1 komentarz

• 

  "Omnia Pro Patria" to bardzo interesujący twór. Z jednej strony skupia się na ekstremalnych metalowych formach, a z drugiej stara się eksperymentować z innymi nurtami muzyki rozrywkowej (np. jazzem) oraz poważnej. Ciężko zaszufladkować styl Sunrise Black, pod tym względem są nietuzinkowi. Poza tym nie można im odmówić ani umiejętności, ani kreatywnego podejścia, co w przyszłości może zaowocować przejściem do kanonu polskiej sceny metalowej. Jednakże na tę chwilę formacja za bardzo postawiła na przepych…
  
  Grupa powstała siedem lat temu w Malborku z inicjatywy Piotra Słopeckiego (fortepian), Pawła Radziszewskiego (wokal, gitara) oraz Piotra Chlebowicza (growl, gitara, bas). Z czasem do zespołu dołączył Paweł Kucypera (perkusja, gitary, efekty dźwiękowe), który w 2013 roku wraz z pozostałymi członkami stworzył, wyżej wspomniany, debiutancki krążek.
  
  Ambientowe wprowadzenie w postaci "Dziadów i pustego wieczoru" szybko przechodzi do agresywnego "Firefest" i tutaj pojawia się największy mankament wydawnictwa Sunrise Black. Miks jest okropny, co najbardziej słychać w ekstremalnych partiach. Bogate instrumentarium robi wrażenie (szczególnie klimatyczne partie fortepianu Piotra Słopeckiego), ale przez słabą realizację utwór popada w sekcyjny chaos, gdzie każdy z muzyków bezskutecznie stara się wyjść na pierwszy plan. Hardrockowe wejście w "Rigor Mortis I: Pro Patria Polonia" wprowadza kolejny powiew świeżości, podobnie jak freejazzowe połamańce, umiejętnie wplecione w kompozycję, oraz klimatyczne wielogłosy. Druga część utworu to subtelna improwizacja na fortepianie, uzupełniana przez stopniowo wyciszane, elektroniczne tło.
  
  Panowie otwierają skrzydła (dosłownie!) na "Litaniés des Sátán" (pol. "Litania do szatana"), czyli muzycznej interpretacji poematu Charlesa Baudleaire’a. W porównaniu do wersji Gorgoroth (swoją drogą bardzo słabej), muzycy doskonale rozłożyli akcenty i oddali pierwotną koncepcję wiersza – utwór jest parafrazą chrześcijańskich litanii i mówi o poszukiwaniu duchowej prawdy. Podmiot liryczny, na początku zafascynowany, stopniowo odczuwa konsekwencje swoich słów i bezskutecznie stara się odpędzić zło. Interpretacja Sunrise Black jest zaśpiewana w języku polskim, a instrumentarium sprawnie oddaje niejednoznaczną wymowę poematu, stosując ciekawe zabiegi melodyczne. Mamy psychodeliczny fortepian, growle w punktach kulminacyjnych, rockowe solo na gitarze, a nawet partie chóru, utrzymane w konwencji chorału gregoriańskiego. To pełen ekspresji i skrajnych emocji finał.
  
  Malborczanie na "Omnia Pro Patria" zastosowali dużo odważnych koncepcji – jest gatunkowy miszmasz, są odniesienia do kanonu poezji – jednakże nie do końca wiedzą, jak mają je zaprezentować. W kompozycjach brakuje przestrzeni, za co w dużej mierze należy winić słabą produkcję. Poza tym za dużo jest partii w agresywniejszych fragmentach – zamiast ciekawych harmonii, wychodzi chaos. Panowie najlepiej wypadają w stonowanych formach, gdzie – w końcu – mogą pokazać kompozycyjny kunszt. Warto także pochwalić bogaty warsztat interpretacyjny, co najlepiej słychać w Les "Litanies Des Satan". W przyszłości dobrze byłoby rozwinąć tę umiejętność i bardziej zagłębić się w meandry mrocznych poezji.
  
  Sunrise Black pracuje właśnie nad drugim krążkiem – "In The Temple Of Sunrise Black" – na którym usłyszymy dwóch nowych członków: Tomasza Pilasiewicza (perkusja) oraz Marcina Michalskiego (tenor, chóry). Możemy spodziewać się zupełnie nowych form w muzyce grupy, ale mam nadzieję, że tym razem panowie będą bardziej wstrzemięźliwi względem – koniec końców, całkiem niezłego – debiutu.
  
  3/5
  
  P.S. Za udostępnienie materiału dziękuję Piotrowi Chlebowiczowi.

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak poniedziałek, 09, listopad 2015 00:03 Link do komentarza