1 komentarz

• 

  Pod koniec stycznia 1974 roku, członkowie zespołu Queen zaszczepili się przed planowanym wyjazdem na tournee do Australii. Niestety Brian May w wyniki wspomnianego szczepienia nabawił się infekcji, która przerodziła się w gangrenę. Przez jakiś czas istniała nawet obawa, że trzeba mu będzie amputować chorą rękę. Zamiast odpoczywać Brian nieroztropnie kontynuował pracę, co nadwyrężyło jego układ odpornościowy. W maju, podczas kolejnej trasy koncertowej, na której Queen supportowali Mott The Hoople Brian zaraził się żółtaczką, zmuszając zespół do odwołania pozostałych koncertów i powrotu do domu. Wszystkim zaaplikowano szczepionki, lecz Brian popadł w głęboką depresję. Teraz kiedy nareszcie zespół wybił się na powierzchnię muzycznego świata, jego choroba zmusiła wszystkich do bezczynności.
  Tylko czy aby na pewno? Freddie, Roger i John bardzo mądrze wykorzystali okres rekonwalescencji Briana. Kiedy ich kolega z zespołu leżał na szpitalnym łóżku, pozostała trójka rozpoczęła pracę nad materiałem na drugi, oczywiście nieplanowany w tamtym roku album. Wkrótce Brian również zaczął pisać nowe utwory, a po dwóch miesiącach odpoczynku poczuł się już na tyle dobrze, że dołączył do reszty w studiu, by razem wypróbowywać nowe dzieła. Niestety wkrótce los uderzył w biednego Briana po raz drugi. Tym razem gitarzysta zespołu wylądował w szpitalu ze stwierdzonym wrzodem dwunastnicy. Na szczęście zdarzały się dni, kiedy czuł się on na tyle dobrze aby przyjść do studia, gdzie czekało na niego posłane łóżko - na wypadek gdyby poczuł się gorzej - i pomóc kolegom w tworzeniu kolejnej, trzeciej już płyty zespołu. Dzięki determinacji samego Briana i pozostałych członków zespołu, Queen przetrwał te ciężkie czasy i zafundował nam jednocześnie świetną płytę, czyli wydaną 8 listopada 1974 roku Sheer Heart Attack.
  Teraz, po tym obszernym wywodzie dotyczącym genezy powstania płyty, możemy pójść dalej i przyjrzeć się już samemu wydawnictwu. Na Sheer Heart Attack członkowie zespołu prowadzili znacznie więcej eksperymentów z instrumentacją i efektami studyjnymi, niż miało to miejsce na poprzednich dwóch płytach. Lista instrumentów rozrasta się do granic możliwości. Dla przykładu na Bring Back That Leroy Brown po raz pierwszy, choć tylko przez kilka sekund, pojawił się kontrabas (lepiej wykorzystany później przy okazji nagrania 39), a także pianino jangle, które brzmi trochę jak pianino honkytonk. Jest to zresztą jeden z najciekawszych utworów na płycie z rozstrojonym fortepianem i ukulele w tle oraz solówką Briana na banjo. Zespół co chwilę zmieniał i dopasowywał instrumenty, prawdopodobnie obawiając się , iż jest to ich ostatnia płyta, co zważywszy na to jakie napotykali na swej drodze problemy, a także jak odbierane były ich wcześniejsze płyty, było całkowicie zrozumiałe.
  Sheer Heart Attack toczy się duże lepiej (jeśli to w ogóle możliwe), niż poprzedni album. Mroczne, złowieszcze i ostre Tenement Funster Rogera Taylora przechodzi w gwałtowny Flick of the Wrist Freddiego, charakteryzujący się wymyślnym gitarowym solo oraz świetną perkusją Rogera, który z kolei rozpływa się we wzruszającym, opartym na melodyjnej linii pianina Lilly Of The Valley. To właśnie te trzy utwory stanowią jądro i bazę pierwszej strony albumu. Ogólnie wszystkie kompozycje są mocniejsze i bardziej ukierunkowane niż przedtem, zwłaszcza, że Freddie ograniczył tematykę tekstów i zamknął swoje przemyślenia w bardziej przystępnych formach. Najdłuższe utwory na albumie  Brighton Rock, Now Im Here i She Makes Me (Stormtrooper in Stilettoes), wszystkie autorstwa Briana Maya  trwają ponad cztery minuty, co na pewno ułatwiało odbiór płyty przez mniej wyrobionych i wymagających słuchaczy. Pierwszy ze wspomnianych przed chwilą utworów to melodyjna i ostra zarazem kompozycja, w której na pierwszy plan wysuwają się wspaniała sekcja rytmiczna, w której bas ma miejsce na wiele świetnych improwizacji, naśladując nawet niektóre fragmenty ekstrawagancji gitarowych Briana Maya; a także skupiająca na sobie większość