziej zapuszcza się tytułowy "Wonderful Delusion" oraz "Filled With Void". Ten pierwszy ma zaszyfrowaną wiadomość w synkopowych partiach (w formie alfabetu Morse’a – rewelacyjny pomysł!), a drugi może się poszczycić świetną współpracą gitar z klawiszami. Największe wrażenie zrobił na mnie "Until We Meet Again…" – utwór podniosły, z piękną melodią prowadzącą, będący idealnym zwieńczeniem albumu.
  
  Adam na "Wonderful Delusion" pokazał nie tylko solidny warsztat, ale też ogromną wszechstronność. Muzyk sprawnie wykorzystuje swoje inspiracje i nadaje im nowej tożsamości – to naprawdę przydatna umiejętność, którą powinien rozwijać w przyszłości. Warto także zwrócić uwagę na szczerą prezencję. Zamiast tekstów (w końcu to płyta instrumentalna) w książeczce znajdziemy opisy poszczególnych utworów, w których można przeczytać o inspiracjach muzyka, motywach ich powstania, jak również o wykorzystanych pomysłach. Największą wadą wydawnictwa jest niestety strona realizacyjna, co w tym przypadku było barierą trudną do przeskoczenia. Być może doczekam się w przyszłości re-recordu albumu w bardziej profesjonalnym wydaniu.
  
  Jeszcze długa droga przed Addym i mam nadzieję, że nie poprzestanie na jednej płycie. Brakuje na polskim rynku ambitnego gitarowego grania, a "Wonderful Delusion" stara się wypełnić tę lukę. Może nie w najlepszym wydaniu, ale na pewno z dużym powodzeniem.
  
  3.5/5

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak niedziela, 15, listopad 2015 19:26 Link do komentarza