1 komentarz

• 

  Debiut płytowy to na pewno najważniejsza rzecz w karierze każdej kapeli. W historii muzyki rockowej przerabialiśmy już wszystkie możliwe scenariusze. Pierwszy: optymalny - wspaniały debiut i mistrzostwo potwierdzone na następnych płytach. Drugi: pesymistyczny - wspaniały debiut , lecz następne płyty nigdy nie dorównały klasie pierwszej. Trzeci: optymistyczny - przeciętny debiut, lecz z krążka na krążek widoczny postęp. Czwarty: katastroficzny - debiut, to początek końca.
  Każdy z czytających te słowa na pewno ma swoje przemyślenia i podstawi konkretnych wykonawców pod każdy z tych scenariuszy.
  A jak się sprawy mają w przypadku płyty trójmiejskiego zespołu Sinus - T.A.F.U. ? Z przykrością muszę stwierdzić , że w tym przypadku dwa pierwsze warianty nie mają racji bytu. Czwartego im nie życzę. Pozostał tylko trzeci i ponieważ piszę te słowa w przeddzień Wigilii, to właśnie tego ekipie znad morza Życzę.
  Przeciętna to określenie, które najczęściej przychodziło mi na myśl podczas słuchania tej płyty. A z ręką na sercu stwierdzam, że słuchałem jej kilkadziesiąt razy. Już pierwsze zetknięcie z tym wydawnictwem nie napawa optymizmem. Okładka, mówiąc oględnie, nie zachwyca. Na demówkę to się może ona nadaję, ale na debiut można było się trochę bardziej postarać. Jest to jednak tylko moja prywatna opinia i nie każdy musi się z nią zgadzać. Suma sumarum i tak najważniejsza jest muzyka. Pora więc przejść do meritum.
  Muzykę grupy Sinus można zaklasyfikować do metalu progresywnego. Skład zespołu jest klasyczny w tego typu grupach: sekcja rytmiczna, klawisze, gitara i wokal. Mamy więc wszystkie elementy, by powstała intrygująca i ciekawa płyta. Jedna nie powstała. Najmniejsze zarzuty mam do brzmienia zespołu- jest zadawalające. Widać, że poszczególni muzycy mają spore umiejętności i dobrze sobie radzą ze swoimi instrumentami. Największe mam do wokalisty Pawła Olejniczaka. Głos, jak głos, znam gorsze, ale czasem mógłby pokombinować, by nie brzmiało to wszystko tak jednostajnie.
  No i największa porażka na tej płycie, to linie wokalne. Czasem mam wrażenie, że Paweł śpiewa gdzieś obok całego zespołu. On sobie, oni sobie. Bardzo mało jest na T.A.F.U. dobrych, godnych zapamiętania melodii, te zaś które są, rażą prostotą.
  Zdecydowanie lepiej jest w warstwie instrumentalnej. Dobra sekcja rytmiczna w osobach perkusisty Aleksandra Wasilewskiego i basisty Krzysztofa Rowińskiego zapewnia grupie solidne podstawy. Podobać się może gra gitarzysty Michała Juszczyka. Bardzo dobre wrażenie pozostawia gra klawiszowca Macieja Antosza. Gdybyśmy mieli do czynienia z albumem instrumentalnym, to ocena dokonań grupy mogłaby być zdecydowanie wyższa.
  Podsumowując debiut Sinus trudno jest uciec od wyświechtanych frazesów. Na pewno mamy do czynienia z muzykami o dużym potencjale. Pierwszy krok został zrobiony, trzeba wyciągnąć odpowiednie wnioski i postawić drugi. Popracować nad nowymi kompozycjami, skupić większą uwagę na liniach wokalnych i może trochę przy tych wokalach pokombinować. Jakieś dwugłosy, chórki może i powinno być dobrze. Tego szczerze życzę.
  Wkładając jakikolwiek srebrny krążek do swojego odtwarzacza oczekuję, że zawarta na nim muzyka wywoła u mnie jakiś rodzaj emocji. Płyta T.A.F.U. zapewniła mi je w stopniu minimalnym.
  Ocena 3/5
  JanYanoWłodarski

  Jan Włodarski środa, 23, grudzień 2009 20:50 Link do komentarza