uwagi, fascynująca gra wspomnianego przed chwilą Briana, który czaruje nas wspaniałą, ponadczasowa solówką. Także drugi ze wspomnianych przed chwilą utworów, czyli Now Im Here, charakteryzuje się świetnym, surowym riffem gitarowym w wykonaniu Briana, które wraz z efektem echa wokalu Freddiego rozpoczyna cały utwór, który przechodzi po chwili w eksponującą energią i przepełnioną harmoniami wokalnymi kompozycję okraszoną mocną sekcją rytmiczna oraz skrzypiącymi gitarami. Subtelne wykorzystania pianina i organów dodaje z kolei całości odrobinę niezbędnej głębi przechodzącej w fantastyczną solówkę gitarową. She Makes Me (Stormtrooper in Stilettoes) to z kolei żmudny i utrzymany w średnim tempie utwór, nie posiadający niestety żadnego znaczącego zakończenia. Zdecydowanie najsłabszy utwór na płycie, można to jednak zrozumieć i wybaczyć jeśli przypomnimy sobie o sytuacji w jakiej znajdował się wówczas Brian May.
  Niekwestionowanym punktem kulminacyjnym pozostaje bez wątpienia poruszający i genialny utwór Freddiego In the Lap of the Gods... Revisited, nie tylko zamykający album, ale także przez najbliższe lata wieńczący każdy występ na żywo. Utwór ten jest kompletnie inny niż jego poprzednik, czyli In the Lap of the Gods, napisany w bardziej uczuciowym i podniosłym stylu, typowym dla Freddiego i przypominającym trochę Hey Jude Beatlesów z 1968 roku. We wcześniejszej wersji słyszymy za to kakofoniczne odgłosy uzupełnione krzykami i zniekształconym wokalem Freddiego oraz hałaśliwą gitarę akustyczną. W podobnym stylu zbudowany jest zresztą utwór Stone Cold Crazy oparty na stłoczonym w czasie dwóch minut łomocie okraszonych kilkoma świetnymi solówkami gitarowymi. Bez wątpienia do sukcesu albumu przyczynił się także utwór Killer Queen, z raźnym fortepianowym wstępem poprzedzającym teatralny wstęp Freddiego, śpiewającego tekst o luksusowej prostytutce  jednocześnie pierwszy hit zespołu, który w 1975 roku dotarł na drugie miejsce brytyjskiej listy przebojów. Oprócz tego jest jeszcze niedoceniana fortepianowa ballada autorstwa Briana Maya czyli Dear Friends, a także Misfire wykonana do akompaniamentu karaibskich rytmów z gustowną solówką gitarową wieńczącą całość i wprowadzającą w świat naprawdę znakomitej muzyki.
  Na płycie króluje muzyczna różnorodność i trudno tak naprawdę znaleźć dwa podobne do siebie utwory, a zespół pisząc je wydawał się być bardziej zainteresowany poszerzaniem swoich doświadczeń i muzycznych horyzontów, niż dopasowywaniem się do nabytego wcześniej stylu. Pewnie łatwiej byłoby muzykom nagrać album złożony z typowych, rockowych kawałków i ballad, ale to właśnie ta ekscentryczna odmienność i eklektyczność nadaje Sheer Heart Attack specyficznego i niepowtarzalnego uroku. Utwory takie jak Bring Back That Leroy Brown, Misfire, In the Lap of the Gods czy nawet She Makes Me (Stormtrooper in Stilettoes) trudno nazwać rock and rollem; nawet Killer Queen trudno jest zaliczyć do jakiejkolwiek kategorii. Jest to utwór zbyt lekki jak na rocka, a przecież Queen nigdy nie był zwykłym zespołem popowym. A więc czym tak naprawdę jest ten utwór? Jest złożony i melodyjny, a zarazem zabawny i mało znaczący, jest to kawałek porządnego glam rocka, jaki mogli stworzyć tylko David Bowie czy Mark Bolan.
  Dla fanów Queen Sheer Heart Attack jest z całą pewnością albumem zaliczającym się do klasyków zespołu. I choć dla wielu to Queen II oraz A Day At The Races są najlepszymi albumami zespołu, to zapewniam, że jest mnóstwo osób, które w omawianej płycie widzą pierwszy całkowicie bezbłędny i czarujący album. Na szczęście ta dobra passa potrwa jeszcze jakiś czas i doprowadzi do nagrania genialnej, pełnej przepychu, rocka na najwyższym poziomie i oczywiście opery płyty pt. A Night At The Opera. Ale to już zupełnie inna historia. Ja tymczasem z czystym sumieniem zachęcam wszystkich (jeśli jeszcze tego nie zrobili) do przesłuchania Sheer Heart Attack, bowiem to znakomita choć trochę niedoceniana płyta. Polecam.

  Mariusz Jaszczyk środa, 07, marzec 2012 17:50 Link do komentarza