1 komentarz

• 

  Echoes to pochodząca z Caracas w Wenezueli grupa sześciu instrumentalistów. Dzisiaj tworzą ją: trzej gitarzyści (Javier Landaeta, Antonio Silva, Rafael Sequera), basista (Jorge Rojas), perkusista (Miguel Angel Moline) i klawiszowiec (Alfredo Ovalles). Zespół powstał w 2004 roku i początkowo wykonywał muzykę wyłącznie instrumentalną, inspirowaną wenezuelskim folklorem. W 2005 roku formacja wystąpiła w ramach prestiżowego 'Alma Mater Rock Festival', na którym, przy ogromnym aplauzie zebranej publiczności, zdobyła pierwszą nagrodę. Po tym sukcesie grupa zmieniła swój styl - muzycy zrezygnowali z motywów ludowych, stare kompozycje ułożyli na nowo, napisali kilka nowych i do kilku z nich dopisali linie wokalne. Do współpracy zaprosili wokalistów (Carl Webb, Nick Storr, Tobias Janson, Pedro Castillo), saksofonistę (Dave Duffus) i kwartet smyczkowy (Raul Suarez, Leonor Falcon, Anne Lanzilotti, Manuel Hernandez). Tak przygotowany repertuar nagrali w różnych miejscach, m.in w studiu Lightbulb, pomiędzy 2007 a 2008 rokiem. Miksowaniem tych nagrań zajęła się znana ze współpracy z Within Temptation Ola Sonmark (Otek Recording, Karlstad, Szwecja 2008), a ich masteringu dokonał Svante Forsback (Chartmakers Studios Helsinki, Finlandia 2009). 'Nature I Existence', debiutancki krążek Echoes, jest właśnie rezultatem starań tego międzynarodowego towarzystwa. Ukazał się on na rynku w maju bieżącego roku nakładem wytwórni Progrock Records.
  
  I jaka jest ta płyta, wspólne dzieło ludzi pochodzących z tak odległych i tak różnych od siebie miejsc - gorącej strefy równikowej i mroźnej północy? I nie tylko o różnice klimatyczne tu chodzi, ale przede wszystkim o kulturowe między Starym a Nowym Światem. Wenezuela to przecież kraj, w którym dominują rytmy latynoskie, a muzyka rockowa nie cieszy się tam wielkim uznaniem. Natomiast i w Szwecji, i w Finlandii rock ma już od dawna (lata sześćdziesiąte ubiegłego wieku) utrwaloną pozycję, a oba te kraje są prawdziwą wylęgarnią zespołów grających w stylu metalowym i progresywnym.
  Mimo tych odmienności cywilizacyjnych i różnego pojmowania muzyki, artystom udało się przełamać dzielące ich bariery i stworzyć bardzo dobrą, spójną pod względem stylistycznym i trzymającą w napięciu płytę. Jednak próżno szukać na niej indiańskiego folkloru, rytmów salsy, rumby, samby, passo doble i cha-chy - niczego takiego tutaj nie znajdziemy. 'Nature I Existence' zawiera pięćdziesiąt trzy minuty klasycznej muzyki progmetalowej, napisanej i wykonanej zgodnie z najlepszymi europejskimi i północnoamerykańskimi wzorami, co może wskazywać na to, że grupa zamierza swoim albumem podbić rockowy świat. I ten zamysł ma szanse powodzenia, gdyż muzycy Echoes grają niezwykle żywiołowo, z prawdziwym progmetalowym zębem i pazurem. Nie szczędzą słuchaczowi swoich wirtuozerskich popisów, śmiałych i błyskotliwych, zgrabnie wplecionych w strukturę poszczególnych kompozycji, solówek (np. kapitalne, drapieżne solo Jorge Rojasa na sześciostrunowym basie w 'Despair'). Na uznanie zasługuje gra Alfreda Ovallesa - ze swoich klawiatur wyczarowuje najróżniejsze brzmienia, od fortepianowego, poprzez hammondowskie, do syntezatorowego. Swoją grą nie tylko wypełnia tło, ale prowadzi też melodię, łączy poszczególne utwory ze sobą, wplata w nie karkołomne solówki i wdaje się w muzyczne pojedynki z gitarzystami. Można mu jedynie zarzucić, że zbyt bardzo zasłuchany jest w grę Jordana Rudessa. Złego słowa nie można powiedzieć o grze gitarzystów, ich partie są starannie poukładane, melodyjne, a brzmienie gitar różnorodne - raz ciężkie i twarde, innym razem lekkie i skoczne. Zaskakującym może wydać się fakt, że jak na album metalowy znalazło się na nim sporo motywów zagranych na dwunastostrunowych gitarach akustycznych. Podawanie beatu z matematyczną dokładnością nie sprawia Miguelowi Molinie najmniejszej trudności, dźwięki jego perkusji są mocno wyeksponowane, a brzmienie potężne niczym burzowe grzmoty.
  Na 'Nature I Existence' występuje aż czterech wokalistów, można jednak odnieść złudne wrażenie, że śpiewa tylko jedna osoba. Dzieje się tak dlatego, że wszyscy oni dysponują mocnym, o podobnej barwie, ciepłym głosem.
  'Nature I Existence' to nie tylko gitary, instrumenty klawiszowe i perkusja. W połączonych ze sobą 'Despair' i 'Winds Of Dread' bardzo emocjonalne sola na saksofonie wygrywa Dave Duffus i należy żałować, że jego udział w powstaniu tej płyty jest tak nieduży. Z kolei nostalgiczny 'Farewell' to napisany przez Ovallesa i zaaranżowany przez Rojasa utwór na fortepian i kwartet smyczkowy - po prostu perełka.
  Mocną stroną omawianego albumu są melodie, jest ich tu bez liku, a muzykom nie można odmówić talentu do pisania wyrazistych linii melodycznych.
  Dodajmy do tego wszystkiego jeszcze znakomitą realizację płyty, tj. bardzo dobrą dynamikę oraz soczysty i selektywny dźwięk, a otrzymamy dzieło prawie doskonałe.
  Prawie, bo nad 'Nature I Existence' unosi się duch Dream Theater, jednak nie na tyle wyraźnie, by można było muzyków Echoes posądzić o proste kopiowanie twórczości tej północnoamerykańskiej sławy.
  
  Czas pokaże, czy Echoes staną się dla wenezuelskiego rocka tym samym, czym dla polskiego stało się Riverside. Wydaje się to być wysoce prawdopodobne i mocno trzymam za to kciuki.
  Ocena - 4,5/5

  Krzysztof Michalczewski czwartek, 20, maj 2010 19:13 Link do komentarza