1 komentarz

• 

  W polskim progmetalu dzieje się dobrze. Bo dużo i różnie. Mnie samemu trudno jest wymienić wszystkie istotne premiery z bieżącego roku, a dopiero kończy się maj. A są jeszcze interesujące zespoły czekające na szerszą prezentację. Jak bohaterowie niniejszej recenzji. Mam wrażenie, że przeznaczeniem lubelskiego Qube jest trafić pod strzechy. Nasuwa się jednak pytanie: czy koniecznie muszą to być strzechy progresywne?
  Grzechem byłoby czepiać się warsztatu muzyków. Qube może zawstydzić w tym względzie wielu rodzimych heavyrockowych wyjadaczy. Daje się poznać erudycja - depresyjny grunge pod Alice In Chains, hardcore i ten prawdziwy, nie linkinparkowy numetal Qube ma w małym paluszku. Ale jest to tyleż siła, co słabość zespołu. Dzięki inspiracjom nie sięgającym lat 70tych, jak u większości progmetalowców, Qube zdecydowanie brzmi oryginalnie. Kompozycje są wielowątkowe, częste zmiany tempa i nastroju stanowią w nich regułę i słuchając 'Shapes' przez całe trzy kwadranse się nie znudzimy. Zwłaszcza, że kapela ma rękę do zapamiętywalnych melodii, szczególnie w spokojniejszych fragmentach, a gitarowe solówki służą czemuś więcej niż połechtaniu ego instrumentalistów. Tyle, że pamięta się z tej płyty momenty, nie zaś całe utwory. Dlatego też nie wymieniam żadnych tytułów. Przydałaby się kapkę większa płynność w przechodzeniu od-do. To w zasadzie jedyny poważniejszy minus 'Shapes'. No, może wysunąłbym na ich miejscu wokale w 'czadowych' partiach trochę do przodu. Mam wrażenie, że Qube wybrał sobie specjalnie drogę pod górkę. Gdyby uprościli kompozycje, powstałby nowoczesny hard rock mogący konkurować z tuzami: Proletaryatem, Comą, Totentanz. Chwała Lublinianom, że mają jeszcze ochotę bawić się w progresję. Ocena 3,7/5.

  Paweł Tryba wtorek, 27, maj 2008 23:16 Link do komentarza