1 komentarz

• 

  O przeładowanej sałatce warzywnej w postaci „Frequency Unknown” Taterÿche (inaczej nie mogłem tego nazwać) pisałem kilka miesięcy temu, a tymczasem na horyzoncie pojawił się drugi odłam zespołu, który ma szansę rozpalić płomień nadziei w sercach fanów.
  
  Wilton i spółka po odejściu/wyrzuceniu (właściwe podkreślić) Geoffa z kapeli postanowili nieco odświeżyć formułę zespołu i dlatego też w swoje kręgi przyjęli znanego z Crimson Glory – Todda La Torre. Jakiż ten gość ma wokal! Fani „Karmazynowej Chwały” bardzo ciepło przyjęli go jako następcę Midnighta (ale długo się nim nie nacieszyli), jednak to właśnie w Queensrÿche pokazuje niesamowite umiejętności wokalne. Fakt, brzmi nieco jak klon Geoffa Tate’a, ale – tak po prawdzie – czy chcielibyśmy słyszalnego odejścia od wokalnej formuły zespołu?
  
  Wokal wokalem, ale jak prezentuje się sam krążek? „Where Dreams Go To Die” to powrót do klimatów znanych z „Promised Land”. Tajemniczy wstęp, mnóstwo przestrzeni i świetne akordy w zwrotce – pierwsze wrażenie bardzo pozytywne. Dalej czeka na nas potężny „Spore”, który zachwyca rewelacyjną sekcją gitarową (Wilton z Lundgrenem przechodzą samych siebie) oraz doskonale zaaranżowanymi partiami wokalnymi. „In This Light” to mój ulubiony numer na płycie, który wprowadził mnie w niespodziewaną nostalgię. Porwały mnie nie tylko osobliwe melodie, ale też niesamowita atmosfera, która przypomniała mi, za co tak naprawdę uwielbiam Queensrÿche. Singlowy „Redemption” świetnie łączy się z poprzednim numerem, a jego refren wywołuje szczery uśmiech na twarzy. Zresztą, już wcześniej bardzo przypadł mi do gustu… „Vindication” to przyjemna, hard rockowa łupanka, w której pierwsze skrzypce gra zdecydowanie Scott Rockenfield. Nie zabrakło też wyniosłej ballady w postaci „A World Whitout”, która poziomem nie dorównuje takim przebojom jak „Silent Lucidity”, czy „Bridge”, ale mimo wszystko dobrze wkomponowała się w klimat płyty. Pod koniec czekają na nas dwa hiciory w postaci „Don’t Look Back” oraz „Fallout”, gdzie ten pierwszy atakuje nas szybkimi riffami, a drugi wwiercającym się w głowę refrenem (który od pewnego czasu jest moim prysznicowym przebojem). Na zakończenie panowie przygotowali dla nas kapitalną balladę w postaci „Open Road”, która zachwyca wspaniałymi partiami solowymi w wykonaniu Wiltona oraz Lundgrena.
  
  Po przesłuchaniu nowego dzieł(k)a Queensrÿche czułem jednak pewien niedosyt… Czemu tak szybko? Trzydzieści pięć minut i koniec? Numery są po prostu REWELACYJNE – szybkie, przebojowe, doskonale zagrane, ale… niezwykle krótkie. Na płycie spokojnie można było umieścić jeszcze dwa-trzy utwory, ale z drugiej strony panowie spieszyli się z wykonaniem, przysłowiowego, „pstryczka w nos” Tate’owi i trzeba przyznać, że dopięli swego. Album pod każdym względem przebija to co usłyszeliśmy na „Frequency Unknown” – zarówno pod kątem kompozycyjnym, jak i realizacyjnym. Numery znacznie bardziej zapadają w pamięć, czuć w nich ducha starego Queensrÿche, a La Torre najzwyczajniej w świecie kompromituje Tate’a, co doskonale słychać w trakcie występów na żywo. To świetny, choć nieco przykrótki krążek, który koniec końców nie jest długo wyczekiwanym comebackiem na miarę „Promised Land”, czy „Operation: Mindcrime”. Cieszy jednak sam fakt powrotu grupy na właściwy tor i miejmy nadzieję, że nie opuszczą go zbyt szybko.
  
  Tym razem sałatka okazała się doskonale przyrządzona. Bardzo bogaty bukiet aromatyczny świetnie uzupełnia się z subtelnie dobranymi składnikami. Tylko porcja jakaś mała… Czekamy na dokładkę!
  
  4/5

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak czwartek, 20, czerwiec 2013 18:33 Link do komentarza