1 komentarz

• 

  Kiedy w 1974 roku grupę Wishbone Ash opuścił gitarzysta Ted Turner dla fanów zespołu był to szok i fatalna wiadomość. Bo czy ktoś mógłby zastąpić genialnego muzyka, który z Andy Powellem stworzyli jako pierwsi wspaniały duet gitar solowych, prowadzących ze sobą dialog w stylistyce rocka i angielskiego falku? Okazało się, że znalazł się godny następca, gitarzysta Laurie Wisefield (z zespołu Home), którego misterna, melodyjna gra i twórczość kompozycyjna pozwoliły na nagranie przez grupę dwóch świetnych płyt studyjnych There’s the Rub (1974) i No Smoke Without Fire (1978). Co więcej, Wisefield potrafił grać wspaniale również na koncercie, o czym przekonuje nas recenzowany album, wydany na początku roku 1979 przez MCA, wyłącznie w Japonii. Płyta jest rarytasem, po pierwsze dlatego że jest artystycznie i wykonawczo przepiękna, po drugie albumu niestety nigdy nie wznowiono. Zespół dowodzi, że przynajmniej w latach siedemdziesiątych lepiej wypadał na koncertach niż w studio. To, co narzuca się już od pierwszych minut występu to niesamowite, kryształowe brzmienie gitar. Na tej koncertówce jest on najsilniej podkreślony i szczerze mówiąc nie wiem, z czego to wynika. Oczywiście produkcje japońskie są zwykle wysokiej, jakości ale dwie inne koncertówki Live Dates (1974) i Live Dates Volume Two (1981) nagrano w Anglii, a brzmią również rewelacyjnie. Profesjonalni muzycy pewnie wiedzą, w czym rzecz.
  Przejdźmy do zawartości płyty. Na 40-minutowy materiał składa się 5 znakomitych utworów. Są fantastyczne nie tylko brzmieniowo, ale kompozycyjnie i wykonawczo. Płytę otwiera prawie 11-minutowy instrumentalny „F.U.B.B.” (kompozycja całego zespołu). Wśród wielu instrumentalnych utworów grupy ten wyróżnia się nie tylko długością, ale dynamiką. Mocny basowy podkład Martina Turnera, nieco w tle perkusja, a z przodu wysunięty dialog dźwięcznych gitar. Utwór ma swoją dramaturgię, jest nieszablonowy, słuchacz się nie nudzi. Jest w tym tajemniczym F.U.B.B. jakiś niepokój, jest czadowo, słowem uczta dla ucha i ducha. Drugą kompozycję Wisefielda „The Way Of The World” cechuje różnorodność. Są piękne melodie, wokalu niezbyt dużo, ale w sam raz, a gitarzyści wspaniale się wspierają. Trzecia kompozycja „You See Red” Wisefielda brzmi tu dynamiczniej niż na płycie No Smoke Without Fire. Tekst idealny dla faceta porzuconego przez dziewczynę gdyż niesie frustrację, gniew i żal. Między zwrotkami jest melodyjnie dla nabrania dystansu. Wszak piękno łagodzi burzę uczuć. Dwa ostatnie utwory są dobrze znane fanom Wishbone Ash z drugiej i trzeciej płyty. Bardzo dynamicznie zabrzmiał „ Jail Bait” (z Argus), nieco mniej udanie wypadł „Blowin’ Free” (z Pilgrimage).
  Na koniec zarzucę zespołowi pewną wtórność. Dwa końcowe utwory mogliśmy już wysłuchać na żywo w Live Dates, są też na płytach DVD. Czy nie lepiej byłoby sięgnąć (w postaci bonusów) po takie muzyczne diamenty jak „Everybody Needs A Friend” z Wishbone Four czy „Lady Jay” z płyty There’s The Rub?
  Nie zmienia to mojej ogólnej oceny wydawnictwa. Płyta jest rewelacyjna! Na moim rankingu płyt koncertowych zajmuje ona drugie miejsce po Live Dates Wishbone Ash. Koncert z Tokio polecam każdemu kto kocha melodyjne gitarowe granie. Mieli szczęście Japończycy słuchać Wishbone Ash w tak wysokiej formie.
  Ocena: 5

  Grzegorz Żarnowiecki piątek, 23, sierpień 2013 00:58 Link do komentarza