1 komentarz

• 

  By przygotować idealny sos do spaghetti niezbędne są soczyste pomidory, czosnek, papryka i przede wszystkim odpowiednio dobrane przyprawy. Najważniejszą z nich jest świeżo posiekana bazylia, bowiem to ona nadaje potrawie charakterystycznego aromatu.
  
  Ten niezwykle kulinarny początek ma dosyć ścisły związek z debiutem prog metalowców z formacji Vitriol. Otóż panowie pochodzą z Bolonii, czyli krainy jednego z najbardziej znanych sosów używanych do spaghetti… ale dosyć już o moich kulinarnych zainteresowaniach, bo nie jest to kolejna edycja „MasterChefa”. W 2009 r. Vitriol wydał dosyć dobrze przyjętą EPkę, która charakteryzowała się potężnym brzmieniem, świetnymi riffami i rozmaitymi technicznymi wariacjami (z rewelacyjnym „Devoured” na czele). Trzy lata po debiucie światło dzienne ujrzało ich pierwsze długogrające wydawnictwo, zatytułowane „Into the Silence I sink”.
  
  Co od razu rzuca się na uszy? Brzmienie! Album nagrany jest zawodowo, gitary są potężnie, sekcja rytmiczna nie jest zbędnym tłem i żaden z muzyków nie gra tzw. „drugich skrzypiec”. Słychać to szczególnie na promującym „Slowly She Dies”. Świetne riffy, wpadający w ucho refren i genialna sekcja perkusyjna (brawa dla Michele’a Panepinta) – czego chcieć więcej? Wśród sztandarowych, progresywnych killerów, znajdujących się na płycie, warto także wymienić mocarny „The Frozen Wind” z rewelacyjną partią solową (świetne solo na basie w wykonaniu Francesco Lombardo), klimatyczny „Endless Spiral” (te akordy!), czy nieco bardziej spokojny, kończący „Three Times”. Niesamowite wrażenie robi także agresywny „Oceans” z kapitalnym refrenem i stopniowo wyciszającą się końcówką (fantastyczne wokale). Nie zabrakło też bardziej stonowanej strony albumu, czyli nośnego „Arabesque” z pięknymi, klawiszowymi partiami Piera Carvello oraz nieco bardziej dynamicznego „Despite your cries” . Chyba najmniej z całej płyty podobał mi się rozpoczynający „Behind The Electric Veil”, w którym irytowała mnie zbyt nakreślona wyniosłość oraz niektóre sekcje gitarowe.
  
  Mogłoby się wydawać, że „Into the Silence I sink” to album pozbawiony jakichkolwiek wad, jednak cierpi on na jedną, poważną bolączkę… Nie znalazłem na nim nic, czego nie słyszałbym wcześniej na płytach Dream Theater, Vanden Plas, czy Spheric Universe Experience (ze szczególnym uwzględnieniem tej ostatniej kapeli). Momentami irytował mnie też głos Gianluca Pappalardo, który w niektórych utworach wymuszał przysłowiową „chrypkę”, ale trzeba przyznać, że posiadał też wiele, fajnych fragmentów (wcześniej wspomniany „Oceans”). Debiutancki album Włochów to od strony realizacyjnej porządne rzemiosło, ale pozbawione jakichkolwiek cech wyróżniających go spośród - nieco skostniałej już - prog metalowej czołówki. Koniec końców dla fanów potężnych gitar i technicznych ewolucji „Into the Silence I sink” może okazać się niezłym kąskiem.
  
  Debiutanckie, włoskie spaghetti a’la bolognese w wykonaniu panów z Vitriol okazało się całkiem smaczne, ale dodałbym znacznie więcej bazylii, która jeszcze bardziej podkreśliłaby osobliwość i aromat ich dania. Ocena organoleptyczna potrawy…
  
  3.5/5

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak czwartek, 31, styczeń 2013 23:12 Link do komentarza