1 komentarz

• 

  'Dead Winter Dead' to naprawdę ważne wydarzenie w historii Savatage. Jeszcze nigdy wcześniej muzycy nie nagrali płyty tak mocno przepełnionej symfoniką. Co ciekawsze, schematy jakie tu utworzyli, będą powtarzane jeszcze przez kilka następnych lat ich działalności.
  O ile na wcześniejszych dokonaniach utrzymywano równowagę pomiędzy ciężkimi, hardrockowymi zagrywkami i symfonicznym klimatem, tyle tutaj pogwałcono tę zasadę. Operowy nastrój towarzyszy nam praktycznie w każdym utworze. Jedynie dwie, może trzy utwory mają jeszcze trochę tej 'zadziorności', co kiedyś.
  Najlepszym przykładem takich zmian są utwory instrumentalne (aż 4, jeśli dobrze pamiętam). Muszę przyznać, że zostały one wykonane wyśmienicie. 'Mozart And Madness' oraz 'Christmas Eve' to chyba najlepsze utwory jakich mamy okazję tu posłuchać. Ciekawie wypada też 'Memory', bedący mini-przeróbką IX Symfonii Bethoveena.
  Po raz pierwszy mamy też okazję posłuchać dwóch wokalistów. Jon Oliva w dwóch utworach ponownie chwyta za mikrofon. Styl śpiewania jest oczywiście inny niż u Stevensa, dzięki czemu obaj panowie dosyć dobrze się uzupełniają. Niestety, brakuję mi tych 'krzykliwych' technik, którymi operował drugi ze wspomnianych tu panów, na poprzednich dokonaniach. Na 'Dead Winter Dead' Stevens postanowił używać tylko mocnego, nieco pompatycznego głosu. Trochę szkoda.
  Gra pozostałych muzyków nie wymaga komentarza, ponieważ nie jest to nic, czego nie słyszelibyśmy wcześniej. Niestety, wraz ze stratą Crissa Olivy zespół utracił chyba trochę tej mocy, z której wcześniej słynął.
  Poza tą jedną wadą płycie nie można zarzucić nic więcej. Profesjonalna technika i wirtuozeria muzyków to ich najlepsze znaki rozpoznawcze, a 'Dead Winter Dead' jest tego najlepszym przykładem. Pozycja może nie obowiązkowa, ale warta uwagi.

  Mateusz Stypułkowski niedziela, 26, kwiecień 2009 19:26 Link do komentarza