1 komentarz

• 

  Trzeba przyznać, że gitara basowa w muzyce rock/metalowej jest instrumentem dosyć często zaniedbywanym. Krążyła również hipoteza, że „bass powinien być tylko tłem w muzyce”. Całe szczęście jest wielu artystów, którzy to przypuszczenie całkowicie obalili i warto przy tym wymienić m.in. Victora Wootena, Geddy’ego Lee, Marka Kinga, czy Wojtka Pilichowskiego. Sam uwielbiam dźwięk basu i ostatnio bliżej zapoznałem się z twórczością Alberta Rigoniego.
  
  Warto przed przesłuchaniem jego najnowszego wydawnictwa zapoznać się z wydanym w 2011 roku „Rebirth”. Ileż tam jest wspaniałej muzyki! Album jest świetnie wyważony i znajdziecie na nim masę przemyślanych kompozycji, które subtelnie manewrują między jazz fusion i metalem progresywnym. Na „Rebirth” zaproszonych zostało wielu znanych artystów, gdzie warto wymienić m.in. Gavina Harrisona (Porcupine Tree), czy Johna Macaluso (Ark, Starbreaker) i zdecydowanie warto jest sięgnąć po to wydawnictwo. Natomiast na „Three Wise Monkeys” mamy jeszcze więcej gości i znacznie mniej elementów fusion. Rigoni tym razem daje upust swojej przebojowości, skupiając się bardziej na wokalno-rockowych kompozycjach.
  
  Na początku należałoby wspomnieć o gościach zaproszonych na płycie, usłyszycie m.in. klawiszowca Kevina Moore’a (ex-Dream Theater, OSI), grających na perkusji Sebastiana Persini’ego i Paco Barillę (Daniele Liverani) oraz wokalistę Görana Edmana (ex-Yngwie Malmsteen). Trzeba przyznać, że to dość imponująca „obsada”, ale jak wypada we współpracy z Alberto Rigonim?
  
  Na „Three Wise Monkeys” usłyszycie – jak już wcześniej wspomniałem – znacznie więcej przebojowych kompozycji, które występują naprzemiennie między instrumentalnymi utworami. Tradycyjne, fusion-rockowe numery to fantastyczny „Mizaru” z Kevinem Moorem na klawiszach, znacznie bardziej stonowany, melancholijny „Kikazaru”, czy „Iwazaru” z kapitalną sekcją perkusyjną w wykonaniu Sebastiana Persiniego. Pod koniec albumu usłyszymy też przyjemną, klimatyczną kompozycję „Between Space And Time”. Drugą stroną płyty są rockowe kompozycje, a pierwszą z nich jest tytułowy „Three Wise Monkeys”. Naprawdę fajny kawałek – niezwykle skoczny, przebojowy i kapitalnie zagrany. Znacznie gorzej wypada bezpłciowy „Blackened Tornado”, któremu zabrakło pomysłu i przede wszystkim – ciekawych melodii. . Za to „Free Falling” to jeden z najlepszych utworów na płycie, na którym zauroczyła mnie sekcja rytmiczna w stylistyce funky oraz fenomenalne solo na gitarze w wykonaniu Simone Mularoni. Na końcu czekają nas dwie, delikatne kompozycje – „Coming Home” i „Believe”. O ile ta pierwsza nie jest – w moim odczuciu - zbyt urokliwa, to druga nadrabia niesamowitą sekcją basową i wpadającym w ucho refrenem (brawa dla Jonasa Erixona na wokalu).
  
  Przyszedł czas na werdykt i szczerze powiedziawszy… Ciężko mi było ocenić „Three Wise Monkeys”. Jeżeli ktoś nie miał wcześniej styczności z twórczością Alberto Rigoniego, to w jego najnowszym wydawnictwie, zakocha się od pierwszego wejrzenia. Ja przesłuchałem je po fantastycznym „Rebirth”, którego wyróżniała m.in. subtelność i w dużej mierze nieprzewidywalność (z każdym kawałkiem byłem ciekaw co jeszcze mnie czeka). Tego ostatniego tym razem trochę zabrakło i wcale nie twierdzę, że jego najnowsze wydawnictwo jest złe, wręcz przeciwnie – nadal trzyma wysoki poziom. Sama „naprzemienna” konstrukcja albumu jest świetnym rozwiązaniem, a kompozycje są przemyślane i profesjonalnie zaaranżowane. Złożone sekcje basowe świetnie budują klimat, wybijając się ponad inne instrumenty, co nie znaczy, że reszta muzyków jest przez to ograniczana – wszystko brzmi zawodowo. Słuchaczy ucieszy też ilość artystów występujących na płycie, którzy napiętnowali utwory swoimi charakterystycznymi zagrywkami.
  
  Alberto Rigoni po raz kolejny udowodnił ile potencjału drzemie w gitarze basowej i jednocześnie pokazuje wyjątkowość tego instrumentu. Dlatego też „Three Wise Monkeys” polecam szczególnie tym, którzy w nią wątpią.
  
  4/5

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak środa, 19, wrzesień 2012 18:23 Link do komentarza