1 komentarz

• 

  Nie mam pojęcia dlaczego tak się dzieje,ale faktem jest iż ''When Dream And Day Unite'' to płyta mocno zepchnięta niejako na margines twórczości Dream Theater a o jej istnieniu(to naprawdę bardzo dziwne)nie wie nawet spora grupa sympatyków formacji.Często spotyka sie zarzuty dotyczące produkcji albumu,czy jak kto woli brzmienia(coś w tym jest),wokalisty(z tym sie akurat zgadzam)czy też-o zgrozo-zbyt skomplikowane utwory......Litości,przecież w przypadku Dream Theater im bardziej skomplikowanie tym lepiej.
  Osobiście jedyne do czego mogę się tu przyczepić to faktycznie wokalista.Charlie Dominici absolutnie na tym albumie mnie nie przekonał(jeszcze bardziej nie przekonuje mnie na swych ostatnich solowych projektach).Ale tu lista zastrzeżen sie wyczerpuje.Debiutancki album progresywnych magików to niemal godzina doskonałego technicznego grania.Faktycznie stopień nasycenia komplikacji i ekwilibrystyki jest tu naprawdę duży,ale jak już wspomnialem,to wielki atrybut Dream Theater.Cudowna sprawa....
  Fantastyczna atmosfera i klimat.Piękne,bardzo charakterystyczne brzmienie klawiszy Moore'a(i Jego przewijajace sie przez całą płytę skale o nieco orientalnym charakterze-świetne spojenie całego albumu),świetna praca basu Myunga i niezmordowanego Portnoya,rewelacyjne sola Petrucciego oraz pozostalych muzyków.....gdyby jeszce za mikrofonem postawić Jamesa LaBrie.....
  Do muzyki świetnie przylega tez warstwa literacka.Sporo tu patosu,romantycznej w duchu poetyki i gorzkiej ironii.
  Podsumowując-album rewelacyjny i porywający.Pokazujący niewyobrazalne wrecz umiejętności i klasę muzyków Teatru Marzeń.Pozycja obowiązkowa!!!

  krzysztof odoj piątek, 08, sierpień 2008 23:10 Link do komentarza