1 komentarz

• 

  Mercy Falls to trzeci studyjny album szwedzkiego Seventh Wonder. Zespół mało znany, jednak wystarczająco, żebym doń dotarł. Szkoda, że nie odkryłem go wcześniej, gdyż zdecydowanie zainteresowania jest warty.
  
  Wprowadzenie do Mercy Falls niemalże zraziło mnie do płyty. Wielki minus! Gdy tylko usłyszałem pikanie szpitalnej machiny i kobietę mówiąc do mężczyzny po wypadku, od razu wiedziałem, że już gdzieś mi to przeleciało przez uszy. No tak, przecie to z Ayreona... Bardzo kiepskie pierwsze wrażenie.
  There and Back to już solidny kawałek, zespół całkiem dobrze sobie radzi z obsługą perkusji i gitar. Za to plusik, ale taki mały, bo też brzmi to znajomo, ale tym razem nie wiem z czym to kojarzę.
  Welcome to Mercy Falls zaczyna serię melodyjnych i bardzo wesoło brzmiących refrenów. Mimo iż preferuje instrumentalną techniczną muzykę, podoba mi się, Plusik!
  W Unbreakable podoba mi się instrumentalny początek, w dalszej części znajdujemy tradycyjny melodyjny refren. W A Day Away zespół przeszedł sam siebie. Wokalista odwalił kawał dobrej roboty. W tej piosence pierwszy raz zwróciłem uwagę na basistę, polać mu, bo dobrze prawi! A Day Away to w mojej opinii jedna z lepszych piosenek z tej płyty! Po niej następuje równie rewelacyjny Paradise. Bardzo podoba mi się muzycznie, przyciąga uwagę, najpierw jest mocny, potem partia wokalna a na końcu nawet gitarowej solówki uświadczymy. Fall In The Line to pieśń z tych spokojnych, jednak gdzieś w środku pojawia się szalony basista, który na tej płycie odwala świetną robotę. 10 piosenka, break the silence to najdłuższy utwór na płycie. Jak to długie utwory czasem miewają, ma w sobie własne intro, akurat z typu takich których nie lubię, ale potem się rozkręca, ciężko tu znaleźć wielką finezję, lecz panowie dają radę i nawet występuje motyw z dragon balla! Hide And Seek to już totalny popis basisty, który od samego początku pięknie nam przygrywa. W całym utworze pojawia się jeszcze kilka razy. Standardowo partia wokalna jest bardzo melodyjna. W Destiny Calls widać że panów z Seventh Wonder wezwało przeznaczenie. Otworzyli umysły, oczy i zagrali w niesamowitym stylu.
  Płytę kończy epickie Black Parade doskonałe zakończenie, melodyjne, momentami z mocnym uderzeniem, w nieco operowym stylu, ale i tak wszyscy umierają.
  
  Jak można zauważyć, pominąłem w moim opisie kilka utworów. Z prostej przyczyny, są to wstawki nastawione nie na muzykę, lecz na budowanie klimatu. Widać, że Seventh Wonder chciało zbudować operę, lecz jeszcze sporo im brakuje do klasy Ayreona. Kawałki mają klasę, zespół ma potencjał, lecz klimat nie zmusza do słuchania płyty od początku do końca, można to bez problemu szachować piosenkami, i nie tracą one sensu jak w przypadku opery. Generalnie cała płyta brzmi tak jakoś znajomo, nie wiem, może to dla tego, że przesłuchałem już ją z 5 razy. Płytę oceniam tak na 3/4, może z małym plusem, jest na prawdę bardzo dobra. Ciekaw jestem, czy panowie z Seventh Wonder przyjadą kiedyś do polski. W każdym razie czekam na nich z niecierpliwością.

  Jacek Kozłowski sobota, 14, marzec 2009 00:35 Link do komentarza