1 komentarz

• 

  Diatom to kwartet z Gdańska, który dwa lata temu zaprezentował słuchaczom swój pierwszy pełnometrażowy album (po epce wydanej w 2019 roku) - zatytułowany "Sól".
  Zespół miesza w swojej muzyce szeroko pojęte wpływy rockowe i metalowe, z lekko progresywnym zabarwieniem. Dominują mocne, gitarowe riffy, wyrazista sekcja rytmiczna i zazwyczaj czysty wokal Michała Kulniewa. Generalnie, mamy do czynienia z muzyką ciężką, ale umiarkowanie melodyjną, na tyle, żeby coś zostało w głowie po kilku przesłuchaniach.
  W "Późno i Wcale" porywa zmienna rytmika i przeszywające gitary. Choć zwrotki są utrzymane w spokojniejszym tonie, w refrenie wraca moc. Wszystko podskórnie zabarwiają w tle klawisze, a w drugiej połowie słychać nawet echa Abraxas. "Urodzaj" gniecie zdecydowanie bardziej, w pewnym momencie panowie sięgają niemal po czarny metal, choć jest to tylko poświata i atmosfera, a nie bezpośredni wpływ. Podobnie w pozornie jaśniejszym "W Innym Miejscu", gdzie synkopowany rytm wprowadza element taneczny, z melodyjnym, wręcz frywolnym refrenem, ale i tu nie brakuje mocniejszej ściany dźwięków. "Wysoko" nieco przyśpiesza, jest bardziej dynamiczne, a refren może kojarzyć się z najlepszymi dokonaniami Katatonii. Początek "Pętli" sugeruje elementy post rocka, ale utwór szybko przemienia się bardziej w post... black metalowe łojenie ze zmienną rytmiką i ponurym klimatem. "Burza" rozpoczyna się tradycyjnie - czysty śpiew, dostojne riffy, nieco podniosła atmosfera, ale kawałek rozwija się, wzbogacony o elementy chyba ulubionej odmiany metalu muzyków Diatom i rytmicznych łamańców, które z kolei budzą skojarzenia z kapelami typu Leprous. Tytułowa "Sól" to kontynuacja mariażu ciężkiego, ale całkiem melodyjnego, rocka w pierwszej połowie z siarczystym metalem w drugiej, choć mam wrażenie, że akurat w tym przypadku wygrywa światło. W tajemniczo zatytułowanym "Lakryce" wracają zarówno prog metalowe rytmiczne łamańce, jak i melancholijne zaśpiewy w stylu Adama Łassy. Zamykający album "Na Skraju" zgrabnie podsumowuje całość, idzie nieco w kierunku metalu progesywnego, ale z tym charakterystycznym, melancholijnym sznytem, który brzmi odrobinę gotycko. Tak, black metal też próbuje przebijać się tu i ówdzie, choć raczej nieśmiało.
  Podsumowując, "Sól" to mocny album, z wypracowanym, dojrzałym brzmieniem. Mocno zróżnicowany, choć generalnie ciężki i pozornie niełatwy w odbiorze. Dużym plusem są niebanalne polskie teksty, choć dość ponura atmosfera albumu może nieco przytłoczyć co wrażliwszych słuchaczy. Niemniej, jeśli ktoś lubi taką melancholijną i mroczną muzykę, to w odpowiedni dzień powinna ona przynieść sporo satysfakcji ze słuchania.
  Gabriel Koleński

  Gabriel Koleński niedziela, 04, sierpień 2024 22:44 Link do komentarza