1 komentarz

• 

  Przy recenzji "Awakening"* wspominałem, że Hegemony pracuje nad nowym albumem. Niestety na „długograj” będzie trzeba jeszcze chwilę poczekać, bowiem Ślązacy po raz kolejny prezentują EP’kę, która – tym razem – słyszalnie różni się od swojego poprzednika. Grupa na "Ballads & Threnodies" odchodzi nieco od gotycko-metalowych nastrojów i skupia się na subtelniejszych dźwiękach, będących kompilacją coverów oraz własnych aranżacji. Z jednej strony wydawnictwo sprawnie rozwija osobowość zespołu – piosenki mają dużo więcej przestrzeni, wokal Valyen Songbird zostaje lepiej wyeksponowany – natomiast z drugiej przeskok w "Ballady i treny" okazał się zabiegiem intencjonalnym. Wojciech Muchowicz, lider formacji, zadedykował album swojemu zmarłemu synkowi – cały materiał jest więc utrzymany w melancholijnej tonacji. Choć motyw powstania krążka ma wymiar stricte osobisty, to taki zabieg wprowadził do muzyki Hegemony zgrabną i niezwykle dojrzałą strukturę melodyczną.
  
  "Życzenie" sprawdza się jako preludium – poetyczny tekst Valyen zostaje tam wsparty imponującymi wokalizami. Dalej zespół przygotował dwie interpretacje znanych pieśni – kolejno "Scarborough Fair" oraz "Can She Excuse My Wrongs?" Johna Dowlanda. Pierwsza z nich to średniowieczna irlandzka ballada, wykonywana m.in. przez duet Simon & Garfunkel, która w tej odsłonie – dzięki cieplejszym harmoniom – zyskuje na emocjonalnym charakterze. Druga natomiast sprawnie oddaje renesansowego ducha Dowlanda, a na pierwszy plan wychodzą tam partie klawiszy oraz wielogłosy Valyen Songbird. "Where The Nightingale Sleeps" oraz instrumentalny "Entr’acte" to autorskie kompozycje Wojtka Muchowicza – muzyk sprawnie przechadza się tam po folkowych tonacjach, gdzieniegdzie zapuszczając się też w mroczniejsze rewiry. Cover "Patterns in the Ivy II" Opeth nie do końca mnie przekonał – choć zaaranżowany jest poprawnie i merytorycznie wpisuje się w konwencję albumu, to sopran psuje posępność oryginału. Tak czy siak, to piosenka niezwykle trudna do odtworzenia. Zanim płytę zakończy "Martyr" (z klimatycznymi partiami gitary) warto zwrócić uwagę na "Not Saying Farewell". Po akustycznym wstępie, wyłania się głos Valyen – niższy niż na poprzednich kompozycjach, przystępniejszy – i pod kątem interpretacji, to najlepiej zaśpiewany utwór na płycie. Nie jest tak jednostajny w ujęciu melodycznym, bywa naprawdę zaskakujący – to dobry kierunek, który warto kontynuować na kolejnych wydawnictwach.
  
  Miło słyszeć, że Hegemony nie stoi w miejscu – rozwija się i eksperymentuje z innymi strukturami. Na "Ballads & Threnodies" sięgają po klasykę oraz folk, tworzą kolaż wielu nastrojów, który można spokojnie zaaplikować do form znanych z "Awakening". Z dwoma EP’kami na koncie, zróżnicowanymi pod katem atmosfery i brzmienia, grupa zbudowała sobie pomost do debiutanckiego longplay’a. Być może zespół zaserwuje nam w przyszłości coś na miarę "Floe" Moonlight, albo "Aurum" Closterkeller? Pomysłów im nie brakuje, inspiracji także, a mając na froncie tak charyzmatyczną wokalistkę mają szansę wyjść z utartego szablonu – zarówno w polskim metalu, jak i rocku progresywnym.
  
  *) http://progrock.org.pl/rock-progresywny/metal-progresywny/item/10963-awakening

  Łukasz 'Geralt' Jakubiak niedziela, 29, styczeń 2017 17:02 Link do komentarza